Στη μεγάλη μου απραξία,

νωχελικά καθισμένος,

στην σπασμένη πολυθρόνα,

σκέπτομαι τα λόγια που μου είπες…

«Αγάπη μου.

Εγώ έτσι σε θέλω.

Αγνό, ονειροπόλο.

Απίστευτα παιδί!..»

και μου έβαλες ένα κόκκινο

τριαντάφυλλο στο πέτο.

Κ’ εγώ,

το πήρα στα χέρια μου.

Και αργά, αργά ,

σαν ιεροτελεστία ,

«Αυτό το φυλλαράκι,

είναι η καρδιά σου.

Αυτό.. τα μάτια σου.

Αυτό.. τα τσαλακωμένα σου όνειρα..,

οι ελπίδες σου…

Αυτό είμαι εγώ».

Τα υπόλοιπα,

τα έριξα στο τσεπάκι του σακκακιού μου.

Είναι εκεί.

Δεν τολμώ να τ’ ακουμπήσω.

Θα σου τα φέρω,

όταν έρθει η ώρα,

Μέχρι τότε…

θα σε σκέπτομαι.

Με τα μάτια υγρά,

με την καρδιά

Το τραγούδι που έγραψα,

ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΣΕΝΑ.

 ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ

Υ.Γ. ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ. Και επ' ευκαιρία θα ήθελα να πω, πως ο Ποιητής, ο Λογοτέχνης , ο Μουσικοσυνθέτης, ο Στιχουργός δεν γράφει πάντα βιωματικά. Και εκεί είναι η δύναμή του. Να μπορεί όσα συμβαίνουν είτε σε αυτόν, είτε στο περιβάλον του, είτε στον κόσμο, να τα μετατρέπει ανάλογα σε ποίημα, στίχο τραγούδι, διήγημα, μυθιστόρημα. ΠΑΝΤΩΣ, Η ΙΣΤΟΡΙΑ, ΔΕΝ ΣΑΣ ΦΑΙΝΕΤΕ ΓΝΩΣΤΗ;