...πράγμα που έχω να κάνω πολύ καιρό... Για ώρες ολόκληρες εννοώ... Δε με καλύπτει πια το να ακούω ένα κομμάτι που μου αρέσει και μετά πάλι κάτι άσχετο. Τη Δευτέρα για να πω πήγα κάπου που ήταν καθαρά δικό μου μουσικό πρόγραμμα. Αλλά Δευτεριάτικα τι να πρωτοκάνεις? Να πιεις κουρασμένη ένα ποτό? Να χορέψεις? Να μιλήσεις με τους φίλους που σας έβγαλε η τύχη εκεί και είχατε χαθεί? Να δικαιολογηθείς που έχεις να πατήσεις πέντε μήνες? Ένα καλό πάρτυ ρε παιδιά... Και βάλτε μου και ένα cocteau twins τώρα που μου ήρθε η αναλαμπή λόγω panagiotis1981. Παίζω από το πρωί όλο το Blue Bell Knoll του '88. Κάποτε ακούγαμε το ομώνυμο κομμάτι πού και πού. Τώρα, ο καθένας ό,τι θυμάται χαίρεται...

Κοίτα ρε κάτι djs που προσπαθούν να βρούνε την πρόβα της πρόβας (και b side :P) του συγκροτήματος του 84 (κι ας γεννήθηκαν αυτοί καμιά 5ετία αργότερα) για να το παίξουνε ψαγμένοι... Όπως είπε και ο Πάνος (κυκλοφορεί ως dj σε κάποια συμπαθητικά προς εμένα μαγαζιά) "Το είπε και ο μόνος του ο ______ "Αν έχει βγει σε περιορισμένο αριθμό (γιατί δε θα το παίρναν περισσότεροι, οπότε ποιος ο λόγος να τα κυκλοφορήσουν[δικό μου σχόλιο]) και αν δεν έχει περάσει 20ετία από την τελευταία εμφάνιση του group, τότε δεν αξίζει"". Και οι Mani Deum σε 15 χρόνια θα είναι ψαγμένο συγκρότημα (όχι ότι δεν τους θεωρώ τώρα, απλά τότε θα είναι αποδεκτό από όλους τους δήθεν "παλιούς"). Αν θέλετε παλαιότητα, να πάτε στα νεκροταφεία ή στο στρατό, μη μπερδεύετε τα κόμπλεξ σας με τη μουσική.

Ας χορέψω...

Each is not my love, moan I for what
I make up hundreds so I know how to make love
There, you can have my youth, I know I have loved
Started to see him, 'till when I married him

To yearn admits you're outside to me
Grow up

I have seen these all my life, perhaps a lot more
And I have been so naive
All move and try he knew not
And your spangle, how it hurts, and I have feelings

To yearn admits you're outside to me
Grow up