Βλέποντας μια ακόμη μεγάλη ποδοσφαιρική διοργάνωση διαπιστώνει κανείς το αυταπόδεικτο και πασιφανές ότι το ποδόσφαιρο ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ο βασιλιάς των σπορ. Έχουν γραφτεί βέβαια για δαύτο κοινωνιολογικές αναλύσεις, ψυχολογικές πραγματείες, στατιστικές έρευνες και ότι άλλο ανούσιο και περιττό μπορεί να σκαρφιστεί ο ανθρώπινος νους και η επιστημονική κοινότητα, για να αποδείξει ότι το ποδόσφαιρο είναι η μεγαλύτερη έκφραση συλλογικότητας η οποία πραγματώνεται μέσα από ένα άθλημα και η καλύτερη απόδειξη γι’ αυτό δεν είναι τα επιστημονικά άρθρα αλλά το γεγονός ότι η ασπρόμαυρη μπάλα κυριαρχεί στα όνειρα των απανταχού πιτσιρικάδων (και πολλών ενηλίκων, εγώ τις προάλλες στον ύπνο μου κατέκτησα το Κύπελλο Κόσμου με τον γαύρο νικώντας μια μισητή μεικτή Παναθηναϊκού-Βραζιλίας με 9-0, 7 γκολ εγώ, ένα ο Τζόλε και ένα με αυτογκόλ ο Σαραβάκος).

Εντάξει και τα αθλήματα όπως μπάσκετ (ιδιαίτερα το γυναικείο), βόλει (ιδιαίτερα το γυναικείο μπιτς βόλει), πόλο (ιδιαίτερα το γυναικείο), χάντμπολ (ιδιαίτερα το γυναικείο) έχουν την ομορφιά τους (ιδιαίτερα τα γυναικεία), την αξία και τη δυναμική τους, έχουν ρε αδερφέ μια αρχή, μια μέση και ένα τέλος. 

Ο Θεός όμως των σπορ διαθέτοντας άφθονο χιούμορ μας προίκισε και με μια σειρά αθλημάτων τα οποία ουδεμία σχέση έχουν με τον αθλητισμό, ούτε καν τον μιμούνται πειστικά.

Στην κορυφή όλων αυτών βρίσκεται το cricket ή αλλιώς η απόδειξη ότι ο αποικιακός πολιτιστικός ιμπεριαλισμός ήταν το ισχυρότερο χαρτί της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και ίσως το μόνο που βρίσκεται ακόμη σε ισχύ.

Όταν λοιπόν ήμουν φοιτητής στην Κέρκυρα διαβιούσα το ήμισυ και βάλε του χρόνου μου στην Πλατεία Λιστόν, το πνευματικό-πολιτιστικό-γκομενικό επίκεντρο του νησιού. Πίσω από τις καφετέριες που λέτε είχε έναν άπλετο χώρο με γκαζόν, φτιαγμένος θαρρείς για ποδοσφαιρικό γήπεδο και αισθητά καλύτερος από το Εθνικό Στάδιο της Κέρκυρας, άσε που είχε και κοινό, δηλαδή τις αιθέριες υπάρξεις που (φαντασιωνόμασταν ότι) μας καμαρώνανε να χτυπάμε το τόπι πάνω-κάτω, όλα ιδανικά…

…εκτός από ένα σπαστικό εμπόδιο, το γεγονός ότι αυτός ο χώρος χρησιμοποιούνταν από την τοπική ομάδα κρίκετ (είπαμε για τα κατάλοιπα της Βρετανικής κυριαρχίας) . 

Ομάδα κρίκετ λοιπόν! Μια χορεία καλοντυμένων τυπάδων με πουλοβεράκια, με σήματα στο πέτο, ατσαλάκωτοι, ελαφρώς αλαζόνες καθότι ανήκοντες σε μια ιδιαίτερη και κατά πολύ ανώτερη κοινωνική κάστα, τρέφοντες περιφρονητικά αισθήματα για τον χύδην όχλο του ποδοσφαίρου. Για να δείξουν τώρα και την βρετανική τους ανωτερότητα, έκλειναν και ένα τραπεζάκι γεμάτο τσάγια και βουτήματα ώστε να κολατσίζουν στα διαλείμματα ως εποίουν και οι ευγενείς νέοι της Οξφόρδης και του Κέμπριτζ.

Τώρα τι είναι αυτό το κρίκετ; Έλα μου ντε, δεν πολυκατάλαβα ποτέ, αλλά ότι έπιασα μέσες-άκρες είναι πάνω κάτω αυτά:

• Ένα παιχνίδι λέει μπορεί να διαρκέσει και 5 μέρες και μάλιστα ένας αγώνας το χιλια οχτακόσια κάτι διήρκεσε 12 ημέρες! Και αν εσείς αντέξετε να παρακολουθήσετε 12 μέρες κρίκετ εμένα να με…(φτύσετε ήθελα να πω, πονηρά μυαλά)

• Ο υπολογισμός του σκορ αποτελεί ένα ευφάνταστο μαθηματικό μοντέλο, εφάμιλλο αυτών που κάνει η ΝΑΣΑ για τις προσεδαφίσεις στον Άρη, τα δε συνήθη σκορ είναι κάτι 130-45, τα οποία μετά αλλάζουν σε 287-52, άγνωστο πώς αφού… 

• …η εξέλιξη του παιχνιδιού είναι υποτυπώδης, καθώς οι κυριλάτοι και σηματοφόροι λόρδοι-22 τον αριθμό-όταν μπαίνουν στο γήπεδο βασικά αλληλοκοιτάζονται με χάρη, κουβεντιάζουν χαλαρά, κραδαίνουν τα ρόπαλα τους για να σκοτώσουν τις μύγες και η μόνη δράση είναι όταν κάθε μισή ώρα κάποιος αποφασίζει να κάνει 2 βήματα και να πετάξει ήρεμα ένα μπαλάκι προς έναν ροπαλοφόρο ιππότη ο οποίος με τη σειρά του το αποκρούει και μετά ψιλοτρέχει ανάμεσα σε κάτι καρφωμένα στο έδαφος πασσαλάκια. Όλη αυτή η κοσμοϊστορική διαδικασία προκαλεί ένα κύμα ενθουσιασμό στους υπόλοιπους θαμώνες, παρντον συναθλητές οι οποίοι πετάνε κάτι Χουρααα ή Έμπαινε Μήτσο… 

Συγκλονιστικό μα την αλήθεια άθλημα που σου κόβει την ανάσα (από την πλήξη) σε τσιτώνει (από την απραγία) και σε κάνει να θαυμάζεις τον ιδρώτα που χύνουν (από τα πουλόβερ) οι αθληταί.

Ελπίζω πάντως το SUPERSPORT να περιλάβει και τα διεθνή τουρνουά κρίκετ στο πρόγραμμα του, τα οποία και να δείχνονται στις καφετέριες αντί του άθλιου EURO, όχι τίποτε άλλο αλλά έχω παίξει στο στοίχημα ότι το Μπαγκλαντες-Νέα Ζηλανδία θα έρθει 186-89 (έχω πληροφορίες ότι ο άσσος ροπαλάκιας της Νέας Ζηλανδίας δεν έχει συνέρθει από τον πολύμηνη αποχή λόγω υπερβολικής κατανάλωσης τσαγιού και ο καινούργιος μπαλοπεταχτής του Μπαγκλαντές είναι ο νέος Μαραντόνα-του κρίκετ βεβαίως-βεβαίως).