Ένας παράξενος ταξιδιώτης

στων αστεριών την τροχιά είμαι.

Ένας αδύνατος μίσχος λουλουδιού,

που η αμηχανία των ανέμων σκλαβώνει.

Ένα μικρό λιθάρι στην ασήμαντη νύχτα.

Μια μικρή κλωστή

που κρέμεται η πολυμήχανη αράχνη.

Είμαι μια σταγόνα

μες στην ξαφνική νεροποντή.

Είμαι το αχ στον πόνο,

το χα στο γέλιο.

Είμαι ότι ξαφνικό κι' αβέβαιο

την δωδεκάτη ώρα,

που λουφάζουν τα πάντα,

που κοιμούνται τα νήπια,

που ξεχνιούνται οι ελπίδες,

στο λήθαργο της αβέβαιης νύχτας..

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ