Σήμερα,εχθές για την ακρίβεια,28/6 παντρεύτηκε μια πολύ καλή μου φίλη,τα τελευταία 6 χρόνια,η οποία μένει και στη γειτονιά μου,και θα συνεχίσει να μένει και τώρα,με τον άντρα της.

Συγκινήθηκα...Είναι το μικρό της παρέας...Είμαστε μια παρέα,4 φίλες.Εγώ είμαι η μεγαλύτερη.Την αμέσως επόμενη την περνάω 2 χρόνια,την επόμενη 4 χρόνια και την μικροπαντρεμένη κόρη ξανθή(Πόσο της ταιριάζει!!)την περνάω 5 χρόνια.

Ένα γλυκύτατο κορίτσι!Ολο με το χαμόγελο.

Ο γάμος ψηλά,σε μια εκκλησία στην περιοχή μας.Μικρή εκκλησία,δεν χωρέσαμε να μπουμε μέσα,κοιτάζαμε από το παράθυρο,έβγαλα και φωτογραφίες από το παράθυρο.Εννοείται ότι είχα φωτογραφική μηχανή!Δεν ρωτάνε τα αυτονόητα.

Νομίζω ότι θα ήταν το πιο ψηλό ζευγάρι που παντρεύτηκε σε αυτή την εκκλησία.Δεν γίνονται τόσοι πολλοί γάμοι και βαπτίσεις εκεί.Γαμπρός 1.90,νύφη 1.80.

Γλέντι μετά στη Χασιά.Τέρμα Θεού,αρχές Αλλάχ(πολύ ...κοντά δηλαδή!χαχα!).

Φτάσαμε στο τραπέζι,σε ένα εξοχικό μαγαζί.Εκείνη τη στιγμή στο τραπέζι ήταν μόνο 2 άτομα και πάνω στο τραπέζι 2.000.000 μυγάκια,από αυτά που κανονικά κολλάνε πάνω στις λάμπες,αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν.Εκεί πάντως,δεν τις είχαν ανακαλύψει.Δυνατά φώτα και πάρτυ μυγακίων.Μυγάκια πάνω στις χαρτοπετσέτες,στο ψωμί,μέσα στα πιάτα,πάνω στο τραπέζι,πάνω στα ποτήρια,παντού.Μυγο-παρέλαση.Εγώ σε έξαλλη κατάσταση.Εντάξει,εννοείται δεν τα φοβάμαι,αλλά είναι σίχαμα τόσα μυγάκια.Ο πατέρας μου λέει,έλα μωρέ,ψωμί με κρέας.Μπλιααααααξξξ...Με τη μια φίλη μου ρίξαμε πολύ γέλιο!Είχα ρέντα απόψε!Έμπνευση.Το μυαλό μου γεννούσε βλακείες σε δευτερόλεπτα.Φωτογράφιζα εννοείται τις διάφορες φάσεις.

Μετά ήρθαν οι μεζέδες.Μιαμ...Μιαμ...Ωραία πράγματα...

Τα ποτήρια και τα μπουκάλια τα σκεπάζαμε με χαρτομάντηλο.Τα πιάτα,λέω,δεν πειράζει,δεν νομίζω να είναι σαρκοφάγα τα μυγάκια.

Θύμισα στη φίλη μου τη Μαρία,τότε στην Κεα,που τρώγαμε με 1.000.000 σφήκες.Μόνο που εκείνο ήταν τρις-χειρότερο...Και να έχω το φόβο,η κοπέλα είναι αλλεργική...Οι σφήκες κάνανε τη σαλάτα μας πισίνα και τη μπριζόλα ξαπλώστρα.Σφήκες παντού και δυο τρελές(με το δίκιο μας) να μην έχουμε ευχαριστηθεί μια μπουκιά...Περιμένουν τέτοια μαγαζιά να κάνουν δουλειά;Στου πουθενά τη μέση σε ένα νησί σκέτη βλακεία(από τα λίγα νησιά που έχω πάει και το μετάνιωσα) και με 1.000.000 σφήκες...

Εδώ τουλάχιστον τα καημένα τα μυγάκια είναι και άκακα,και να σε ακουμπήσουν δεν παθαίνεις τίποτα.

Μετά από ένα σημείο σταδιακά εξαφανίζονταν.Τα άσπρα πιάτα προφανώς τα εκνευριζαν.Μόλις γεμίσαν,σταδιακά αποχωρούσαν.

Και ύστερα ήρθε κι η τούρτα.Μιαμ...Μιαμ...

Χορός,χορός και πάλι χορός.

Οι άλλοι εννοείται.Εγώ δεν σηκώνομαι.Ρόμπα.Αν και η αλήθεια είναι ότι κάποιους χορους τους ψιλοξέρω,σίγουρα καλύτερα από άλλους που χορεύουν τα πάντα με τα ίδια βήματα.Τα πρώτα χρόνια που πήγαινα στη Νάξο,πήγαινα ακόμα γυμνάσιο,είχα τότε στο νησί παρέα κάποια παιδιά που μέναν(και μένουν) εκεί.Πηγαίναμε σε γλέντια με τέτοιους χορούς,αλλά γενικά τότε άκουγα τραγούδια νησιώτικα.Μου άρεσε να βάζω κασέτες σπίτι και να χορεύω.Εκτόνωση.Σπίτι όμως.Το αγαπημένο μου είναι το Ικαριώτικο, έχει τελείως διαφορετικά βήματα από όλα τα υπόλοιπα.Και ο μπάλος...Ο αγαπημένος μου χορός...Σε ζευγάρια αντικριστά,χωρίς σωματικό άγγιγμα,απομακρύνονται και πλησιάζουν...Πολύ ωραίος χορός.Ναζιάρικος χορός.Η κοπέλα (και καλά) δεν αφήνει το παλικάρι να πλησιάσει και όλο του ξεφεύγει.Μου αρέσει αυτό,έχει τη χάρη του,βγαίνει στο χορό.Υπάρχει και ένας άλλος στη Νάξο,λέγεται Βλάχα, κι αυτός έχει δικά του βήματα.Ίσως σε άλλα μέρη να τα χορεύουν με άλλο τρόπο,τους ίδιους χορούς.

Πω πω...Αυτά που λέω τώρα,με γυρίσαν πίσω 16-17 χρόνια...

Τέλος πάντων...

Ο γαμπρός Ευβοιώτης,δίπλα στα κλαρίνα,από την καταγωγή της νύφης,τα βιολία,από την καταγωγή του γαμπρού.

Αλλιώς όλα καλά,όλα ανθηρά!

Πως μπορεί ένα τηλεφώνημα να σου αλλάξει όλη τη μέρα...Να'ναι καλά ο άνθρωπος...Ο υπεύθυνος της ομάδας μας...Του είχα πει κάτι την Τρίτη που συναντηθήκαμε και μου έδωσε τους πίνακες,τους οποίους σχεδόν έχω τελειώσει,αλλά τους στέλνω και δεν μπορεί να τους λάβει σωστά.Τέλος πάντων,άλλο θέλω να πω,αυτό πιστεύω θα το λύσουμε την Δευτέρα.Του είχα πει κάτι την Τρίτη να το έχει υπόψη του και να μου απαντήσει.Εννοείται εμπιστευτικά!

Οι γονείς μου ΠΑΝΕ ΙΤΑΛΙΑ!!Όχι,δεν είναι άσχετο αυτό που λέω!!Καθόλου!Πάνε λοιπόν 21-27/7.Του είπα λοιπόν ότι θα ήθελα πολύ να πάω,αλλά δεν ξέρω αν μπορώ,λόγω φόρτου,εκείνη την εποχή θα παραδόσουμε την εργασία.Μου είπε ότι θα μου απαντήσει σύντομα.

Σήμερα ήρθε η θετική απάντηση!!

Συνένοχοι εντελώς...Δεν θα το ξέρει κανένας άλλος...Αλλά εννοείται αν χρειαστεί ότι θα το πάρω πάνω μου...Δεν θα τον εκθέσω τον άνθρωπο ότι το ήξερε.Αν και δεν θα χρειαστεί.Με διαβεβαίωσε.Θα έχουμε ήδη τελειώσει και η τελική έκθεση είναι δική του δουλειά.

Η θετική απάντηση ήρθε σε μια στιγμή που ήμουνα πολύ στεναχωρημένη...5.30 το απόγευμα,έπρεπε 7.30 να φύγω,δεν είχα ούτε καν ετοιμαστεί,ούτε μπάνιο δεν είχα κάνει,έγραφα τα πινακάκια στον υπολογιστή και σκεφτόμουνα ότι φέτος θα την βγάλω εδώ,δεν έχω κλείσει διακοπές,και που να πάω,Αυγουστος δεν μου αρέσει στα νησιά,και που να τρέχω μόνη,όλοι έχουν τις παρέες τους,εγώ πάω μόνη,και όλα αυτά τα ευχάριστα.Αλλά το τηλεφώνημα...Πως μετά να απογοητεύσεις έναν τόσο θετικό άνθρωπο;Τι καλά είναι όταν μπορείς να επικοινωνήσεις με έναν άνθρωπο και να σε καταλάβει!Γενικά έχω καλύτερη επικοινωνία με άντρες.Στις 99% των περιπτώσεων.Οταν μάλιστα είναι μορφωμένοι και σχετικά κοντά στην ηλικία μου.Ακόμα καλύτερη επικοινωνία.Χωρίς αυτό να είναι κανόνας.Είναι θέμα ανθρώπου.Έχει τύχει και με γυναίκες να έχω την καλύτερη συνεργασία.Τρανταχτό παράδειγμα η Χριστίνα,στην παλιά μου δουλειά.Μοιάζουμε σαν άνθρωποι.

Οπότε συνοψίζω:Μπάρι,Πομπηια,Βενετία,Φλωρεντία,Ρώμη,Ανκόνα...

Να γνωρίσω και την Ντονατέλα!Φίλη των γονιών μου στη Φλωρεντία!Καημένε Ρομπέρτο...Δεν τον πρόλαβε ούτε ο πατέρας μου...Λίγους μήνες πριν πάει πρώτη φορά στην Φλωρεντία,πέρυσι,είχε ήδη φύγει,52 χρονών...Μόνο από φωτογραφία τον ήξερα κι από διηγήσεις του πατέρα μου.Ένας άνθρωπος όλο ζωή και χαμόγελο.Τι ειρωνεία...Το έτσουζε λίγο παραπάνω βέβαια ο συγχωρεμένος,αλλά η καρδιά του τον πρόδωσε...

Ο πατέρας μου δεν θέλει να ξαναπάει Νάξο με τίποτα...Εκεί τους είχε γνωρίσει.

Η φάτσα μου πάντως 21-27/7  θα φιγουράρει μπροστά στις γέφυρες,στα αγάλματα,και τις πλατείες.

Ο Θεός τελικά αγαπάει τον κλέφτη,αγαπάει και τον νοικοκύρη...

Τόσο καιρό που κάθε Σάββατο έμενα σπίτι ολομόναχη,γιατί όλοι εξαφανίζονται τα Σάββατα,για μπάνιο ή στα εξοχικά και τα χωριά τους,τώρα ήρθε η σειρά μου!!!Δεν το λέω με κακία,αλλά κάθε Σάββατο ούτε στο τηλέφωνο δεν μπορούσα να βρω έναν άνθρωπο να μιλήσω...Όλοι εκδρομές και μπάνια και η Αυγή ολομόναχη σπίτι,με την άσπρη οθόνη έτοιμη να με καταπιεί...Τελευταία που αρχίζω πάντα τα μπάνια.Την Τετάρτη που μας έρχεται, θα κάνω το πρώτο,στην Τήνο.Πρώτα ο Θεός.

Αυτά για απόψε.Δεν νυστάζω καθόλου!Πρωτότυπο.

ΥΓ-->Πιάστε ένα κουταλάκι και φάτε λίγη τούρτα...Μιαμ...Μιαμ...