Δεν ξέρω αν το μάθατε, αλλά ο Gordon Smith, ο περίφημος medium (διάμεσος) που επικοινωνεί με τα πνεύματα "τιμά" και πάλι τη χώρα μας με την παρουσία του. Και τί δεν ακούσαμε στην τηλεόραση πάλι... Στο συνέδριο που έγινε, παρουσία 300 ατόμων ήρθαν λέει πνεύματα πεθαμένων ανθρώπων. Και ήξεραν σημαντικά πράγματα που ο Gordon Smith δεν θα μπορούσε να ξέρει αλλιώς(;) όπως ...αγορές βραχιολιών, θανατηφόρα ατυχήματα, τόπους κατοικίας κλπ

Αν ξεπεράσουμε για μία στιγμή την ανηθικότητα του να εξαπατάς ανθρώπους που θρηνούν για πεθαμένους φίλους και συγγενείς, ας σκεφτούμε το εξής:

Γιατί αυτά τα πνεύματα είναι τόσο πεζά και ρηχά ώστε να μιλάνε μόνο για πράγματα ασήμαντα όπως ένα κολιέ που αγόρασαν κάποτε στην αγαπημένη τους ή ένα ατύχημα που συνέβη όσο ζούσαν; Αναρωτιέμαι, εάν πράγματι έρχονται τα πνεύματα των πεθαμένων ανθρώπων απ' τον "άλλο κόσμο" γιατί δεν μας απαντούν σε κάποια απ' τα σημαντικότερα ερωτήματα που έχει ο άνθρωπος χιλιετίες τώρα;

-Πώς δημιουργήθηκε το σύμπαν;
-Υπάρχει ζωή σε άλλους πλανήτες;
-Υπάρχουν άλλα σύμπαντα;
-Υπάρχει Θεός; Εάν ναι, ποιος είναι; Είναι ο Αλλάχ; Είναι ο Γιαχβέ; Είναι ο Χριστός; Είναι πολυθεϊστικό το σύστημα;
-Τί είναι η σκοτεινή ύλη;
-Τί πρέπει να κάνουμε για να σωθεί ο πλανήτης απ' την οικολογική καταστροφή;
-Τί συμβαίνει ακριβώς όταν πεθαίνουμε;  
-Τί συμβαίνει στις μαύρες τρύπες;
-Πώς μπορούμε να ξεπεράσουμε την ταχύτητα του φωτός; Μπορεί να γίνει ταξίδι στο χρόνο;

Όχι όχι... Τα πνεύματα δεν δίνουν δεκάρα για αυτά. Το μόνο που τα ενδιαφέρει είναι να δώσουν ελάχιστες πληροφορίες που θα κάνουν τον καημένο συγγενή να έρχεται και να ξανάρχεται στα συνέδρια για να πληρώσει να δει τον Μέγα Τσαρλατάνο.
Το ότι αυτός ο άνθρωπος δεν συλλαμβάνεται για εκμετάλλευση ανθρωπίνου πόνου είναι απλά μία ένδειξη του πόσο βουτηγμένη στη βλακεία είναι η κοινωνία μας. Βέβαια όλοι αυτοί οι τσαρλατάνοι, οι σύχρονοι Rasputin όπως ο Gordon Smith και ο Uri Geller, έρχονται στην Ελλάδα όταν η καριέρα τους έχει πιάσει πια πάτο στο εξωτερικό. Και φυσικά εδώ υπάρχει ένα ένθερμο κοινό έτοιμο να δώσει και το τελευταίο του ευρώ για να ακούσει απ' τον πεθαμένο συγγενή τους ότι ..."ναι είμαι εγώ που σου είχα αγοράσει κάποτε ένα κολιέ στο Παρίσι".