Να και μια ακόμη πρωτόγνωρη εμπειρία που έζησα στο νησί, να παρακολουθήσω μια συναυλία από δυο διαφορετικές οπτικές γωνίες, από τη μια βλέποντας σε πρώτο πλάνο μια συναυλία και σε δεύτερο ακούγοντας το σχολιασμό από δυο αμίμητους πορνόγερους τον Αναστάση και τον Λουκά, ποιος είναι τώρα ο Λουκάς και ο Αναστάσης; Μα ούτε εγώ τους ήξερα πρωτύτερα, αλλά όπως και να έχει τους οφείλω μια φοβερή βραδιά.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, στο νησάκι και σε ένα παραθαλάσσιο χωριό, κάποιοι ιδιώτες έχουν σκαρώσει ένα πολύ γουστόζικο αμφιθέατρο που «δένει» πολύ ωραία με το περιβάλλον και είναι ιδανικό για συναυλίες, παραστάσεις και τα σχετικά. 

Η πρώτη παράσταση της θερινής σεζόν ήταν ένα ερασιτεχνικό γκρουπ Βρετανών μουσικών που σε συνδυασμό με την τοπική μπάντα και τη χορωδία στήσανε μια μουσική βραδιά που περιλάμβανε εκτελέσεις (μερικές με την κυριολεξία της λέξης) κομματιών και την αφήγηση ενός παραμυθιού «ντυμένου» με μουσική και φυσικά τον Λουκά και τον Αναστάση (οι τελευταίοι δεν περιλαμβάνονταν στο πρόγραμμα που μας μοίρασαν αν και θα έπρεπε).

Σκηνή πρώτη λοιπόν, πάμε, θρονιαζόμαστε, στη σκηνή οι μουσικοί ετοιμάζανε τα κλαπατσίμπαλα και ξεκινάει, όχι η μουσική αλλά η λίαν απολαυστική κουβέντα των καθισμένων όπισθεν Λουκά και Αναστάση ως εξής: 

-Ρε συ Λουκά κοίτα τι ασπρουλιάρηδες που είναι αυτοί οι Εγγλέζοι, μωρέ τόσα χρόνια δεν το έχω συνηθίσει σαν ξεπλυμένα σώβρακα μοιάζουνε…

-Δε λες τίποτα Αναστάση, αλλά κοίτα αυτή εκεί με τη βιόλα την κοκκινομάλλα! 

-Αμάν ζαχαροπλάστης ήταν ο πατέρας σου μάτια μου! Τι κορίτσαρος!

-Να τρώει η μάνα και του παιδιού να μη δίνει Αναστάση μου είναι αυτή μια…

Ας μην συνεχίσω με το τι ήτο η Αγγλίς βιολίστρια κατά Λουκά (όχι Ευαγγέλιο) καθώς αβάντι μαέστρο!

Και η μούζικα ξεκίνησε με κάτι άγνωστα μεν αλλά πολύ δυνατά δε έστω και μετρίως παιγμένα βρετανικά κομμάτια και εδώ που τα λέμε ξεπλυμένα-ξεπλυμένα τα Εγγλεζάκια, αλλά η μουσική τους είναι όσο δεν παίρνει χρωματιστή. Γενική εντύπωση προκάλεσε ένα λαϊκό σκωτσέζικο κομμάτι από ένα ξεχασμένο τους νησί κάπου στον Ατλαντικό, το οποίο κοίτα να δεις φίλε μου που ήχησε πολύ ωραία, μη πω και οικεία σε ένα ελληνικό μεσογειακό νησί χιλιόμετρα μακριά!

Το κλου του πρώτου μέρους ήταν όταν τα Εγγλεζάκια για να τιμήσουν τους Έλληνες οικοδεσπότες τους παίξανε ένα νησιώτικο τραγούδι που ούτε νησιώτικο το έλεγες ούτε και τραγούδι ήτανε, αλλά ας είναι, μια και μέτρησε η αγαθή πρόθεση και τους χειροκροτήσαμε από πάνω, είπαμε πάνω απ’ όλα Greek hospitality αμ πώς; 

Διάλειμμα και η σκυτάλη πάλι στις δύο γεροντάρες (ανήκαν σε εκείνη την ακαθόριστη ηλικία ανάμεσα ογδόντα και τάφου) που με έκαναν να αισθάνομαι ότι βρίσκομαι στο Muppet Show και ακούω τους αιώνιους κριτικούς Statler και Waldorf.

-Α ρε Λουκά που είναι τα νιάτα μας τότε που ερχόντουσαν όλες τούτες οι Βόρειες και πηγαίναμε στο κάμπινγκ και τις…(μια και το μπλογκ τούτο διακρίνεται για την ηθική του ακεραιότητα θα παραλείπονται όλα τα ακατάλληλα δι’ ανηλίκους, βέβαια όλοι θα καταλαβαίνετε τι θέλει να πει ο ποιητής, αλλά είπαμε πάνω απ’ όλα η ηθική ακεραιότης) 

-Μωρέ ακόμη και τώρα τα καταφέρνουμε αλλά είναι που δε μου αρέσουν ετούτες οι…

-Καλά όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια, τώρα που τα λέμε αυτά θυμάσαι εκείνη τη θεούσα τον Παναγιώτη, τι έκανε τότε στο κάμπινγκ και πώς μας το διηγούνταν ο μουρλόπαπας που είχαμε τότε;

-Χαχαχα τι μου θύμισες τώρα, τι δεν έκανε έπρεπε να λες! Μιλάς φυσικά για όταν ο Παναγιώτης ξέμεινε με το αμάξι βραδιάτικα έξω από το κάμπινγκ… 

-Εμ βέβαια και την άλλη μέρα έρχεται έξαλλος ο παπάς στο καφενείο και μας διηγείται «το και το παιδιά ήρθε εκείνος ο Παναγιώτης και μου είπε τα εξής: 

{Αυτό είναι που λένε ιστορία μέσα στην ιστορία}

-Πάτερ αμάρτησα βάλε μου τιμωρία παραδειγματική!-Τρόμαξα ρε παιδιά και εγώ, τέτοιος αγαθός άνθρωπος και να ζητάει τιμωρία! Φόνο τουλάχιστον θα έκανε-Τι έκανες τέκνον μου; Τονε  ρώτησα-Πάτερ χτες το βράδυ μετά το κυνήγι έμεινα με το αμάξι έξω από το κάμπινγκ που είναι εκείνες οι ξετσίπωτες οι ξένες, που τριγυρνούν τσίτσιδες! Τι να κάνω και εγώ ο δόλιος που να πάω άγρια μεσάνυχτα, είδα φώς και μπήκα και τι να δω όλες γυμνόστηθες...και να μου βάλεις αυστηρή τιμωρία πάτερ μου! Δηλαδή τι έγινε Παναγιώτη; Να, σφίγγω και εγώ την καρδιά μου και διηγούμαι τι έπαθα και αυτές μου προτείνανε να περάσω εκεί τη βραδιά και τι να κάνω πάτερ μου που να μην έσωνα, υπέκυψα και κοιμήθηκα! Δηλαδή τέκνο μου τι εννοείς λέγοντας ότι κοιμήθηκες! Με οδήγησε μια ψηλή κοκκινομάλλα σε μια σκηνή και με έβαλε να κοιμηθώ πλάι της! Και; Όλα και όλα πάτερ, έκανα την προσευχή μου, σφάλισα τα μάτια μου, της γύρισα την πλάτη και προσπάθησα να κοιμηθώ! Δηλαδή δεν έκανες τίποτα άλλο; Όχι φυσικά και όχι αλλά το κρίμα μου είναι βαρύ τι τιμωρία θα μου βάλεις; Να φας ένα δεμάτιο σανό τέκνο μου…Σανό τι εννοείτε πάτερ; Σανό βέβαια τέτοιο μουλάρι που είσαι σανός σου αξίζει…» 

Πήγα να πνιγώ από το γέλιο, αλλά συγκρατήθηκα γιατί δεν ήθελα να με πάρουν πρέφα και να σταματήσει το σόου…

-Χαχαχα τι πήγες και θυμήθηκες Θεός σχωρέστους και τους δυο…

Εδώ η κουβέντα διολίσθησε σε ένα μνημόσυνο για όλους τους μακαρίτες φίλους και γνωστούς του Λουκά και του Αναστάση, κοινώς βρικολακιάσαμε, αλλά τι τα θες τι τα γυρεύεις όταν καβατζώνεις τα ογδόντα και βάλε είναι λογικό οι φίλοι σου να είναι κυρίως αναμνήσεις όμως που στην προκειμένη περίπτωση ήταν πολύ πιπεράτες! Αυτό είναι που λέμε να φτάσουμε τα χρόνια τους και να’χουμε να θυμόμαστε. 

Δεύτερη πράξη της ορχηστρικής βραδιάς και μακράν η καλύτερη, στο κέντρο ένα γλυκύτατο κοριτσάκι με φωνή καμπάνα παρακαλώ να απαγγέλει ένα παραμυθάκι αλά Ρωμαίου και Ιουλιέτα αλλά με αρχαιοελληνικά ονόματα και υφή, η ορχήστρα να ντύνει (αν ήταν μόδιστρος θα έσχιζε τα διπλώματα της) μουσικά τη διήγηση, ενώ και η χορωδία (που περιλάμβανε κάτι αγριόφατσες πρώτης) εν είδη αρχαίου χορικού να πετάει που και που κάτι ακαθόριστα ναμανα…ναμανανα…ναμανα ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, έτσι για να δοθεί ένας δραματικός τόνος στη διήγηση, αν και μάλλον γέλιο έβγαζε. 

Πάντως στο τέλος όλοι χειροκρότησαν, η βραδιά ήταν υπέροχη, ο ουρανός λαμπερός και έναστρος και η μουσική όπως μόνο αυτή μπορεί (έστω και με μπόλικα φάλτσα) να σου προκαλεί περίεργα αισθήματα.

Στην τελική ρε παιδιά αυτό είναι το ζητούμενο και όχι η ψυχρή τελειότητα, καθώς οι άνθρωποι δεν πήγαν εκεί πέρα για να κάνουν υψηλή κριτική, ούτε και για να δουν κανένα μεγάλο όνομα, απλά πήγαν για να δουν τους δικούς τους να γρατζουνάνε τις κιθάρες, να φυσάνε τα κλαπατσίμπαλα, να γκαρίζουνε ναμαναναμαναναμανα και να ακούσουνε και δυο εγγλέζικες νότες, διαφορετικές από αυτές που ακούνε κάθε μέρα στο ραδιόφωνο του αμαξιού τους και να σας πω και κάτι; Το κέφι ήταν αυθόρμητο, η καλή διάθεση διάχυτη και το καμάρι πηγαίο και αυτή ακριβώς την προσωπική πινελιά δεν την είχα νιώσει ποτέ μου σε καμία μεγάλη συναυλία που είχα μέχρι τότε παρακολουθήσει, 

Το κλείσιμο της βραδιάς ανήκει δικαιωματικά στους γεροντόμαγκες, στον Λουκά και στον Αναστάση,

-Τελικά ωραία δεν ήταν η μουζική ρε συ Λουκά; Άσε που είδαμε και φρέσκα προσωπάκια… 

-Ωραία ήταν Αναστάση μου, αλλά τι τα θες τι τα γυρεύεις…(επειδή η ακόλουθη παροιμιακή φράση είναι λίαν ακατάλληλη για ανηλίκους και είπαμε προπαντός η ηθική, αλλάχτηκαν οι επίμαχες φράσεις με πιο κόσμιες και πρέπει να ομολογήσω ότι πολύ το γουστάρω που αυτολογοκρίνομαι)…πολλά κορίτσια τριγύρω μου, στο χέρι μου κανένα!