Όποιος δεν έχει μυαλό έχει πόδια,λέει η παροιμία.

Σε λάθος σκηνή περίμενα...Στη σωστή πήγα κατα τύχη.

Και αναρωτιόμουνα.Που είναι,οεο;Πριν λίγο τον άκουσα,κάποιον χαιρέτησε.

Λίγο πιο πέρα το γλέντι είχε ανάψει.

Χορός επί σκηνής.

Αγκαλιά με ένα ακκορντεόν.Επιδιορθωμένο.Αλλά το ίδιο κεφάτο με πριν.

Πλάι ένα κοντραμπάσο με μια χορδή λιγότερη,να πέφτει.Σπασμένη.Κοντραμπάσο τρίχορδο.Κι ένας μπασίστας όλα τα λεφτά!!!!!!!!Πολύ πλάκα!!!!

Δίπλα ένα σαξόφωνο,να χρωματίζει όμορφα.Πότε πάνω στη σκηνή,πότε κάτω,ανάμεσα στον κόσμο.

Μια ηλεκτρική κιθάρα να ακροβατεί.7 νότες,7 μικρά θαύματα.Κιθαρίστας με δυνατότητες μεγάλες.

Στην άκρη τα τύμπανα να δίνουν ρυθμό.Δύναμη και ένταση στο τετράγωνο.

Αν και δεν τον χρειάζεται...Μέσα του τον έχει.Αστείρευτη ενέργεια!!Στην μεταδίδει.Ξέρεις θα πας και θα φύγεις αναζωογωνημένος,πιο κεφάτος από ό,τι ήσουν στην αρχή.Συναυλία για να την παρακολουθήσεις όρθιος και εν κινήσει.Καθιστός δύσκολα.

Εκείνος πάντως χόρευε.Από τη μια άκρη της σκηνής στην άλλη.Τον χάνεις απ'τα μάτια σου.

Στο δρόμο,στο δρόμο...La vita e' bella!!!!

Υστερα διφωνία.Μια αντρική-μια γυναικεία φωνή.Μισό Αγγλικό-μισό Ιταλικό τραγούδι.Ταυτόχρονα.

Why the fuck I love you so much/Perche' il cavolo ti amo tanto...

Λες και γεννήθηκε εκεί,πάνω στη σκηνή.Τόση άνεση!

Συναυλία-διαδήλωση.Πάρτυ.

Και μετά...

Μια φιλική αγκαλιά...Ενα ζεστό χαμόγελο...Ζεστές κουβέντες...

Μπορεί να μας κάνει παρεούλα και στο πάρτυ,12/7.Μου είπε να του το θυμίσω.

Πιο χαμογελαστή έφυγα.Βλέποντας έναν άνθρωπο τόσο κοντά στη δική μου φιλοσοφία και στάση ζωής.Ολο τον κόσμο αγαπάει και εκείνος.Ολα ηλιόλουστα τα βλέπει.Σαν κι εμένα.Τουλάχιστον το παλεύω.Με μεγάλη επιτυχία.Ο ήλιος έχει θρονιαστεί μέσα μου και απλώνει τις ακτίνες του τριγύρω.Διαλύθηκαν τα σύννεφα.Τα περισσότερα έστω.

Κατεβάινοντας απ'το ταξί,πήγα χορεύοντας ως την πόρτα της πολυκατοικίας και τραγουδώντας μόλις μπήκα στο σπίτι.

Ladies and gentlemen...

UNO,DUE,TRE...

MARAVEYAS ILLLLLEGALLLLL!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΩ

 Έρχεται πάντα στη ζωή η δύσκολη εκείνη στιγμή
που γυρνάς ένα πρωί και βρίσκεις την πόρτα κλειστή
κι όλα μοιάζουν σκοτεινά, όλα δύσκολα και όλα θολά
κι αφού κλάψεις στα σκαλιά, σ' αρπάζει μια άγρια χαρά

Δεν σταματώ
Ξημερώνει και φεύγω

Κι ένα βράδυ που 'ναι αργά και θα θες μια ζεστή αγκαλιά
Θα βρεθείς ξαφνικά στην πόρτα της πάλι μπροστά
Πόσο θέλεις να τη δεις, πόσα θέλεις ξανά να της πεις
μα δε βγαίνει έξω κανείς και σε παίρνει η αγκαλιά της βροχής

(Μια μπαλάντα και μια προτροπή να αγκαλιάσουμε το διπλανό μας και να χορέψουμε.Οποιος κι αν είναι ο διπλανός μας,ανεξαρτήτως φύλου,ηλικίας,εθνικότητας,χρώματος,θρησκεύματος.Χρειάζεται να σχολιάσω κάτι πάνω σ'αυτό;;;)