Πραγματικά αστεία και χαρακτηριστικά ανθρώπινη, καθώς η μνήμη είναι η διεργασία εκείνη που μυθοποιεί τις αναμνήσεις μας κάνοντας το παρελθόν να φαντάζει ωραίο ή αποκρουστικό, συναρπαστικό ή αδιάφορο, φωτεινό ή σκοτεινό και οπωσδήποτε αποκλειστική ιδιοκτησία του καθενός, μια και κάθε άνθρωπος διατηρεί τις δικές του μνήμες από το ολωσδιόλου προσωπικό και ιδιαίτερο παρελθόν του.

Και επειδή η μνήμη είναι ανθρώπινη ιδιότητα δε μπορεί παρά να είναι και απατηλή, βλέπετε το ίδιο περιστατικό ο κάθε άνθρωπος το εκλαμβάνει διαφορετικά, το αξιολογεί διαφορετικά και το γεύεται διαφορετικά, κοινώς η ρουφιάνα η μνήμη είναι εντελώς μα εντελώς επιλεκτική. 

Εμείς και μόνο εμείς επιλέγουμε πώς θα θυμόμαστε κάτι ή κάποιον και αυτό είναι κάτι που το πρωτοέμαθα ως φοιτητής όταν έκπληκτος διαπίστωσα στα μαθήματα της κατεξοχήν μνημικής επιστήμης, της ιστορίας ότι κάθε λαός φτιάχνει την δικιά του ιστορία, την οποία και ανασκευάζει όπως του καπνίζει και ότι η αντικειμενικότητα ως έννοια είναι τόσο υπαρκτή όσο και οι ιστορικοί μύθοι.

Μίλησα για το πώς θυμόμαστε κάτι, σήμερα όμως με ενδιαφέρει κυρίως για το πώς θυμόμαστε κάποιον και δη τον Κωνσταντίνο Μαρκορά, γιατί αυτός είναι που έμαθε, αγάπησε και θυμάται η Ελλάδα μέσα από τους «Δύο Ξένους», την κατά τη γνώμη μου καλύτερη ελληνική σειρά της ιδιωτικής τηλεόρασης υπολειπόμενης μόνο των Απαράδεκτων και όχι τον Νίκο Σεργιανόπουλο και για τον Κωνσταντίνο Μαρκορά κυρίως λυπήθηκα και όσο άσχημο και αν ηχεί αυτό, δεν παύει να είναι η αλήθεια.

Βλέπετε η συλλογική μνήμη για τους καλλιτέχνες, επιμένει κυρίως να τους ταυτίζει με το ρόλο βάσει του οποίου έγιναν γνωστοί και αγαπήθηκαν και ελάχιστα με τον άνθρωπο πίσω από την εικόνα, τον οποίο στην τελική και ελάχιστοι γνωρίζουν πραγματικά. Έτσι λοιπόν η συλλογική μνήμη θυμάται την Αλίκη Βουγιουκλάκη σαν το αιώνιο δροσερό κορίτσι να τραγουδάει Χατζηδάκη με τον Παπαμιχαήλ αγκαζέ και όχι...τώρα επειδή ο νεκρός πάντα δεδικαίωται και μια και τα όχι πάνω-κάτω τα ξέρουμε όλοι ποιο το νόημα να αναφερθούν ξανά…τον Βλάση Μπονάτσο στους Απαράδεκτους, να λέει Πάρα πολύ ωραία, τον Παύλο Σιδηρόπουλο τυλιγμένο στην άχλη του μεγαλύτερου Έλληνα ροκά, τον Άκη Πάνου ως τον αυθεντικότερο εκπρόσωπο του λαϊκού τραγουδιού και η λίστα συνεχίζεται με πολλούς άλλους μεγάλους καλλιτέχνες που οι ζωές και κυρίως το τέλος τους, μας θυμίζουν τη σοφία του σολωνικού «μηδένα προ του τέλους μακάριζε».

Αντίθετα ο τηλεοπτικός κανιβαλισμός για τα πάθη ενός ανθρώπου, τις αδυναμίες και τα βίτσια του, που με πολύ μεγάλη ευχέρεια, ευκολία και σίγουρα και με τη σαδιστική ικανοποίηση του να σκοτώνεις ένα νεκρό, η οποία γίνεται σήμερα κατά κόρον από τις λοιπές αμόλυντες παρθένες της τηλεόρασης αλλά και της καθημερινότητας, προσωπικά με αφήνει αδιάφορο και απλά επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά τον υποκριτικό καθωσπρεπισμό της κοινωνίας όπου η γυναίκα του Καίσαρα δεν χρειάζεται να είναι τίμια, αντίθετα μπορεί να είναι όσο άτιμη τραβάει η καρδιά της, εκείνο που χρειάζεται είναι ΝΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΤΙΜΙΑ.

Παντού και πάντα το φαίνεσθαι υπερέχει του είναι.

Και για να κλείσω, «ηθοποιός σημαίνει φώς» τραγουδούσε κάποτε ο Δημήτρης Χόρν, ναι συμφωνώ, αλλά όπου υπάρχει και φώς, σίγουρα κάπου από πίσω θα κρύβεται και το σκοτάδι,

απλά διαλέγετε και παίρνετε.