Είχε αφήσει να νοηθεί πως θα τον παντρευόταν. Κι απ’ εκείνη τη στιγμή, όποτε ακουμπούσε στο στήθος του κι άκουγε την καρδιά του, ήθελε να κλαίει. Όπως τη μέρα που της ζήτησε να μείνει μαζί του για πάντα. Τότε είχαν πλημμυρίσει τα μάτια της και δεν μπορούσε να του εξηγήσει το λόγο. Τον είχε αφήσει να νομίζει πως ήταν από χαρά. Ήτανε κι η χαρά βέβαια (την είχε σκάσει!), αλλά πολύ περισσότερο ήταν…

…φόβος.

Ο φόβος της απώλειας.

Ξέρει ότι κάποτε θα ακουμπήσει στο στήθος του και θα ’ναι κρύο και δεν θα ακούει τίποτα.