(φωτ.angie)

Καθισμένος αναπαυτικά στην καρέκλα,απολάμβανε το αγαπημένο του βιβλίο πίνοντας ζεστό τσάι με μέλι.Έιχε αρπάξει ένα ελαφρό κρυωματάκι απο τα χθες και προσπαθούσε να γλυκάνει τον λαιμό του.Ένα αεράκι μπήκε κλεφτά απο το ανοιχτό παράθυρο και δρόσισε το πρόσωπο του.Γύρισε προς το μέρος του και αντίκρυσε την θάλασσα.Όνειρο του ήταν πάντα να έχει ένα σπίτι με τέτοια ζωγραφιά για θέα.Και μετά απο πολλά χρόνια,το κατάφερε.Μαζί το κατάφεραν.Και τώρα ήταν η ξεκούραση του εκείνη η γωνιά.Δίπλα στο παράθυρο.Εκεί διάβαζε,έγραφε,ταξίδευε.

 Τις σκέψεις του σταμάτησε μια μελωδία.Ερχόταν απο το βάθος του δωματίου που βρισκόταν η κουζίνα.Η γυναίκα του τραγουδούσε έναν γνώριμο σκοπό καθώς έβγαζε τα γεμιστά απ'τον φούρνο.Μια υπέροχη μυρωδιά απλώθηκε σ'όλο το σπίτι.Λάτρευε την μαγειρική της,όπως και όλα τα υπόλοιπα πάνω της.Έμεινε να την κοιτάζει...

Φορούσε ένα εμπριμέ φόρεμα μέχρι το γόνατο.Τα πόδια της γυμνά και τα μακριά μαλλιά της δεμένα κότσο.Λικνιζόταν ελαφρά στον σκοπό της μελωδιάς και χαμογελούσε.Το αγαπούσε το χαμόγελο της.Ήταν το πρώτο που ερωτεύτηκε απο αυτήν.Και ήταν ερωτευμένος ακόμα μαζί του.

Πασπάλισε λίγη τριμμένη φρυγανιά στο φαγητό και έσκυψε να το βάλει πάλι πίσω στον φούρνο.Την θέλησε.Έκλειναν μαζί σαράντα χρόνια τώρα,και δεν πέρασε μέρα που να μην την πόθησε.Δεν πέρασε μέρα που να μην της έκανε έρωτα.Με χίλιους διαφορετικούς τρόπους.

Σηκώθηκε αργά,στηριζόμενος στο μπαστουνάκι του και την πλησίασε.Την έπιασε απο την μέση και της ψιθύρισε στο αυτί...Αφού στο έχω πει,μην σκύβεις λουλουδάκι...

Και τα χείλη τους ενώθηκαν,και ο χτύπος της καρδίας τους έγινε ένας και το φαγητό για ακόμα μια φορά κάηκε