Όπως μου είπε και μια φίλη μου, κάποια μυστικά δεν λέγονται. Η σιωπή είναι αρκετή για να τα φανερώσει. Υπάρχουν όμως και κάποια μυστικά που στον βωμό της φιλίας πρέπει να θυσιάζονται. Όταν πρόκειται για πραγματική φιλία, όταν πρόκειται για αυτο το είδος της φιλίας που είσαι πρόθυμος να κάνεις και τον μαλάκα για να μην πληγώσεις τον άλλον! Όταν κλείνεις τα μάτια σου και περιμένεις τον άλλον να σου φανερώσει πράγματα που ήδη ξέρεις....

Και σ'αυτό το λεπτό σημείο διαχωρίζεται η πραγματική φιλία από την πλάκα. Η κοροϊδία μπροστά στα μάτια του άλλου είναι δείγμα ότι τον υποτιμάς, ότι τον θεωρείς βλάκα, ότι σκέφτεσαι μόνο τον εαυτούλη σου. Δεν πιστεύω στην δικαιολογία του "φοβήθηκα". Φόβος για ποιό πράγμα; Οι φίλοι είναι για να υποστηρίζουν και να συμβουλεύουν όχι για να κατακρίνουν και να χλευάζουν.

Και εδώ είναι που ξεπηδάνε διάφορα ερωτήματα: "Μήπως έχω δώσει πολλά;", "Μήπως πρέπει να σταματήσω την αμεσότητα και να γίνω πιο απόμακρη;", "Μήπως τελικά αλλιώς αντιλαμβάνομαι εγώ κάποιες καταστάσεις και αλλιώς οι...φίλοι μου;".

Δυστυχώς δεν μπορώ να πω κατάμουτρα όλα τα παραπάνω. Γιατί "δεν ξέρω!". Γιατί "είναι μυστικό!". Γιατί "είναι λεπτό το θέμα!".

Μήπως πρέπει να αναθεωρήσω; Ποτέ δεν είναι αργά; Και τόσα χρόνια θα πάνε χαμένα; Και μετά τι μέλλει γενέσθαι; Μήπως έπρεπε να απομακρυνθώ απ'την αρχή;

Ωχ αδερφέ...

Μου φαίνεται ότι οι πραγματικοί φίλοι(με όλη τη σημασία της λέξης) είναι αυτοί που λένε λίγα, είναι πάντα εκεί και καμιά φορά λένε και κάποιες ωραίες φιλοσοφίες...

ΥΓ: Το τραγούδι είναι το Like A Hurricane του Neil Young. Από τα αγαπημένα μου κομμάτια γενικά. Λιώνω κάθε φορά που το ακούω.