Αναδημοσίευση...

Ο Ιούλιος ξεκίνησε καλά γιατί ήταν η μέρα των συναντήσεων! ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, περίμενα πολύ αυτή τη μέρα, να συναντήσω παλιούς συμμαθητές από το φροντιστήριο.Δυστυχώς ο καθένας έχει το πρόγραμμά του, αλλά όπως έχω πει κι άλλες φορές όταν κάποιος δεν θέλει να χαθεί δεν χάνεται..... Κι αυτό που με εξέπληξε περισσότερο είναι το Νελλάκι και το Αγγελάκι.Γιατί ενώ δεν πολυασχολούνται με το Facebook (έτσι φαίνεται), και όλες τις φωτογραφίες είχαν δει και το μπλόκ μου επίσης! Για το μπλοκάκι έκαναν και θετικά σχόλια και δεν το περίμενα!Ένιωσα λίγο περίεργα! Το μπλοκ είναι ένα προσωπικό ημερολόγιο. Δυστυχώς ή ευτυχώς όταν γράφεις τη γνώμη σου και τους προβληματισμούς σου φαίνεται και ο τρόπος που γράφεις, οι σκέψεις και τα συναισθήματά σου.Κι όλοι ανοίγουμε την καρδιά μας καθημερινά σε θέματα που μας αφορούν και μας απασχολούν, κι απορώ πραγματικά με τον αριθμό των μπλοκς στο Ιντερνετ γιατί πως μπορείς να ανοίξεις την καρδιά σου σε ένα σωρό άγνωστούς, σε χιλιάδες περίεργους (σύγχρονους ματάκηδες τους λέω εγώ καμιά φορά, κι ανήκω και γω σε αυτούς), ενώ δεν μπορείς να ανοίξεις την καρδιά σου στο διπλανό σου και να του πεις τι νιώθεις? Μήπως τα μπλοκς αναδεικνύουν το εμφανές πρόβλημα της ψύχρας μεταξύ των ατόμων που δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με άλλο τρόπο?

Ας πάρουμε για παράδειγμα το τι σκέφτομαι για το μπλοκάκι μου:Τι νόημα έχει να διαβάζει ο άλλος το μπλοκ σου, να σε αναγνωρίζει, να περιμένεις να γράφει σχόλια, από τη στιγμή που δεν αναμένεις να γίνεις συγγραφέας, δεν επιζητάς διασημότητα, δεν γράφεις κάτι ιδιαίτερο και δεν θα ήθελες να βγάζεις στο Ιντερνετ όλες σου τις σκέψεις και συναισθήματα? Κι όμως το κάνω μηχανικά, σαν να καλύπτω ένα κενό μου, σαν να αισθάνομαι μια παρέα, κι ας με πειράζει που εκτίθεμαι σε τόσες χιλιάδες μάτια κάθε μήνα! Κι ας με πειράζει που υπάρχουν, θετικά, αρνητικά ή καθόλου σχόλια μερικές φορές! Φαντάζομαι πώς ένιωσε η Μαρία η άσχημη, όταν ο Αλέξης διάβασε το ημερολόγιο της! Έτσι θα έπρεπε να νιώθουμε όταν διαβάζουν το διαδικτυακό μας ημερολόγιο, κι όμως δεν το κάνουμε.Αντίθετα οι πιο πολλοί θα θέλαν ένα "premium blog", θα θέλαν να διαβάσει το μπλοκ τους ένα συγκεκριμένο άτομο αποδέκτης, αλλά όταν το κάνει θα θέλαν να ανοίξει η γη να τους καταπιεί! Με αυτή τη λογική δεν ξέρω τι θέλω! Θέλω να διαβάσει το μπλοκάκι μου ένα συγκεκριμένο άτομο αλλά άνετα θα έσβηνα κάποια κείμενα που το αφορούν για να μην καταλάβει τι νιώθω! Έτσι κι αλλιώς είναι πια αργά, κι αφού δεν τον νοιάζει τι νιώθω γιατί να το ξέρει? Αλλα αυτή είμαι εγω! ΔΕΝ μετανιώνω για όσα κάνω, ή ΔΕΝ κάνω! Δεν μπορώ να πάρω πίσω ότι έγραψα, και να σβήσω κάποια κείμενα αν και το θέλω πολύ, γιατί αυτά ένιωθα τη δεδομένη στιγμή. Κι αν κάποιος νιώσει καλά ή άσχημα διαβάζοντάς τα πρόβλημά του!Ας μου γράψει τα παράπονά του και θα απαντήσω επίσης γραπτά! Εξάλλου στα γραπτά τα πήγαινα πάντα καλύτερα! Μάλλον και γι αυτό είναι "το ημερολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς η αγαπημένη μου ταινία!

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ! Με τραγουδάκι αφιερωμένο:

Σε ποιόν να πω, αυτά που θα λεγα σε σένα?

ούτε στον ίδιο τον εαυτό μου δεν τολμώ!

Δεν έχω εγώ δικό μου άνθρωπο κανένα αυ΄τα που θα λεγα σε σένα για να πω

Εγώ που σ'αγαπώ μα δε σε είχα, σωπαίνω εδώ

σ'άλλη αγκαλιά σε χέρια ξένα

σε ποιόν να πω, αυτά που θα λεγα σε σενα?