Ζέστη και ήλιος. Μία πλατεία μας χώριζε από τον προορισμό μας. Ποιός ήταν ο προορισμός μας; Μα φυσικά ο ναός της παγκοσμιοποίησης! Ποιός είναι ο ναός της παγκοσμιοποίησης; Μα φυσικά τα STARBUCKS!

Πρόκειται για ένα αστείο μεταξύ φίλων αυτά τα περί παγκοσμιοποίησης. Και δεν είναι και καθόλου άστοχο. Το θέμα είναι ότι με το που μπαίνεις στα Starbucks σε χρεώνουν! Κάθε ματιά που ρίχνεις στο μενού στη χρεώνουν! Ακόμα και τον αέρα που αναπνέεις σου χρεώνουν! Και αυτό φαίνεται στην τιμή που καλείσαι να πληρώσεις.

Εθιστικότατη συνήθεια. Κακά τα ψέματα ο καφές, από μόνος του, είναι εθιστικός. Όταν σου βάζουν μέσα σιρόπι, σαντιγί, αμυγδαλάκια, πάγο, θρυμματισμένο πάγο, μόκα και ό,τι μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους, τότε θα παραλείψεις τα τέσσερα και κάτι ευρώ που σε χρεώνουν.

Πάντως πρέπει να το παραδεχτώ: είναι από τα λίγα μαγαζιά που έχουν ωραία μουσική! Χαλαρωτική! Σήμερα έπαιζε τα άπαντα των Doors. Εγώ μέσα στην τρελή χαρά!

Ωραία μέρα σήμερα! Με χαμόγελο! Όλες οι σκοτούρες των προηγούμενων ημερών σαν να έσβησαν ξαφνικά. Σήμερα ανακάλυψα ότι δεν χρειάζεται να είσαι τυποποιημένος για να αισθάνεσαι καλά. Αρκεί να είσαι ο εαυτός σου. Επίσης κατάλαβα ότι οι άλλοι μας αποδέχονται πολύ πιο εύκολα απ'ότι εμείς αποδεχόμαστ τον εαυτό μας.

Αυτά για τώρα. Καλό σας απόγευμα!