Σήμερα , πριν λίγο δηλαδή , έβαλα για πολλοστή φορά να ακούσω τον Γιάννη Ρίτσο να απαγγέλει την ''Σονάτα του σεληνόφωτος'' ...

Το έβαλα και το ξαναέβαλα και το ξαναέβαλα .

''’φησέ με να 'ρθω μαζί σου'' ...

Όσες φορές κι αν τον ακούσω να την απαγγέλει θα μου έρθουν πολυ συγκεκριμένες σκέψεις στον νου - και είναι το μόνο κείμενο ως τώρα που με τον χρόνο δεν το νιώθω να αποκτά άλλο νόημα ...

Εκεί που είσαι , όπου κι αν είσαι ''άφησέ με να 'ρθω μαζί σου'' ...

Ναι , ''τούτο το σπίτι δεν με σηκώνει πια' ...

Όπως είπα και τις προάλλες την ντρέπομαι πολύ την ποίηση , νιώθω πολύ χαζή , πολύ κενή μπροστά της .

Είναι και αυτό το άτιμο το τραγούδι που με κάνει να ντρέπομαι ακόμα περισσότερο .

Αυτή την στιγμή όμως δεν με πολυνοιάζει .

Θέλω μόνο να νιώσω οτι σε πλησιάζω μέσα από την προσέγγισ του θείου , δηλαδή , μέσα από την τέχνη ...

Ναι , δεν αξίζω να στέκομαι απέναντι στην ποίηση μα αυτό θα το σκεφτώ αύριο .

Τώρα , αυτό που με καίει είναι με την βοήθεια του Ρίτσου να σε νιώσω λίγο πιο κοντά .

''Ευχαριστώ , ευχαριστώ'' ...