Οι Ιταλικοί τίτλοι συνεχίζονται.Όσο είμαι στην αναμονή.Για κάτι super!!

Τι πρωτότυπο!Συναυλία ήμουνα για άλλη μια φορά!!

Σας την έσκασα όμως!!χαχαχαχα!!Δεν έβαλα πλάνο της συναυλίας!Καλά,κι αυτό πλάνο της συναυλίας είναι,λίγο πιο πλάγιο βέβαια.

Εικόνα ονείρου...Χρώματα πάνω στον βράχο...

Δεν θα πω πολλά απόψε...Άλλωστε μέτρησα πολλές παρουσίες απόψε...Ευχάριστες στιγμές,όμορφα τραγούδια...Τραγουδούσα από το πρώτο λεπτό...Τα κλασικά!!Δεν έπαιξε και κανένα τραγούδι να μην το ξέρω!!Όλα πολυαγαπημένα.

Υπάρχει κάποιο να μην έχω βάλει σε post;Να σκεφτώ...Υπάρχει!Αυτό που θα βάλω.

Το έχω πει πολλές φορές ότι από τα 650 περίπου cd που έχω,το πιο αγαπημένο μου,από όλα αυτά,είναι το πρώτο cd του Μίλτου...Πέρα από ΤΙΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΕΣ που περιέχει,και για δικούς μου,προσωπικούς λόγους που έχουν να κάνουν με την εποχή που βγήκε το cd.

Τότε το είχα πάρει σε δίσκο βινυλίου και έγραψα σε κασέτα και την είχα λιώσει.Την άκουγα κάθε μέρα!!Κι εγώ στα 19...Τότε...Τα χείλη μου ξεκλείδωνα...Προσπαθούσα να ξεκλειδώσω και την καρδιά μου,που έβγαινε απ'την εφηβεία.Και βγήκα στο φως.Με ένα λυπημένο παραμύθι,με νεράιδες,λίμνες,κούκλες από χαρτί,τραγουδάκια,και λησμονημένα μάτια...Χώρια ότι είχαν παίξει σαν μουσικοί όλοι αυτοί που παρακολουθούσα και είχα γνωρίσει τότε...Σε ένα υπόγειο μαγαζί...Με μια ασημί χρώματος πόρτα...Η αφετηρία...Καφεθέατρο το όνομα...Πυξ λαξ...Και στο διπλανό μικρόφωνο ο Μίλτος να τραγουδάει μαζί.Πόσες φορές με την ξαδέλφη μου,σχεδόν 15 χρόνια μετά,αναπολούμε αυτά τα Σαββατιάτικα βράδια...Κάθε Σάββατο εκεί.Και μετά σταθερές πότε στον έναν,πότε στους άλλους...Έχουμε συμφωνήσει με την Ελένη με μια αόρατη,μυστική συμφωνία ότι ήταν οι μόνες ανέμελες στιγμές...Μετά...Τέλος πάντων...Δεν είναι της παρούσης το μετά...Άλλη φορά...

Ετσι περάσαν τα χρόνια...

Της Αρετούσας τα παιδιά
βγάλαν τα μάτια τους για ένα χωράφι προίκα
ο Οδυσσέας εμπρηστής, ο Προμηθέας νταβατζής
κ ι ο Ερωτόκριτος υπάλληλος του ΙΚΑ...

Δεν νομίζω να υπάρχουν στίχοι να περιγράφουν πιο ειλικρινά την Ελληνική πραγματικότητα...Είμαι λίγο μελό απόψε,αλλά γενικά με έχει στεναχωρήσει πάρα πολύ αυτή η κατάσταση με τις φωτιές...Δεν την παλεύω παιδιά...Αν είχα αυτούς τους εγκληματιές,τα τέρατα αυτά,γιατί δεν συγκαταλέγονται στο ανθρώπινο είδος,εγκληματίας θα γινόμουνα εγώ...Υπάρχει κάτι πιο όμορφο απ'τη φύση;Φύση=ζωή...Πότε θα το καταλάβουν;Πραγματικά ανέβαινα με ένα πλάκωμα στο θέατρο...Αλλά το τραγούδι έχει δύναμη...

Πάντως όταν αυτά τα τραγούδια και πολλά άλλα βέβαια,όταν τα πάιζω μόνη στο σπίτι,μια γλυκόπικρη γεύση έχω...Συχνά αλμυρή...Από ένα δάκρυ που θα κυλήσει...

Γιατί,οι έρωτες δεν πεθαίνουν μα κοιμούνται...Ξεγελάνε τον καιρό...

Τι να πω για απόψε;Είμασταν και αρκετοί...Δεν θα πω άλλα...

Από αύριο...Μια νέα μέρα...Με όλα τα εύκολα και τα δύσκολα...Όλα ευπρόσδεκτα.Μόνο ένα να εξοριστεί.Η φωτιά.

Την μόνη φωτιά που θέλω είναι αυτή που καίει μέσα μας...Αυτή που μας φέρνει στα θέατρα,στις συναυλίες,στο δρόμο,που μας κινητοποιεί...Και την φωτιά του έρωτα...Που βλέπει τον άλλο,του κόσμου το πέρας...

Τραγουδάκι και αποχωρώ.

Τι άλλο;Όλοι μαζί επι σκηνής.

Κάποτε γνώρισα μια λίμνη
μάτια μου, μάτια μου
κάποτε γνώρισα μια λίμνη
που ‘θελε να ‘ναι θάλασσα

Και κάθε που χαράζει
την τρώει το μαράζι
και κάθε που χαράζει
την τρώει το μαράζι

Κάποτε αντάμωσα μια πέτρα
μάτια μου, αχ μάτια μου
κάποτε αντάμωσα μια πέτρα
που ‘θελε βράχος να γενεί

Κάποτε αγάπησα μια κόρη
μάτια μου, μαύρα μάτια μου
που ρωτούσε κάθε αγόρι
πότε γυναίκα θα γενεί

Έχουν περάσει χρόνοι δέκα
μάτια μου, αχ μάτια μου
η κόρη γίνηκε γυναίκα
μα εγώ απόμεινα παιδί

Και κάθε που χαράζει
με τρώει το μαράζι
και κάθε που χαράζει
με τρώει το μαράζι.

Καλή αντάμωση...