Χθες το απόγευμα, κατηφορίζοντας το καινούριο μου δρόμο, πέτυχα εντελώς τυχαία τη συγκάτοικο...

- ΩΩΩΩΩΩ, καιρό να βρεθούμε! Τί κάνεις; Πώς ήταν η μέρα σου;

- χααχαχαχαχα μια χαρά! Τώρα επιστρέφω στο σπίτι. Εσύ για πού το έβαλες;

- Είπα να πεταχτώ για νερό. Φραπέ χωρίς νερό δεν γίνεται.

- Φραπέ; Τί είναι αυτό;

- Αν τύχει και βρεθούμε στο σπίτι, θα σου δείξω. Παγωμένος καφές, απλός και τέλειος για τη σημερινή ζέστη.

Δεν περίμενα να βρεθούμε στο σπίτι. Γενικά, η μια μπαίνει η άλλη βγαίνει, στην καλύτερη να συναντηθούμε στο δρόμο. Οι συγκάτοικοι φαντάσματα είμαστε. Καμιά φορά τη νύχτα ακούει η μια την ύπαρξη της άλλης.

Από τη μια έχει τα καλά της αυτή η φανταστική συγκατοίκηση. Το μπάνιο είναι σχεδόν μονίμως ελεύθερο τις ώρε που το χρειάζεσαι. Το γκαζάκι το ίδιο. Από την άλλη, υπάρχουν πρακτικά θέματα που δεν διευθετήθηκαν ακόμα. Θέματα που εμένα με καίνε, αυτή την κάνουν να χασμουριέται. Το ρεύμα, η καινούρια κουζίνα που ακόμα δεν ήρθε, κάποιες μικροεπεμβάσεις που χρειάζεται ακόμα το διαμέρισμα. Όταν συμφωνήσαμε να τα φτιάξουμε σιγά σιγά, δεν συγκεκριμενοποιήσαμε αυτό το "σιγά σιγά". Για μένα φτάνει μέχρι το τέλος του καλοκαιριού, για αυτήν όμως;

Χθες το απόγευμα, την βρήκα να κάθεται στην κουζίνα. Να περιμένει να δει τί σόι πράμα είναι τούτο το "φραπέ" . Έφτιαξα δύο λαχταριστά και προκλητικά παγωμένα για τους 35 βαθμούς της βραδιάς, που δεν έλεγε να ξεκουμπιστεί.

Κι αρχίσαμε να μιλάμε. Για το τί ενοχλεί τη μια, για το τί ενοχλεί την άλλη. Για το ρεύμα και το ίντερνετ, που ακόμα δεν παραγγείλαμε. Για τον ιδιοκτήτη, που είναι απατεώνας και την τέλεια θέση του διαμερίσματος. Για το γλέντι που θα στήσουμε τον Αύγουστο, για τους κοινούς φίλους μας.

- Καλά, τόσους περίεργους παγωμένους καφέδες φτιάχνουν στη Γερμανία, το φραπέ σας που είναι τόσο απλό γιατί δεν το σκέφτηκαν;

- Μην το ψάχνεις. (σκέφθηκα αστραπιαία την ελλειπή τους τεχνολογία που δεν επέτρεψε ποτέ στους αρχαίους Γερμανούς να φτιάξουν τα τεράστια πυθάρια που κυκλοφορούν τόσες χιλιάδες χρόνια στην Μεσόγειο αλλά σώπασα.) Ξέρεις πόσες φορές ζήτησα παγωμένο καφέ χωρίς παγωτό και με κοίταξαν στραβά;

Κι έτσι, πάνω από ένα φραπέ, αρχίσαμε να γινόμαστε συγκάτοικοι με ύλη και εικόνα. Όχι μόνο ήχους στα άγρια ξημερώματα.

Άρχισα να νιώθω το διαμέρισμα σαν σπίτι μου. Επιτέλους.

ΖΓ: Δεν ήταν τέλειο το ΤΕΛΟΣ του "Υπέροχα Πλάσματα";;;;!!!!!!!!

Χάρηκα πολύ που η Έλλη έμεινε με τον Γρηγόρη κι ας είναι Γαύρος κι ας μην είναι αλήθεια, αφού το τέλος γράφτηκε για το Χάπι Εντ της Τηλεόρασης! σνιφφφφφ χαρούμενο...

:))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Είναι Ιούλιος!!!!!