Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς

Με σοφές παραμάνες καί μ' αντάρτες απόμαχους

Από τί να 'ναι πού έχεις τή θλίψη τού αγριμιού

Τήν ανταύγεια στό πρόσωπο τού νερού τού τρεμάμενου

Καί γιατί , λέει , νά μέλλει κοντά σού νά 'ρθώ

Πού δέ θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο

Αλλά θέλω τής ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό

Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσει

Γιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάρι

Στά μέρη τ' αψηλά τής Κρήτης τίποτα

Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μού οδηγεί τό χέρι

Πιό δώ , πιό κεί , προσεχτικά σ' όλο το γύρο

Τού γιαλού τού προσώπου , τούς κόλπους , τα μαλλιά

Στό λόφο κυματίζοντας αριστερά

Τό σώμα σου στή στάση τού πεύκου του μοναχικού

Μάτια τής περηφάνειας καί τού διάφανου

Βυθού , μέσα στό σπίτι μέ τό σκρίνιο το παλιό

Τίς κίτρινες νταντέλες καί τό κυπαρισσόξυλο

Μόνος νά περιμένω πού θά πρωτοφανείς

Ψηλά στό δώμα ή πίσω στίς πλάκες τής αυλής

Μέ τ' άλογο τού Αγίου καί το αυγό τής Ανάστασης

Σαν από μιά τοιχογραφία καταστραμμένη

Μεγάλη όσο σέ θέλησε η μικρή ζωή

Νά χωράς στό κεράκι τή στεντόρεια λάμψη τήν ηφαιστιακή

Πού κανείς νά μήν έχει δεί καί ακούσει

Τίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτια

Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη-άκρη στόν αυλόγυρο

Γιά σένα , ούτε η γερόντισσα μ' όλα της τα βοτάνια

Γιά σένα μόνο εγώ , μπορεί , καί η μουσική

Πού διώχνω μέσα μου αλλ' αυτή γυρίζει δυνατότερη

Γιά σένα το ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ

Τό στραμμένο στό μέλλον μέ τον κρατήρα κόκκινο

Γιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή

Πού βρίσκει μές στό σώμα καί πού τρυπάει τή θύμηση

Καί νά τό χώμα , νά τά περιστέρια , νά η αρχαία μας γή .

Δε νομίζω πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν αγαπούν τον Οδυσσέα Ελύτη ...

Προσωπικά νιώθω οτι αυτός ο άνθρωπος με μεγάλωσε .

Το ''Μονόγραμμα'' ίσως είναι ένα από τα πιο γνωστά και πιο ''αποδεκτά'' έργα του .

Ξεκινώ τις πυκνές αναφορές μου σε εκείνον , λοιπόν , παραθέτοντας το πέμπτο κεφάλαιο του συγκεκριμένου έργου .