Αν ήμουν τίγρης

θα μπορούσα εύκολα να βασιλέψω στη ζούγκλα

θα πατούσα σε όλες τις κορυφές σε μια μέρα

θα μπορούσα να ζήσω οπουδήποτε

θα μπορούσα να κυνηγήσω οτιδήποτε

Η μοναξιά θα ήταν προϋπόθεση για την κάθε κατάκτηση

Τότε ολόκληρη η ζούγκλα θα ήταν το σπίτι μου

και δε θα χρειαζόταν να μείνω πουθενά

την ανατολή θα έφευγα πάλι...

Θα μπορούσα πάντα να έβαζα μια τάξη στο χάος

 μόνη, χωρίς την ανάγκη για στήριξη, συντροφιά, παρέα, υποστήριξη. και σύνδεση.   

Μα εγώ τίγρης δεν είμαι. Μάλλον αθεόφοβο γατί. Απ’ αυτά που παίρνουν φόρα και μ’ ένα ατρόμητο σάλτο πετάγονται πάνω στη στέγη, αλλά μετά δεν μπορούν να κατεβούν χωρίς το χάδι του πυροσβέστη.  Και ψάχνουν ν’ ακούσουν μια φωνή να τους λέει πως τα μάτια και τα μαλλιά τους είναι σωστά τοποθετημένα, για να μπορέσουν να χαμογελάσουν πάλι. Κι ίσως ένα φιλί…  

όνειρο και προσδοκία
αναμονή και εμμονή
σχέδιο και πρόγραμμα
ανάμνηση και αίσθηση
προσμονή και διαίσθηση
επιμονή κι αναβολή
τι συνταγή ειν’ αυτή;

Πώς τα έχω ανακατέψει έτσι και δεν βρισκω αρχή, μέση και τέλος; Μια πυξίδα μπορώ να έχω; Πως είναι δυνατόν να έχω μείνει τόσο μετέωρη;

Μοιάζω με στρατιώτη που έχει παγώσει στη μέση της μάχης και δεν κάνει τίποτα, μόνο κοιτάζει τον κόσμο να γκρεμίζεται γύρω του. Αντιλαμβάνεται πως πρέπει να κάνει κάτι, αλλά δεν ξέρει πώς, δεν ξέρει τι.  

Κι ο λυγμός σκοντάφτει πάλι, και δεν ξέρω αν την επόμενη στιγμή θα κλάψω ή θα γελάσω. Τρέμει η φωνή, τρέμει το κορμί ενώ η καρδιά με δύναμη ψάχνει να βρει διέξοδο, λες και θέλει να πάει αλλού. Κι εγώ ξανά ν’ απορώ, πώς γίνεται να καίω ακόμα;