Η αφόρητη ζέστη κι η έλλειψη air-condition στους δρόμους της Αθήνας, κάνει το μυαλό του περαστικού να σκέφτεται, να κάνει συνειρμούς, να γελάει με αυτούς που είναι χειρότερα από αυτόν, απλά για να δροσιστεί…

Ο Δαίδαλος ήταν ένας άριστος τεχνίτης ο οποίος είχε και σχολή για τις τέχνες στην αρχαία Αθήνα. Όμως ο Αιγαίας που τότε ήταν βασιλιάς της Αθήνας ήταν εναντίον των ιδιωτικών πανεπιστημίων και υπέρ του άρθρου 16, κι έτσι ο Άρειος Πάγος τον εξόρισε στην Κρήτη.

Στην Κρήτη τον υποδέχτηκε ο Μίνωας. Ο Μίνωας ήταν ένας βασιλιάς που είχε μεγαλόπνοα σχέδια για το λαό του και γι’ αυτό «τσίμπησε» από την Αθήνα τον καλύτερο τεχνίτη της. Κυρίως όμως κάλεσε το Δαίδαλο, επειδή στο θρόνο που καθότανε είχε βαρεθεί να παίζει φιδάκι με το κινητό του, και το pro στο play station  το ‘χε κάψει, παρήγγειλε λοιπόν από το Δαίδαλο να του φτιάξει τον ξακουστό λαβύρινθο να χει να ασχολείται, μπας και ξεκολλήσει…

Έκανε όμως το μοιραίο λάθος ο Δαίδαλος. Πρόδωσε τη λύση στην Αριάδνη, την κόρη του βασιλιά που ήθελε να βοηθήσει το Θησέα ο οποίος είχε πάει στην Κρήτη μόνο και μόνο για να φτάσει ως το τέλος του λαβύρινθου και να σκοτώσει τον Μινώταυρο (κοινώς να τερματίσει το παιχνίδι…)

Ο Μίνωας τα πήρε στην κράνα! Αφού αποκάλεσε το Θησέα δημοσίως «Χάκερ» και το Δαίδαλο «ρουφιάνο», πήρε τον τελευταίο μαζί με το γιο του Ίκαρο και τους έκλεισε αυτούς μες στο λαβύρινθο για να μάθουν! Τότε ο Δαίδαλος μην έχοντας τι να κάνει μέσα στο λαβύρινθο και με τον ήλιο πάνω απ’ το κεφάλι τους, άρχισαν να σκέφτονται με τον Ίκαρο τρόπους διαφυγής κάνοντας παράλληλα και ηλιοθεραπεία…

Τότε του Δαίδαλου του ‘σκασε μια τρελλή ιδέα! Πήρε κερί, κι έφτιαξε φτερά τα οποία θα τους έκαναν να πετάξουν, και θα τους απελευθέρωναν! Έπρεπε να εξηγήσει όμως και στο γιο του τι να κάνει αφού από μικρός φαινότανε λίγο μαρουλοκέφαλος…

-         θα πάρεις τα φτερά, θα τα φορέσεις στα χέρια σου, και θα τα κουνάς πάνω-κάτω, εντάξει μπούλη?

-         Ναι ρε μπαμπάκο, εγώ δεν έχω αντίρρηση, αλλά πόση ώρα θα κουνάω τα χέρια μου σαν το Χάρη Σιανίδη? Να κουνάω το ένα καλύτερα?

-         ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΕΙΠΑΜΕ! ΑΜΑΝ!

-         Τι αμάν ρε μπαμπάκο? Και με ποιο χέρι ρε πατέρα θα κρατάω το φραπέ?

-         (μα ίδια η μάνα σου…?)

Το ταξίδι ξεκίνησε ελπιδοφόρα. Ο Ίκαρος, «φτιαγμένος» από την τρελλή πτήση είχε κάνει κεφάλι, ενώ ο Δαίδαλος από κάτω του σκότιζε τον έρωτα…

-         Μην πας ψηλά παιδί μου! Θα πάθεις ζημιά!

-         Τι θα πάθω δηλαδή ρε σαχλάκια? Θα μου τελειώσουν τα καύσιμα? Σπασαρχίδη!

-         Ο ήλιος θα σου κάνει κακό!

-         Πάντα νεοδημοκράτης ήσουνα!

-         Μην είσαι μαλάκας! Μην πας κοντά στον ήλιο!

-         Ποιος είναι πιο μαλάκας? Αυτός που πάει κοντά στον ήλιο ή αυτός που ακολουθεί έναν μαλάκα?

Ο Δαίδαλος όμως είχε δίκιο. Ο Ίκαρος πλησίασε τόσο κοντά, που ο ήλιος έλιωσε το κερί και του έκαψε τα φτερά. Έπεσε στη θάλασσα η οποία πήρε και το όνομά του. Ικάριο πέλαγος. Από τότε τα αεροπλάνα βάλανε air-condition ενώ ξεκίνησαν κι οι παραβιάσεις στο Αιγαίο από τους Τούρκους για να δουν το θέαμα γιατί ως γνωστόν το μαλάκα πολλοί εμίσησαν, τη μαλακία ουδείς…

Ο Ίκαρος πήρε άξια τον τίτλο του πρώτου θερμόπληκτου και έγραψε ιστορία. Άξιοι συνεχιστές οι Αθηναίοι του 21ου αιώνα…