ΘΥΜΑΣΑΙ ΣΤΕΛΙΟ...ΠΕΡΑΣΑΝ ΧΡΟΝΙΑ Εκεί που το τραγούδι γίνεται χαρταετός και πετάει ψηλά πάνω από τα κεφάλια μας, σε Εκείνους τους ουρανούς τους δύσκολους και τους θαμπούς, ορφάνεψε η λαϊκή ψυχή. Ορφάνεψε το λαϊκό τραγούδι σε δύσκολα σταυροδρόμια και σε ζαλισμένους καιρούς.
Θυμάσαι Στέλιο;
Εκείνο τα παλιό λαϊκό πάλκο με τον στραβοκάνη μπουζουξή που ξεχνούσε πάντα τις εισαγωγές. Όλο τον μάλωνες και τον έλεγες πως είναι δυνατόν βρε το «άσπρο πουκάμισο φορώ» να το παίζεις δίχως φωτιά και καημό. Ήξερες βλέπεις πως το τραγούδι είναι φωτιά που αν δεν σου κάψει πρώτα τα σπλάχνα δεν ξεμυτάει σωστά απ τα χείλη.
Θυμάσαι Στέλιο;
Πέρασαν χρόνια από τότε, εκεί στα θρυλικά ψαρέματα στον Άγιο Κωνσταντίνο, που το φεγγάρι βούτηξε στο πανέρι με τα δίχτυα. Ήσουν εκεί, το μάζεψες και με αυτό δόλωσες κάτι παραπονιάρικες ψυχές. Ήσουνα τόσο καλός ψαράς όσο και τραγουδιστής.
Τώρα ακουμπισμένος στο παλιό τραπεζάκι της μάνας σου της Κυράς Γεσθημανής, εκεί στην οδό παραδείσου και αθανάτων, κοιτάς την Ελλάδα σου και βλαστημάς πίνοντας τσίπουρο με μαρίδα. Πάντα γκρινιάρης και νευρικός, πάντα παιδί που το έχουν μια αιώνια τιμωρία.
Μας γέλασες Στέλιο. Είπες πως φεύγω και μις νομίσαμε πως είχε καμιά καλή ψαριά να κάνεις και θα ερχόσουν πίσω. Λένε ο θεός ανθρώπους σαν εσένα δεν μας τους χαλαλίζει για πάρα πολύ καιρό. Φοβάται μην τους βρομίσουμε, μην τους χαλάσουμε ρε παιδί μου.
Θυμάσαι Στέλιο;
Ήτανε κάποτε το λαϊκό τραγούδι, εκείνο το λουλούδι στην άκρη του μπαξέ σου που μας είχες δώσει ευχή και κατάρα να σου το ποτίζουμε. Δεν τα καταφέραμε και πάλι. Είχαμε τόσες υποχρεώσεις σε δισκογραφικές εταιρίες, σε φωτογραφήσεις, και σε συνεντεύξεις που το ξεχάσαμε και το μαράναμε. Να μας συμπαθείς.
Κατά τα άλλα από τότε που έφυγες ρε μπαγάσα μας τάραξες τα νερά.
Εδώ τα πράγματα δεν πηγαίνουν πολύ καλά. Το ελληνικό τραγούδι το έντυσαν με βαριά μαλάματα και χρυσάφια που το κατάντησαν μια φτηνή πόρνη. Οι τραγουδιστές εφήμερα καραγκιοζάκια ταλαντεύονται ανάμεσα σε πίστες παραλιακές και σε τηλεοπτικά σώου. Βλέπεις η φτώχια και η ξενιτιά ήταν γραφικά και μίζερα θέματα για μας τους καλοθρεμμένους νεοέλληνες. Ξεχάσαμε εύκολα ξεριζωμούς, ξενιτιές, και φτώχεια και πίνουμε τώρα το καφέ μας στο Κολωνάκι του κόσμου. Οι μεγάλες φωνές, οι μεγάλοι τραγουδιστές αντικαταστάθηκαν από σιλικονούχα μπούστα και μικροσκοπικές φουστίτσες.
Θυμάσαι Στέλιο;
Κάτω από το κουτί απ τα τσιγάρα σου σε μια εκδρομή στον Μόλυβο σου είχα αφήσει κάτι στιχάκια φτιαγμένα από καρδιά. Μου υποσχέθηκες να τα δεις και να μου τηλεφωνήσεις να βρεθούμε για να τα φτιάξουμε. Μας πρόλαβε το αναπάντεχο φευγιό σου Στελάρα αλλά μην σκας. Κάπου εδώ στην μικρή μας φτωχή Ελλάδα η δική σου φωνή κρύβεται σε κάτι νεανικά λαρύγγια που ακόμα τραγουδούν σε μικρά καπηλειά.
Οι μεγάλες φωνές δεν χάνονται γιατί δεν ανήκουν στον τραγουδιστή. Γίνονται διαβατάρικα πουλιά και κουρνιάζουν σε άλλες ζεστές φωλιές.
Θυμάσαι Στέλιο;
Έφυγες εδώ και τρία χρόνια και το «αγριολούλουδο» σου είναι ακόμα στα μαλλιά εκείνης της όμορφης κοπελιάς. Ελλάδα την έλεγαν θαρρώ.
ΥΓ: Αντί αφιερώματος ένας μονόλογος που πάντα ήθελα να κάνω για ανθρώπους που με έκαναν καλύτερο άνθρωπο