Ένα ήσυχο βράδυ.Η μοναξιά κάνει βόλτες γύρω γύρω.Νομίζει ότι θα με τυλίξει,ότι θα με κάνει να λυγίσω.Όμως τα τραγούδια έχουν μεγαλύτερη δύναμη.Ορμάνε στο δωμάτιο,με δύναμη,πάνω στις έξι χορδές της κιθάρας μου,ακροβατούν και γλυκαίνουν την ψυχή.

Πάντα κάθε καλοκαίρι,πάντα τέτοια εποχή,με πιάνει μια μελαγχολία.Ιδιαίτερα τα Σαββατοκύριακα.Οι φίλοι σκορπίζουν,κάθε Σαββατοκύριακο σε θάλασσες,σε βουνά,σε επαρχίες γενικά.Κάθε Σάββατο το τηλέφωνο νομίζεις ότι είναι νεκρό,βουβό στέκεται.Δεν χτυπάει ούτε κατά λάθος.Κι εγώ που όλες τις μέρες μισώ το τηλέφωνο...Μάλλον παίρνει εκδίκηση το Σαββατοκύριακο,έχοντας επίγνωση ότι το μισώ.Δεν μου αρέσει το τηλέφνο γενικότερα.Αλλά πόση σιωπή να χωρέσει ένα δωμάτιο;Αναγκάζομαι σχεδόν και ανοίγω την τηλεόραση,χωρίς να παρακολουθώ,για να νιώθω μια κίνηση στο δωμάτιο.

Μοναχικά Παρασκευο-Σαββατο-Κύριακα...

Παρέα 7 νότες ακροβάτες...Σε πολλούς συνδυασμούς.Πότε χαρούμενες,πότε λυπημένες.Στο σκοινί των 6 χορδών.Ζωντανές,φευγάτες.Με τυλίγουν...Με κρατούν απ'το χέρι...

Όπως απόψε...Απόγευμα Παρασκευής...Με μια περίεργη μελαγχολία να έχει σταθεί στο παράθυρο μου.Κάποτε κι οι άνθρωποι που βλέπουν γεμάτα τα ποτήρια τους,έρχεται η ώρα που αδειάζουν.Είμαι λίγο των άκρων.Πότε γεμίζει,πότε αδειάζει το ποτήρι.Μισό δεν μένει για πολύ.Ή όλα ή τίποτα.

Έτσι μένω εδώ...Μια αύρα,μια πνοή,καθάρια,ζωντανή,σαλέυει τις κουρτίνες.

Φεύγω πριν δω το τέλος,σώμα που έμεινα χωρίς σκιά,για χρόνια,υπήρξα.Φέυγω κι ας αφήνω συντρίμια.

Από ανόητες αγάπες...Από αγάπες που μόνο η σκόνη τους έμεινε...

Προβάλουν τα πόδια μου στα σκαλιά...Σαν σταρ του σινεμά...Αλλά κανείς δεν υπάρχει να αναστατώνεται,και να κάνει λάθη,να δίνει άλλα ποτά σε άλλον πελάτη και να κοιτάζει το αφεντικό...

Γιατί εδώ δεν είναι το Λούκι και δεν τα πίνω με κολλητούς...Εδώ μάλλον περνάω εγώ λούκι...

Κι ας το ξέρω πως δεν φταίω που μεγαλώνω...Ηλιε μου,με λίγες νότες τραγούδι έγραψα για σένα...Για να μπορώ να σου τηλεφωνώ,και να σου ανοίγω την καρδιά μου...Νύχτα είναι εδώ,δεν ξέρω που να πάω...

Ποια μικρή πατρίδα,να με υποδεχτεί...Οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση,οι φίλοι μου,φεγγάρια,νησιά...Και εγώ στο δρόμο,διψασμένη...Γεννημένη για ταξίδι.

Οι νότες σταματούν το παιχνίδισμα.Η κιθάρα ξεκουράζεται στη βάση της.Η σιωπή επιστρέφει στο δωμάτιο.Χίλιες σιωπές αν είχα...Ίσως να άκουγες...

Τέλειωσε και το παιχνίδι των λέξεων.

Η διάθεση μου κακή,έτσι χωρίς λόγο.Μπορεί από κούραση.Αλλά ξέρω ότι δεν κρατάει πολύ.Τίποτα δεν κρατάει πολύ.Πόσο μάλλον για πάντα.Όλα προσωρινά,όλα για λίγο,όλα κυλάνε βιαστικά.Ποτάμια που πάνε πάντα μπροστά.Εμείς στην όχθη,απλά κοιτάμε.

Αύριο μια νέα,καλύτερη μέρα.Το ξέρω.Πάντα ανατέλει μια καλύτερη μέρα.Το ξέρω αυτό.Πάντα έτσι είναι.Νιώθω τυχερή που μπορώ και βλέπω τις αχτίδες του ήλιου,το πρωί.Έστω...Το μεσημέρι.Που μπορώ και απολαμβάνω το χάδι του ήλιου.

Χάνομαι με ένα βιβλίο στο χέρι.Ξεκίνησα καινούριο.Έφτασα ήδη,μέσα σε λίγες ώρες,στην 148 σελίδα.Όταν λέω εγώ ότι τα τρώω...

Και η νύχτα συνεχίζεται.Η μέρα θα ανατείλει σε λίγες ώρες.Και ξανά απ'την αρχή...Πάντα απ'την αρχή.

Τραγουδάκι;

Σχετικό με τη διάθεση μου.Για ένα φιλαράκι που κρύβεται.

ΦΙΛΑΡΑΚΙ

Στο τηλέφωνο φοβάμαι να σε πάρω να σου πω
πόσο μόνη νιώθω
στους διαδρόμους του μυαλού μου τώρα σε αναζητώ
με μεγάλο πόθο

Δεν τη βρίσκω την άκρη
πουθενά και πες μου τι να κάνω
έχω γεμίσει ασφυχτικά
με καπνό το δωμάτιο ως απάνω
και ο χρόνος μού γελάει σαν μωρό

Πού να γείρω το κορμί μου
όταν γυρνάω απ’ τα μπαρ
κι απ’ τα ξενύχτια

Πού να βρω ένα φιλαράκι
να μου πει πως μ’ αγαπάει στ’ αλήθεια
αφού κι εσύ έχεις εξαφανιστεί

Μοιάζει η νύχτα μακριά σου να ’ναι ερεθιστική
σαν την αμαρτία
μα η μορφή σου δραπετεύει από κρυψώνα μυστική
με χτυπά με βία

Δεν τη βρίσκω την άκρη...

Ούτε εσύ έχεις τη λύση να μου δώσεις που γυρεύω
τη λύση που ζητάω
μπλοκαρισμένος από χρόνια στα δικά σου τα γρανάζια
που για μέρες τραγουδάω.

Φωτογραφία;Είπα να ρίξω λίγο χρώμα...Λίγο κόκκινο στη νύχτα...