φίλες, φίλοι,

μια ζωή είμαι ταγμένος, (ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΘΕΛΩ ΒΕΒΑΙΑ), να ασκώ καλοπροαίρετα την κριτική μου, και έχω μάθει να δέχομαι την κριτική των άλλων.

Όταν διαβάζω κάτι και δεν βγάζω νόημα, ή δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιος-α κάθεται και δαπανά χρόνο και γιατί όχι φαιά ουσία, για να πει κάτι που τον ίδιο αφορά ή τους περί αυτόν, με εκατοντάδες όμορφες λέξεις, που όμως δεν δημιουργούν ένα ΚΑΤΑΝΟΗΤΌ ΑΠΟΤΈΛΕΣΜΑ, δεν μπορώ να το αντιπαρέλθω.

Έτσι διαβάζοντας ένα τέτοιο κείμενο σε ένα BLOG, σκέφτηκα πόσο τελικά ματαιόδοξος είναι κανείς να αραδιάζει , όπως είπα και παραπάνω όμορφες λέξεις, πλήν όμως άδετες μεταξύ τους, ώστε να καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς εννοεί ο -η συγγραφέας με τον καταιγισμό των λέξεων, να θέλει δηλαδή, δημόσια να εκθέσει ότι εκθέτει.

Το να γράφεις δεν είναι απλή υπόθεση.

Πρέπει να κυριολεκτείς, να είσαι ουσιώδης, δεν φθάνει με το αράδιασμα των λέξεων να λες πολύ λίγα ή και τίποτα.

Δεν έστειλα κανένα μήνυμα στον-στην συγγραφέα για να του-της πω τις παρατηρήσεις μου, φοβούμενος την αντίδραση αυτού-αυτής που νομίζει ότι έγραψε ένα φοβερό κείμενο.

Θα μου πείτε μην τα διαβάζω, όπως μου έγραψε κάποιος και μάλιστα απειλητικά.

Μα γιατί γράφουμε εδώ;

Για ΝΑ ΤΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ. Αλλως δεν χρειάζεται να γράφουμε.

Και έχουμε επιτύχει. μόνο αν από μέσα από τα λεγόμενά μας, κάποιος αποκομίζει κάτι το θετικό.

ΤΟ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΠΟΛΥ ΛΙΓΟΙ ΘΑ ΜΕ ΡΙΞΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ.

Θα πουν ότι ο adreo προκαλεί.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ο στόχος μου, απλά θέλω να διαβάζω και να καταλαβαίνω, θελω να διαβάζω και να κερδίζω.

Θέλω να μπορώ να πω... Να ένας ταλαντούχος-α.

Να άξιοι άνθρωποι που θα μπορέσουν να συνεχίσουν.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΛΠΙΖΩ ΠΩΣ ΟΤΙ ΓΡΑΦΩ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΛΑΒΕΤΕ ΕΣΦΑΛΜΕΝΑ, αλλά και αυτό να γίνει ελπίζω εδώ να είμαι για να δώσω εξηγήσεις. Και βέβαια δεν διατείνουμαι πως είμαι αλάνθαστος, πως είμαι η μεγάλη πένα.

Αυτά για σήμερα... και αύριο μέρα είναι.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ