Γράφω...Γράφω...Γράφω...Και λες,κάθε λέξη που γράφω να γεννάει άλλες δέκα στη θέση της...Λέξεις Λερναία Υδρα. Μια γράφεις,δέκα προβάλουν στη θέση της.

Τα νεύρα μου!!&*^%$^&$%#$^(*&%^%$#$^&*

Είχα γράψει ένα αρχείο,έκανα κάτι λάθος και ξαφνικά το κείμενο άρχισε να μην πειθαρχεί στις εντολές μου,στις αλλαγές και τα copy-paste.Τι στο καλό πάτησα;Τελικά αναγκάστηκα να το σβήσω,αφού στη μέση δημιουργήθηκε ένα κενό και κάθε απόπειρα να μεταφέρω αυτά που είχα γράψει,δεν πέτυχε.Τσάμπα έγραφα τόση ώρα...Γκρρρ...^&%$%^*&^&^

Νευρίασα λοιπόν κι εγώ και σταμάτησα και άρχισα να σερφάρω.Αύριο πάλι με πιο ξεκούραστο μυαλό.Να είχα και ύπνο...Τι καλά...

Μέσα σ'όλα έχω και διάβασμα...Τελειώνω και την ηχοληψία.Υποτίθεται πως αν χρειαστεί ξέρω να ρυθμίσω πέντε-δέκα κουμπάκια.Υποτίθεται.

Αλλά,εντάξει...Φυσικά και ξέρω.Γενικά ξέρω περισσότερα από όσα παραδέχομαι στον εαυτό μου.Απλά με πιάνει ανασφάλεια ότι θα κάνω λάθος και τελικά δεν κάνω.Από το σχολείο το είχα αυτό.Νόμιζα ότι δεν θυμάμαι τίποτα πριν τις εξετάσεις στο σχολείο και τελικά έγραφα 19-20.Σκέψου να ήμουνα και τελειομανής τι θα γινόταν...Ευτυχώς δεν είμαι.

Μήπως η μέρα να είχε 48 ώρες και όχι 24;Τότε είχα ελπίδα να προλάβω...

Κουράστηκα...

Το μόνο καλό της υπόθεσης ότι δεν έχω πρωινό ξύπνημα και μετακίνηση.Ευτυχώς!!Είναι τόσο χάλια τα πόδια μου...Πρησμένα...Έχω πρόβλημα με τις φλέβες και την κυκλοφορία του αίματος...Θα μου πείτε σε τέτοια ηλικία...Δεν είναι παράξενο...Και μια φίλη μου που είμαστε συνομίληκες, έχει το ίδιο ακριβώς πρόβλημα,τουλάχιστον μια πενταετία πριν.Με πιάνουν απίστευτοι πόνοι και τεντώνουν οι μυες των ποδιών...Αν το πάθω μέσα στη θάλασσα...Θα κοιτάζω μετά τα ραδίκια ανάποδα...Ούτε ο Θεός δεν με προλαβαίνει...Αφόρητος πόνος,κάθε πρωί ξυπνάω κλαίγοντας από τον πόνο.

Αλλά εντάξει...Δεν πτοούμε...Όλα για τους ανθρώπους είναι...Αντέχω τόσα κι άλλα τόσα,αν χρειαστεί...

Φοράω ένα χαμόγελο,βάζω ένα αγαπημένο cd να παίζει,και τραγουδάω μαζί του...

Όχι τώρα,εννοείται!!Τέτοια ώρα,2 την νύχτα!Το απόγευμα.

Να κι ένα τραγουδάκι...Αγαπημένο.

Με κανα δυό στιχάκια μου για πρόσχημα
παρκάρω τ' όχημα και σου μιλάω
και συ που ξέρω πως δε νοιάζεσαι
τάχα ταράζεσαι που σ' αγαπάω

Παίζεις με την ευαισθησία μου
μα την ουσία μου δεν την προσέχεις
και στης καρδιάς μου τα σκιρτήματα
άλλα προβλήματα λες ότι έχεις

Και τι ζητάω,τί ζητάω
Μια ευκαιρία στον Παράδεισο να πάω...

Με κανα δυό στιχάκια μου για πρόσχημα
κερνάω ρόφημα στο κυλικείο
κι ενώ να 'ρθω μου απαγόρευες
εσύ αγόρευες μ' αυτούς τους δύο

Είπες μετά πως με περίμενες
δε με περίμενες η μοίρα το 'χει
κι όταν στα χέρια μου σε κράτησα
εκεί την πάτησα και είπες όχι

Και τι ζητάω...

Τι ζητάω άραγε;

Λίγα πράγματα...

Ελάχιστα...

Αλλά γιατί αργούν...

Μήπως τα έδωσε αλλού ο ταχυδρόμος κατά λάθος;

Εμεινε με λιγότερα γράμματα,αλλά το δικό μου...Κάπου παράπεσε...Ο παραλήπτης δεν το πήρε στα χέρια του...Το έστειλε ο αποστολέας σίγουρα;