Κεντρική πλατεία σε νησί πριν από πολλά χρόνια. Ο πατέρας περπατά αργά με το μικρό παιδί του δίπλα να κλαίει απαρηγόρητα. Δεν προσπαθεί όμως να το παρηγορήσει. Στην πραγματικότητα αυτός είναι η αιτία που το παιδί κλαίει: Το χέρι του πατέρα είναι κολλημένο στο αυτί του παιδιού και το στρίβει κάθε τόσο για να του προξενήσει έντονο πόνο. Το αυτί παράλληλα χρησιμοποιείται και ως λουρί για να δείχνει την κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσει το παιδί. Το θέαμα είναι σοκαριστικό. Η ψυχροεκτελεστική μορφή ενός τέτοιου πατέρα δεν μπόρεσε να σβηστεί απ' την παιδική ψυχή μου. Όταν ρωτήθηκε γιατί το κάνει αυτό, η απάντηση ήρθε φυσικότατα: μα κοίτα εδώ δαγκωνιά που μου έκανε το κακομαθημένο! Αυτό τα εξηγούσε όλα. Το παιδί τον είχε δαγκώσει και για αυτό άξιζε μία οδυνηρή δημόσια γελοιοποίηση επί ώρες.

Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί, τα λόγια των μεγάλων έμοιαζαν τόσο σοφά... Τα αποδεχόμασταν βουβά. Αυτοί ήξεραν. Ήταν νόμος. Οι πράξεις των γονέων πάντα είχαν κάποιο λόγο. Σοφός, ακατανόητος και τρομακτικός ήταν ο κόσμος των μεγάλων.
 
Μα τώρα πια που μεγάλωσα και πλησιάζω την ηλικία που θα γίνω πατέρας και μπορώ να τους κοιτάζω ίσια στα μάτια καταλαβαίνω πια καλά τί είναι όλοι αυτοί οι "μεγάλοι". Βάρβαροι αγύρτες, γονείς-φασίστες, άνθρωποι-κτήνη που ποτέ δεν έπρεπε να αποκτήσουν παιδιά. 

Από μικρός φαντασιωνόμουν τη στιγμή που θα αντιμετώπιζα μια τέτοια σκηνή όταν πια θα ήμουν "μεγάλος". Θα αντιδρούσα έντονα, λέει, και θα τον έβριζα, ή θα τον χτύπαγα, ή θα καλούσα την αστυνομία ή...ή...ή...  

Κι όμως, είδα κι άλλα παρόμοια πράγματα στη ζωή μου κι έμεινα βουβός. Βουβός θεατής μιας φρικαλέας πραγματικότητας: γονείς που δεν αγαπάν τα παιδιά τους, που τα βασανίζουν και βγάζουν όλη τη βιαιότητα που κρύβεται βαθιά στην καρδιά τους πάνω σε μία αγνή παιδική ψυχή.

Και κατάλαβα πια καλά ότι δεν είναι το παιδί που γελοιοποιείται ή που ταπεινώνεται σε μία τέτοια πράξη. Εμείς είμαστε. Όλοι εμείς οι αποχαυνωμένοι θεατές που κοιτάμε απ' την κλειδαρότρυπα της συνείδησής μας και κάνουμε τάχα πως δεν είδαμε και προσπαθούμε να ξεχάσουμε και να κρυφτούμε πίσω από φθηνές δικαιολογίες και άπειρη δειλία.


Κανένας σεβασμός δεν αναλογεί εκ των προτέρων στους γονείς. Κανένας σεβασμός στους "μεγάλους".
Οι δέκα εντολές μπορούν με ασφάλεια να γίνουν εννέα.
Ο γονέας είναι τίτλος τιμής που θα πρέπει να αποκτάται στην πράξη.