Λακούβες που δεν παίζονται στου ονείρου μου τους δρόμους.
Χαμόγελο μεταξωτό.
Μ' αρέσει το άγγισμά σου.
Μ' αρέσει το ασημόδετο γλυκό αγκάλιασμά σου.

Και θέλω θάλασσες του Απρίλη μου.
Αρμύρα απ' της ψυχής σου την πηγή
Αρμύρα απ' της καρδιάς σου την πηγή.
Θέλω να θες τα πάντα.

Πρωί σε λεν Αυγερινό, το βράδυ Αποσπερίτη.
Ασημαχτίδα της ψυχής, σε λέω Αφροδίτη.

Πλέω σε λίμνες τ' ουρανού και περπατώ μονάχος
στην πόλη τη βαμμένη μου
Και κρύβω τέτοιο πάθος

Λαμπύρισμα στις κόκκινες ανταύγειες των μαλλιών σου
Θέλω ν' ακούς
και θα σου πω τα λόγια της ψυχής μου
και θα στη στείλω μια βραδιά να κοιμηθεί μαζί σου.

Μακριά απ' τις γκρίζες λάμψεις μου
Χρόνε μου ψυχοφθόρε
Σε χαιρετώ
Λαμπρό αστέρι της αυγής
Τρανέ εωσφόρε...

Θέλω φωτιά

Δεν ηξερα τι τιτλο να δωσω σε αυτο το post διοτι δεν ηξερα εαν ηθελα να αφιερωσω αυτο το τραγουδι σε ενα ατομο το οποιο βασικα δεν το αξιζει (για οσους δεν γνωριζουν,το κομματι λεγεται Νατασα).Παντως με εντυπωσιαζει η δυναμη της μουσικης και καποιων συγκεκριμενων τραγουδιων στο να σου ξυπνανε μεσα σου,καποια ησυχα και μοναχικα βραδια,παλια,ξεχασμενα αισθηματα...εστω και για λιγο...