Δεν υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα. Υπάρχει μόνο η βεβαιότητα ότι υπάρχουμε και ότι μπορούμε να σκεφτόμαστε, στοιχεία που είναι έμφυτα στον καθένα μας. Η πραγματικότητα όμως διαφέρει για τον καθένα.

Ο Σέξτος Εμπειρικός(σκεπτικιστής) υποστήριξε ότι ο ίδιος άνθρωπος θα αντιδράσει διαφορετικά σε ίδιες καταστάσεις ανάλογα με την διάθεσή του(χαρούμενος, λυπημένος, οργισμένος κλπ.). Επίσης τόνισε ότι η απόσταση από την οποία βλέπουμε κάποια πράγματα καθορίζει την αντίδρασή μας. Παράλληλα, οι ιδεαλιστές πιστεύουν στην ύπαρξη του λεγόμενου υποκειμενικού ιδεαλισμού.

Κατά τον υποκειμενικό ιδεαλισμό τα πάντα γίνονται αντιληπτά με διαφορετικό τρόπο για τον καθένα μας. Πχ. Η ύπαρξη ενός λουλουδιού δεν είναι αυθύπαρκτη. Το λουλούδι θα υπάρχει αν και μόνο αν γίνεται αντιληπτό από τις αισθήσεις μας. Η ύπαρξη του λουλουδιού προκύπτει από ένα σύνολο αισθητικών λειτουργιών που αν τις συνδέσεις φτάνεις στο λουλούδι. Το άρωμα του λουλουδιού προκύπτει από την όσφρηση, το χρώμα από την όραση, το μέγεθος από την αντίληψη του χώρου, η υφή από την αφή κοκ. Άρα η γνώση είναι αποτέλεσμα των αισθήσεων συνεπώς και των εμπειριών. Και μπαίνουμε στα λημέρια των εμπειριστών που υποστηρίζουν ότι οι ιδέες προκύπτουν από τις εμπειρίες που έχουμε καθ’όλη την διάρκεια της ζωής μας. Αντίθετος σε αυτή την άποψη είναι ο Πλάτωνας.

Κατά τον Πλάτωνα οι ιδέες είναι υπαρκτές αλλά ανεξάρτητες από τον αισθητικό κόσμο, αιώνιες και αμετάβλητες. Φτάνουμε λοιπόν στην θεωρία του δυϊσμού, διαχωρίζεται δηλαδή ο υλικός κόσμος από τον πνευματικό. Η πιο ανατρεπτική θεωρία του Πλάτωνα ήταν αυτή που ήθελε τις ιδέες να κατοικούν σε έναν πνευματικό ουράνιο κόσμο. Έτσι λοιπόν αυτά που οι εμπειριστές ονομάζουν εμπειρίες, ο Πλάτωνας πιστεύει ότι είναι απλά αντίγραφα των όσων συναντήσαμε κατά την παραμονή μας στον ουράνιο αυτό κόσμο. Η ψυχή μετά από χίλια χρόνια παραμονής στον ουράνιο κόσμο, διαλέγει σώμα και επιστρέφει στον ψεύτικο κόσμο της ύλης. Μέσα της κουβαλά όλες τις ιδέες μαζί με τις οποίες ζούσε στα ουράνια. Συνεπώς, η γνώση στην Πλατωνική φιλοσοφία προϋπάρχει ό,τι και να γίνει άρα θεωρείται και δεδομένη.

Ο Πύρρωνας από την άλλη(αρχαίος σκεπτικιστής) επιδίωκε την αταραξία, δηλαδή την ψυχική γαλήνη και ηρεμία που αποκτά κάποιος όταν συνειδητοποιήσει ότι τα όσα προσπαθούν να αποδείξουν οι επιστήμες και οι φιλοσοφικές θεωρίες είναι απλά ανέφικτα. Επίσης, πίστευε ότι για κάθε ζήτημα υπήρχαν δύο αντίθετες αλλά ισοδύναμες( ισοσθενείς) λύσεις.

Ο Καρνεάδης(και με αυτόν κλείνω το κεφάλαιο σκεπτικιστές) ήταν ο πιο μετριοπαθής και έλεγε απλά ότι μπορούμε να ελπίζουμε πως αυτό που πιστεύουμε είναι σωστό.

Ο πιο ωραίος πάντως ήταν ο Χιούμ! Εμπειριστής και λίγο λοξός! Αναιρεί την σχέση αιτίου αποτελέσματος και διατυπώνει απόψεις του τύπου «αν βουτήξω τα χέρια μου σε καυτό νερό θα καώ λόγω συνήθειας και όχι επειδή το νερό καίει» ή «δεν μπορώ ποτέ να είμαι σίγουρος ότι ο ήλιος θα ανατείλει και αύριο». Επίσης εκφράζει αμφιβολίες για κάθε είδους γνώσης σε σημείο να φτάσει να δυσπιστεί στο κατά πόσο τα έπιπλα μένουν μέσα στο δωμάτιο ενώ ο ίδιος έχει φύγει.

Και τί συμπεραίνουμε από όλα αυτά αγαπητοί μου; Ότι έγραψα πολύ καλά στη φιλοσοφία και ότι κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν χόμπι και όλη μέρα φιλοσοφούν! Ελπίζω να μην σας έπεσε βαριά τόση φιλοσοφία για Παρασκευή απόγευμα!