Το απόγευμα που πρωτοκοίταξα τα μάτια σου
και βρήκα μέσα τους, ένα φεγγάρι ολόγιομο
γεμάτο, δροσερό, σα ρόδα πορτοκάλι να γυρνάει
και τη ζωή να μου γελάει, σαν άλλαζε η δική μου

γιατί τον κόσμο, μου τον χάρισες κι άλλη μισή ζωή
γιατί δεθήκαμε αυτόματα, από το πρώτο βλέμμα
στης αγκαλιάς τη φυλακή, που κλείναμε τα όνειρα
μην ορφανέψουν

γιατί στην πρώτη μας στροφή, έτσι αντάμα κλάψαμε
σα νιώθαμε, ο έρωτας πως σβήνει

σα νέοι που γεννήθηκαν ταυτόχρονα, να βασιλέψουν
σ’ ένα παλάτι, με ρακένδυτους ινδιάνους της φυλής
όπου ο ένας, συμπληρώνει τη ζωή που χάθηκε
κι ο άλλος ρίχνει ζάχαρη και μέλι, να στεριώσει

κι ήθελα τόσα να σου πω, κι άλλα να σου μιλήσω
μα δε τα πρόλαβα μικρό μου, ο εφιάλτης με νικούσε
και τα μαχαίρια στήσανε χορό, να κόψουν την αγάπη
με τα πιστόλια απ’ τις θήκες, να τσοντάρουν στο χορό

κι ήθελα τόσα να σου πω, κι άλλα να σου μιλήσω
μα με την πρώτη αναποδιά, σχίστηκαν τα καλώδια
και τώρα κρέμουν στο κενό

τώρα, η επαφή ζυγιάζεται απ’ τις λέξεις σου
κι από τα γράμματα, φαρμάκι χύνεται στο στόμα
μα τώρα πια, σε αγαπώ περισσότερο απ’ το σήμερα
κι από το τώρα κόβω αγάπη, να τη δώσω στο παρόν

ποιες αμαρτίες μας πληρώνουμε με δάκρυ;

όπως μου σμίγονται τα βλέφαρα, μες στο βουβό λυγμό
έτσι ξεκίνησε να βρέχει τη Δευτέρα
από ‘να Σάββατο του Ιούνη, με τον ήλιο το ζεστό

και δε μ’ αντέχει η ψυχή, να υποφέρεις μακριά μου
ούτε το άρχισα εγώ, μήτε το θέλησα
ειν’ ένα διάλειμμα, ας πούμε, τωρινό

σαν ξαφνικό μπουρίνι, που πιάνει στο λεπτό
κι απλώνεται η ορμή του, ως τη θάλασσα
τη γαλανή τη θάλασσα, που πόθησα μαζί σου
κι είδα στα μάτια σου, λευκό τον ουρανό

ως τη στιγμή, που τα μαχαίρια των βλαχάδων
που με τον πλούτο έχτιζαν, στα δυο τον χωρισμό
μες στα τσαντίρια τους, δε μάθαιναν γι’ αγάπη
με τα πτυχία των χρημάτων, προκαλέσαν το θυμό

δε φταίω εγώ, μήτε κι εσύ καρδιά μου φταις
εσύ ερωτά μου, να κοιτάζεις την αλήθεια
όπου κι αν κρύβεται, στα τόσα παραμύθια
κι όπου το ψέμα συναντάς, θα το νικώ

γίνηκε ολόγιομη, του φεγγαριού η αγάπη μας
κι όλες τις νύχτες, που σ’ αγκάλιαζα
τρομάζαν οι εφιάλτες

τώρα, η επαφή ζυγιάζεται σε ξύλινες τραμπάλες
που παρασέρνεις με το διάβα σου
και σχίζεις τα όνειρά μου

δεν προτιμώ, μήτε να φύγεις
ούτε και να ‘ρθεις πιο κοντά μου
γιατί τα όνειρα είναι τόσα, που μπερδεύω το σκοπό

μόνο γιατί σ’ αγάπησα, με πάθος θα φωνάζω
όπου υπάρχει ανθρώπου αυτί, να το ακούσει
κι άμα ξυπνήσω ένα πρωί, να λείπεις μακριά μου
πρώτος θα δώσω έναυσμα, στο Χάρο να δοθώ

μόνο, που όσο θα ‘χω το θάνατο για εχθρό
δε θα μ’ αρέσει να τον βλέπω
μετά θα γίνω φίλος του, να τον προσμένω

κι ο πόνος, αν θα σβηστεί απ’ το μυαλό να τριγυρνάει
πάει να πει, πως δεν αξίζαμε ένα στρέμμα
απ’ αυτό τον ουρανό

που τον κοιτάζαμε βραδιές, να φέγγει με τ’ αστέρια
και στην αγκάλη του να λάμπουνε
τ’ ανθάκια του, σωρό

κι από τα λίγα που με γνώρισες
μ’ αγάπησες, με πόθησες
πρώτη μου κράτησες το χέρι, πρώτη με ζωγράφισες
πρώτη μου έδωσες το πρώτο μας φιλί

κι άρχισε ο κύκλος να διαγράφεται
με μαύρη κιμωλία
μέρα τη μέρα, σε ζωγράφιζα με λέξεις κι υποσχέσεις
πρώτος σου μίλησα, το πρώτο σ’ αγαπώ

τώρα μου λείπει, κοίτα με
να με ζαλίζουνε τα χείλη σου, μου λείπει
ειν’ ένα διάλειμμα, ας πούμε, τωρινό

με τις κινήσεις της παλάμης μας
και των στραβών δακτύλων
στα νοτισμένα τζάμια των γυαλιών, μιλούσαμε
όπως μιλούν οι ερωτευμένοι

τα ηδονισμένα μάτια μας, φωνάζανε
όπως σχεδιάζαμε τον πόθο, μ’ ένα τρόπο ερωτικό

Τώρα, Μαρία τι μένει;
ένα στερνό, κλεφτό φιλί για καληνύχτα
κι ένα χαρτί τσαλακωμένο, στο κλειστό συρτάρι
μελανωμένο από στυλό, που βράχηκε με δάκρυα

γιατί η αγάπη δεν τελείωσε, μόλις γεννήθηκε
κι ούτε που βρέθηκε το φάρμακο, να πνίξει τον καημό
γιατί η αγάπη μας μεγάλωσε, δυνάμωσε
κι από το διάλειμμα θα σβήσουμε, στου πάθους το χορό

μα δε μ’ αντέχει η ψυχή, να υποφέρεις μακριά μου
ούτε το άρχισα εγώ, μήτε το θέλησα
ειν’ ένα διάλειμμα, ας πούμε, τωρινό.

γιώργος_κ