Θύμησες από καιρό ξεχασμένες.

Αγιασμένες από το πέρασμα του χρόνου.

Νοτισμένες από το αγιάζι της θάλασσας.

Θύμησες γλυκόπικρες από τα χρόνια που κύλησαν. Γιατί ο χρόνος είναι εχθρός μα και φίλος μαζί. Μας ωριμάζει, μας δοκιμάζει, μας προσφέρει απλόχερα χρώματα από την παλέτα των συναισθημάτων αλλά έχει κι αυτό το ελάττωμα να αφαιρεί κάτι από τη μαγεία τους.

Όπως τα βότσαλα στην ακροθαλασσιά που όσο τα βρέχει το αλμυρό νερό, γυαλίζουν περήφανα στο φως της μέρας, αλλά ο ίδιος ο ήλιος τους αφαιρεί αυτή τους γυαλάδα, όταν το κύμα σταματάει να τους προσφέρει το χάδι του.

Θύμησες που εμείς απαρνηθήκαμε, θύμησες που απλά ξεθώριασαν και άλλες που εμείς αφήσαμε να ξεχαστούν.

Δεν θα σας διηγηθώ καμία ιστορία, ούτε θα σας πω παραμύθια, γιατί δεν είναι. Είναι αυτός ο μαγικός τρόπος που είχε η ρημάδα, η ζωή να μας στήνει καρτέρι για να μας εκπλήσσει και να επαναφέρει τις θύμησες αυτές. Και πιστέψτε με δεν υπάρχει πιο υπέροχο συναίσθημα από το να είσαι εσύ ο κομιστής των αναμνήσεων.

Είτε αυτές καθ’ αυτές, είτε απλά να το προκαλέσεις...

Μάθημα επαγγελματικού προσανατολισμού:

-Τι θα γίνεις καλή μου όταν μεγαλώσεις;

-Αρχαιολόγος... συναισθημάτων και αναμνήσεων.