Μια φιγούρα αντρική, έχει καθίσει μπροστά σ’ ένα παράθυρο. Ορθάνοιχτο παράθυρο. Ανοιγμένο από δυο χέρια –ζητιάνους- , πριν αφήσουν το πρώτο πρωινό χάδι πάνω στα τριανταφυλλένια στήθη της γυναίκας.

Ο άνδρας, ρεμβάζοντας τον απέξω κόσμο, θαρρεί πως έχει έναν καθρέπτη αντικριστά του. Από μικρός είχε αυτό το περίεργο πάθος: κοιτούσε τον εαυτό του μέσα σε βουνά και θάλασσες. Χωρούσαν και τα δυο μέσα του… Μισούσε τους καθρέπτες. Σιχαινόταν την όψη του. Δεν την άντεχε.

Μόνο καμιά φορά, την ώρα του έρωτα στα μωβ σεντόνια, έριχνε φευγαλέες ματιές σε κάποιον καθρέπτη. Γιατί καμωνόταν κι εκείνος, πως ρουφούσε όλη την ομορφιά που πλημμύριζε από τα πόδια, τα χέρια και τα δέκα της δάχτυλα. Όμως, στην πιο δημοκρατική τους στιγμή-στον οργασμό-ο καθρέπτης θρυμματίστηκε σε εκατό κομμάτια.
Ένα γυαλί τη σημαδεύει. Στο αριστερό της στήθος. (Ρήμα δε χρειάζεται, είναι το στήθος της). Είναι το αριστερό που της ζύμωσε περισσότερο ο άνδρας. Είναι το αριστερό που θηλάζει το παιδί που δε γεννήθηκε ακόμη, αλλά παρόλα αυτά αναπνέει…. Κι ο άντρας και το αγέννητο παιδί, πλάθουν ένα Θεό πάνω στο σώμα της.

Η γυναίκα, ενώ εκείνη καθόριζε τα όρια της μέρας ξανά από την αρχή, βρίσκεται στην ίδια ακριβώς θέση από την στιγμή που την έσκισε το γυαλί. Τα χείλη της κλειστά κι αυτά. Κουβαριασμένη όπως το έμβρυο, εννέα ολόκληρους μήνες. Έτσι που να αισθάνεται ένα με την ψυχή της… Η μοναξιά της, σαν ιδρώτας της ποτίζει το δέρμα… Περιμένει μια αχτίδα αγάπης, φωτός, φιλιού να της λούσει τα χρυσά της μαλλιά. Μάταια. Ανώφελες αναμονές. Τι κι αν ακούγεται ο Λόρκα από ένα ανύπαρκτο βιολοντσέλο να κλείνει τις πληγές του, με το σκοπό του Λεοντή!! Μύθος… Το ξέρει, αλλά δεν κάνει ούτε μισό βήμα πίσω…

Ο άνδρας πιο μόνος από ποτέ. Πιο μονός από ποτέ ο άνδρας. Μόνος. Ένας. Άνδρας. Μόνος. Μόνη. Μια. Γυναίκα. Μόνη. Μόνοι. Δύο. Άνδρας και Γυναίκα. Μόνοι. Μετρούν κρυφά τα χθεσινά τους κουφάρια. Στιγμές στιγμές τους δίνουν και φιλιά στα χείλια, τα πιο αληθινά, ερήμην τους...και συνεχίζουν δειλά. Τρομακτικά δειλά.

Φοβούνται ν’ αγαπήσουν. Ν' αγαπηθούν, το φοβούνται ακόμη πιο πολύ... Ύστερα, έρχεται κι ο θάνατος ο μισός. Ο χωρισμός. Δε θα κοιμηθούν ποτέ ξανά μαζί. Δε θα ξυπνήσουν ποτέ μαζί, πάνω στο ίδιο κρεβάτι. Δε θ' αφήσει σταγόνα δάκρυ ο ένας στον πόνο του αλλονού. Ο καθένας θα τραβήξει, θα χαθεί σε μέρη αρρωστιάρικα μόνος του. Έτσι πρέπει, αν θέλεις να λέγεσαι σύγχρονος άνθρωπος. Τι κατάρα και βαθιά δυστυχία να ΄σαι σύγχρονος άνθρωπος.! Πόσο αμείλικτοι θα γίνουν ακόμη οι καιροί μας..!

Απειλή οι σύγχρονοι άνθρωποι. Μόνοι. Δυο. Γυναίκα και Άνδρας. Μόνοι.

"Κι όταν δεν πεθαίνει

ο ένας για τον άλλο

είμαστε κιόλας νεκροί... Τ.Λ."