Ένα πράγμα το οποίο ποτέ δεν αγάπησε και ούτε και πρόκειται να αγαπήσει η Βόρειος Αμερική είναι το ποδόσφαιρο και φυσικά όχι το Euro αλλά ούτε και το Μουντιάλ όταν γινότανε εκεί πέρα ανάθεμα και αν το είχαν πάρει μυρωδιά.

Το American dream βλέπετε περιλαμβάνει γιάπικη επιτυχία, σπίτι στα προάστια, μπάρμπεκιου με τους γείτονες το Σαββάτο και φυσικά baseball, το απαύγασμα του αμερικανικού αθλητικού πολιτισμού. Και επειδή είναι αμερικάνικο και οι αμερικάνοι είναι το Νο. 1 έτσι θεωρούν ότι πρέπει να είναι και το άθλημα τους και δεν καταλαβαίνουν τον υπόλοιπο κόσμο που όταν ακούει για κάτσερ, πίτσερ ή πόσο σπουδαίοι είναι οι New York Yankees δείχνει τόση κατανόηση ή ενδιαφέρον όση και για μια συζήτηση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με θέμα την ανάπτυξη των περιφερειακών μονάδων της τοπικής αυτοδιοίκησης στην Εσθονία. 

Έλα μου όμως που ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός μέσα από τις χολιγουντιανές ταινίες είναι πολύ πιο δυνατός απ’ όσο φανταζόμαστε και είναι και αυτός που με έκανε το αλησμόνητο εκείνο καλοκαίρι του 2004 (η τσέπη μας ιδιαίτερα και οι ρημαγμένες εγκαταστάσεις μας το θυμίζουν ακόμη έντονα) να πάω να κλείσω με ένα κολλητό να δούμε λέει την Ελλάδα με τον Καναδά να μπειζμπολίζονται αδυσώπητα στο Ελληνικό.

Τώρα η αλήθεια είναι ότι πήγαινοντας εκεί είχα την πεποίθηση ότι η όλη βραδιά θα ήταν μια πατάτα, αλλά ευτυχώς έκανα λάθος γιατί έριξα το γέλιο της αρκούδας και εκείνη τη μέρα το άθλημα του «Μπέιμπι» Ρούθ απέκτησε έναν ακόμη φάν στην Αθήνα. 

Φτάνουμε που λέτε στο Ελληνικό, προσπερνάμε τους σαν βγαλμένους από παλιό διαφημιστικό του ΕΟΤ εθελοντές και να η πρώτη έκπληξη! Εκεί που περίμενα ότι στο γήπεδο θα ήμουν εγώ, 10 οικογένειες και το προσωπικό της καναδικής πρεσβείας, νάσου και μπαίνουμε σε ένα γήπεδο κατάμεστο από 8 χιλιάρικα κόσμο και με συνθήματα και παλμό κατεξοχήν…ποδοσφαιρικά, τόσο που νόμιζα ότι έμπαινα στο Καραϊσκάκη!

Πάμε καθόμαστε στην κερκίδα και πέσαμε μάλιστα πάνω στην παρουσίαση των ομάδων και δη της ελληνικής και…ΣΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ 17 Ο ΤΖΙΜΗΣ ΚΑΒΒΟΥΡΙΑΣ…ΟΛΕΕΕΕ…ΣΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ 23 Ο ΤΖΟΝ ΠΑΠΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ…ΟΛΕΕΕΕ…και άλλα τέτοια γραφικά Αστοριακά, άλλωστε η Εθνική Ομάδα Μπέιζμπολ είναι ζήτημα αν είχε και 2 παίχτες με ελληνική ταυτότητα, καθώς η πλειοψηφία προερχόταν από την τιμημένη ομογένεια, για τον δε Καββουρια φτιάχτηκε αυτοστιγμεί και το σύνθημα ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΦΟΥΡΙΑ ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΚΑΒΒΟΥΡΙΑΣ!!! 

Και με τα πολλά το παιχνίδι ξεκινάει, τώρα η νοστιμιά της υπόθεσης ήταν πως το άθλημα που παιζόταν ήταν μεν μπέιζμπολ, αλλά ο κόσμος που το έβλεπε είχε ποδοσφαιρική παιδεία και ως τέτοιο το αντιμετώπιζε, οι δε διάλογοι ξεκαρδιστικοί:

-Τι γίνεται ρε συ Χαρίλαε εκείνος με το ματσούκι είναι σαν λίμπερο και εκείνος που πετάει το μπαλάκι είναι σέντερ-φορ σαν τον Τζιοβάνι ένα πράγμα; 

-Καταρχάς ασχετοάσχετε ο Τζιοβάνι δεν είναι κλασικό φόρ, αλλά μεσοεπιθετικός μην κοιτάς που τον έχει βάλει ο Ντούσκο μπροστά και τον έχει κάψει, και αυτός που πετάει την μπάλα είναι πιο πολύ σαν τον παίκτη που βαράει πέναλτι…

-Τι λέτε ρε καμένοι σιγά μη βαράει και κόρνερ! Απλά αυτός ανήκει στην ομάδα που επιτίθεται και έχει 3 βολές να ρίξει, ενώ αυτός με το μπαστούνι που αμύνεται περιμένει να χάσει ο άλλος τις 2 πρώτες και να χτυπήσει την 3η, να τη στείλει έξω από το γήπεδο και να κερδίσει τον αγώνα, έτσι γίνεται στο σινεμά! 

Η πλάκα είναι ότι μέσα σε αυτή την άναρχη και χαβαλετζίδικη-μπειζμπολ-ποδοσφαιρική κουβέντα του παραλόγου παρενέβη ελαφρώς αγανακτισμένος ένας ηλικιωμένος κύριος, του οποίου η προφορά πρόδιδε την ελληνοαμερικάνικη καταγωγή και που όπως φάνηκε θεώρησε χρέος του να αποκαταστήσει την τιμή και υπόληψη του μπέιζμπολ στα μάτια των αδαών συμπατριωτών του.

-Συγνώμη που παρεμβαίνω στην κουβέντα ρε guys, αλλά το baseball είναι ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον και συναρπαστικό άθλημα και καμία σχέση δεν έχει με το χαζο-soccer 

-Δηλαδή και με το μπαρδόν μίστερ, δε μας το κάνετε λίγο δίφραγκα για να το καταλάβουμε και το μυστήριο λιγουλάκι;

-Πολύ ευχαρίστως, λοιπόν το μπέιζμπολ παίζεται ανάμεσα σε 2 ομάδες με 9 παίκτες η καθεμία… 

-Και οι υπόλοιποι 2 για να συμπληρωθεί η 11αδα που βρίσκονται;

-Ποια 11αδα και κουραφέξαλα, ξεχάστε πια το ποδόσφαιρο! 9 είναι οι παίκτες και φτάνουν και περισσεύουν!

-Καλά ρε κύριος δε σε είπαμε και καμπούρη, εντάξει λοιπόν 9 είναι οι παίκτες και τι ακριβώς κάνουν αυτοί οι 9 και ιδίως αυτός με το ρόπαλο;

-Well να το πάρουμε από την αρχή, το παιχνίδι ξεκινάει με το πέταγμα της μπάλας από τον Pitcher, ο οποίος είναι ο παίκτης της ομάδας που αμύνεται, προς τον Cathcer τον συμπαίκτη του… 

-Όπα μάστορα και μας μπέρδεψες, ο πιτσοτέτοιος πετάει την μπάλα στον κάτσερ που είναι και συμπαίκτης του; Μα έτσι δε θα βάλει αυτογκόλ;

-Σιγά μη βάλει και αυτοκαλάθι, είπαμε boys ο πίτσερ και ο κατσερ είναι συμπαίκτες της ίδιας ομάδας που αμύνεται…

-Έλεος παιδιά, με εσάς εδώ πέρα θα ξεχάσω και αυτά που ξέρω…λοιπόν ανακεφαλαιώνουμε, το πέταγμα της μπάλας για να είναι επιτυχές πρέπει να προσπεράσει τον Batter, ο οποίος είναι ο αντίπαλος επιθετικός και να γίνει έτσι και το περιβόητο Strike… 

-Τώρα το κατάλαβα! Ο Μπάτμαν που λες πρέπει να ξεγελάσει τον πιτσι και τον κάτσρι και να πετύχει και τις 3 μπάλες χωρίς να δεχτεί ροπαλιά!

Κάπου εδώ ο κύριος ξεφύσησε απελπισμένα και με ένα βλέμμα παραίτησης ψέλισσε...τελικά ποτέ δεν πρόκειται να επιτευχθεί η σύζευξη ΗΠΑ-Ευρώπης…ποτέ δε θα μάθουν να παίζουν μπέιζμπολ…κάτι τέτοιες πρωτοβουλίες θα μας καταστρέψουν εμάς τους Αμερικάνους…σαν να έχει δίκιο ο Μπους… 

Αίφνης αισθάνθηκα ότι μου θίχτηκε η εθνική υπερηφάνεια και θέλοντας να δείξω ότι τα κατάλαβα όλα (είμαι βλέπετε και γεννημένος εξυπνάκιας)...

-Συγνώμη μίστερ αλλά εγώ το κατάλαβα πολύ καλά πώς παίζεται το μπέιζμπολ με τον πίτσερ, τον κάτσερ και τον μπάτερ, πώς γίνεται το στράικ, τα πάντα σας λέω και το βρίσκω και πολύ ωραίο! Μάλιστα αυτή τη στιγμή τώρα που μιλάμε, στο γήπεδο είναι η πιο κρίσιμη, κορυφαία και σημαντική στιγμή του αγώνα!!!

Ο κύριος με κοίταξε θλιμμένα και μου απάντησε:

-Το παιχνίδι έχει τελειώσει εδώ και μισή ώρα…

Σας είπα ότι έπεσε πολύ γέλιο εκείνη την ημέρα στο γήπεδο Μπέιζμπολ του Ελληνικού στον αγώνα Ελλάδα-Καναδάς έτσι δεν είναι; 

Τώρα σας εξομολογούμαι ότι ένα κομμάτι από εκείνο το γέλιο το προκάλεσα και εγώ…