Κοιτάζω την βροχή και σκέφτομαι πως πριν κάμποσο καιρό , οι σκέψεις μου κυλούσαν σαν νερό μέσα στο μυαλό μου.

Άλλοτε ήταν μπόρα και άλλοτε καλοκαιρινή βροχή.

Έρεαν όμως…

Πότε ξεκάθαρες και πότε μπερδεμένες.

Έδω και μερικούς μήνες είναι σαν να έχω λύσει όλες μου τις απορίες, σαν να μην υπάρχουν οι προβληματισμοί του παρελθόντος , σαν όλα να έχουν πάρει τον δρόμο τους…

Και νομίζω πως τον έχουν...

Καινούργιοι αλλά τόσο οικείοι στόχοι….

Καινούργια άγχη που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν…

Σχέδια και όνειρα…

Ναι , όλα έχουν πάρει τον δρόμο τους…  

Κάτι όμως έχει λοξοδρομήσει…

Κάτι έχει πάρει άλλο μονοπάτι απ αυτό που επέλεξα εγώ…

Η Έμπνευση μου…

Ο Άλλος μου Εαυτός…

Πήγα εγώ μπροστά , αλλά εκείνος έχει μείνει πίσω.

Δεν κόβω όμως το βήμα για να με φτάσει και εκείνος δεν πάει πιο γρήγορα για να το κάνει.

Δεν ξέρω γιατί...

Ξέρω όμως , ότι όπως και να ‘χει είμαστε ένα σώμα…

Καλό Μεσημέρι!