Είναι δυο ώρες τώρα, που παιδεύομαι να νικήσω το θηρίο.Και χάνω ανελέητα. Γιατί…. απλά το θηρίο δεν έχει κεφάλι για να το κόψω.

  Ο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ LENON είχε πει κάποτε:”The simple is the best”

 Το πρόβλημα μου είναι ότι μετά από μία ενδελεχή συνομιλία με επιφανέστατο και καταξιωμένο μέλος του ΜΗ, αποδέχτηκα την αναγκαιότητα της ύπαρξης κάποιων πιο «απλών» τραγουδιών (ειδικά στον τομέα της στιχουργικής), και έτσι άπλωσα τα χαρτιά μου στο τραπέζι.

Επικεντρώθηκα σε ένα συγκεκριμένο τραγούδι που κατά την γνώμη μου είναι ΚΑΙ πολύ καλό, ΚΑΙ αρκετά «εύκολο» να σου μείνει στο μυαλό, έστω και με ένα μόνο άκουσμα.

  Λοιπόν, δεν είναι καθόλου εύκολο να γράψεις κάτι απλό που να κρατάει όμως ψηλά τον πήχη. Το γνωρίζω αυτό, χρόνια τώρα, και ήταν ο εφιάλτης μου όταν τύχαινε να μπω σε αυτή τη διαδικασία.Το να ψάχνεις την «φράση-κλειδί»  είναι πολύ μυστήρια ιστορία.

 Δεν πρέπει να είναι μεγάλη. Δεν γίνεται να είναι μικρή. Πρέπει να διατυπωθεί αφαιρετικά, ξεπερνώντας όμως τον σκόπελο της αφελούς διατύπωσης.  Δεν μπορείς να αγνοήσεις  το κλίμα που αποπνέει ο υπόλοιπος στίχος.Κατά βάση, λοιπόν, είναι αυστηρά καθοριζόμενο το τι θα γραφτεί στο χαρτί, μόνο που πρέπει να αποπνέει την μαγκιά του «ελεύθερου»Και κάπου εκεί, αρχίζεις και νοιώθεις άβολα. Η στιχουργική, αποκτά ISO, και σου στέλνει φιλάκια από την  απέναντι όχθη.

 Μισούσα  ανέκαθεν την βιομηχανοποίηση των συναισθημάτων. Γιατί συναισθήματα καταγράφεις, δουλεμένα με μία τεχνική που επιτρέπει στον ακροατή να φιλτραριστεί μέσα από τις δικές σου φράσεις.Είχα διατυπώσει παλιότερα την άποψη, ότι η –και καλά- δύσκολη και «κουλτουριάρικη» γραφή, είναι ένα πρώτης τάξεως άλλοθι για τον συρφετό εκείνων που θέλουν σώνει και καλά να «γράψουν».Είναι τόσο εύκολο να κρυφτείς πίσω από λεκτικές ασάφειες και φραστικές ταχυδακτυλουργίες. Είναι σαν να παίζεις τένις έχοντας αφαιρέσει το δίχτυ από την μέση. Το έχω κάνει και εγώ κάποτε, αλλά δεν έμεινα ευχαριστημένος από την πάρτη μου. Εγώ σου λέω ότι δύο ώρες τώρα , προσπαθώ να βρω μια απλή φράση που να με ικανοποιεί, και δεν μπορώ.Και δεν θέλω απλά να με ικανοποιεί, θέλω να την δω στο χαρτί, και να καβλώσει η ψυχή μου. Συγνώμη για την λέξη, αλλά πραγματικά αυτό είναι το συναίσθημα, και δεν αποπνέει τίποτα μικρό και φθηνό.

Κάτι τέτοιες στιγμές, νοσταλγώ τις φάσεις που έγραφα ότι γουστάριζα εγώ, χωρίς να με ενδιαφέρει αν γουστάρουν οι άλλοι τα τραγουδάκια μου.

 Τώρα όμως τα δεδομένα έχουν αλλάξει.  Σε καμιά περίπτωση, πάντως, δεν πρόκειται  να δισκογραφηθεί τίποτα που να με αφορά, και για το οποίο να μην νοιώθω καλά. Τον χειμώνα θα έχουμε ευχάριστα νέα.

Καιρός ήτανε….   

   Τώρα θα συνεχίσω –για λίγο- την πάλη μου με τον στιχουργικό μπαμπούλα.  Αν είχα ένα γιασεμί, θα το μύριζα, και θα μου ψυθίριζε τους στίχους που ψάχνω.

…Δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες….