Γλυκιά μου φυσαρμόνικα…με πόσες αρμονικές με προδίδεις… 

Στα ταξίδια που με έστειλες να πάω, δεν βρήκα τίποτα

 πέρα από σύννεφα και σβησμένα κεράκια επετείων που δεν ήρθαν κι ούτε θα έρθουν…

 Αχ… η αγάπη πως νικιέται απ’ το εγώ

 και πόσο μούχλιασε το χτες τα βότσαλά μας.

 Δεν είναι θάλασσα αυτή, δεν είναι κύμα.

Κι ούτε σου έπρεπε ένα φύκι μεθυσμένο για χαμόγελο…

 Δεν το μπορώ να υψώνω χρώματα

σ’ έναν βυθό που δεν τον φτάνω….   

  Ισως γι αυτό να μην τα καταφέρναμε.

Ούτε εμένα με κέρδιζε ο βυθός σου

ούτε εσένα η επιφάνειά μου

τρελλή μου φυσαρμόνικα...

...που έπαιζες πανέμορφες νότες

σε λάθος σειρά...