Πάνε μέρες τώρα που δεν είμαι καλά...πολλοί λόγοι...πολλοί συντελεστές...πολλές εκκλήσεις για βοήθεια...βουβές και αόρατες...

Περιμένω ένα ξέσπασμα...δεν μπορώ να συλλάβω τη μορφή του...ίσως να είναι θυμός, ίσως κλάματα, ίσως φωνές, ίσως ρήξη...

Αυτό που μου κάνει τα νεύρα κουρέλια είναι η απάθεια που με έχει κυριεύσει, η αναισθησία. Μία απαισιοδοξία....

Μετανιώνω για λανθασμένες αποφάσεις, μετανιώνω που παράτησα ό,τι αγαπούσα πιο πολύ, ό,τι μου έδινε χαρά: το πιάνο μου...

Νιώθω τελείως αποξενωμένη από το όργανο που στολίζει το σαλόνι. Τα δάχτυλά μου είναι ξύλινα και το αυτί μου έχει ξεχάσει να ξεχωρίζει τις μελωδίες. Δεν αντέχω να ζω με την σκέψη ότι τόσα χρόνια σπουδών πήγαν χαμένα.

Ίσως έχω χάσει τον στόχο μου. Μα ποιος είναι αλήθεια ο στόχος; Ένας βαθμός; Ένα απολυτήριο; Ένα πανεπιστήμιο; Και μετά τί; Μια δουλειά; Πού όμως; Ποιά είναι η ουσία αν αισθάνεσαι το κενό να σε κυριεύει;

Αποφεύγω να συναναστρέφομαι με φίλους και γνωστούς. Έχω γίνει ευέξαπτη και κυκλοθυμική. Δεν μου φταίνε σε τίποτα. Δεν έχω όρεξη για τσακωμούς και παρεξηγήσεις. Επίσης, δεν έχω όρεξη να με αμφισβητούν.

Νιώθω να επιστρέφω στο σκοτάδι που είχα παρατήσει πριν ένα χρόνο. Και παραδόξως αισθάνομαι ανακούφιση που γυρίζω σε γνώριμα εδάφη. Ίσως πρέπει να κλειστώ στον εαυτό μου, στο σπίτι μου, κάπου για να επαναπροσδιορίσω κάποια πράγματα.

Αυτό που με θλίβει περισσότερο απ'όλα είναι η αγωνία στις ερωτήσεις των γονιών και των φίλων. Και τί να τους απαντήσω; Ότι δεν έχω τίποτα; Ότι είμαι μια χαρά; Ψέματα θα ήταν...καλύτερα να μη με βλέπουν για λίγο...