Από το μοναχικό post της Παρασκευής στο παρείστικο της Δευτέρας.Πόσο αλλάζουν τα πράγματα.
Σάββατο βράδυ,δίπλα στη θάλασσα.Με τη μυρωδιά της θάλασσας που λατρεύω και βλέπω όλο και λιγότερο τα τελευταία χρόνια,προς μεγάλη μου απογοήτευση.Με τα αστέρια στο πιάτο μας,να φωτίζουν τα μαύρα νερά.Σκοτάδι πυκνό,παρά το φεγγάρι που έκανε αισθητή την παρουσία του από νωρίς.Άλλωστε είναι Πανσέληνος σε λίγες μέρες,την Παρασκευή 18/7.
Γυρίζω το κεφάλι μου.Στο πλαι μου άνθρωποι που ξέρω τόσο λίγο...Αλλά γιατί έχω την εντύπωση ότι γνωριζόμαστε χρόνια;Μας ενώνει η μουσική.Ίσως να είναι αυτό.Ίσως και όχι.Αλλά πιστεύω ότι υπο άλλες συνθήκες,άνθρωποι που ταιριάξαν μεταξύ τους,δεν θα είχαν συναντηθεί ποτέ.
Νιώθω όμορφα.
Ευχάριστες συναντήσεις.Χαρούμενα λόγια.Χαμόγελα.Τραγούδια.Φωτιά.Κιθάρες.Βλέματα.
Άμμος παντού.Σκοτάδι.
Παραπατάω και πατάω όπου βρω.Σκοντάφτω.Αλλά ξέρω ότι θα βρεθεί ένα χέρι να με κρατήσει.Ίσως και δυο,ίσως και πέντε.
Νιώθω οικεία.Δεν φοβάμαι να είμαι ο εαυτός μου.Τον τελευταίο καιρό,εδώ και ένα χρόνο,κέρδισα τον εαυτό μου και του το επέβαλα.Οχι ότι πρώτα δεν ήμουνα ο εαυτός μου.Απλά φοβόμουνα ότι αυτό δεν θα ήταν αρεστό.Γιατί είπαμε,όταν λες αλήθειες,είσαι προετοιμασμένος ότι κάποτε θα μείνεις και μόνος.Δεν τις αντέχουν τις αλήθειες όλοι.Γιαυτό και χάνονται.Ζητάνε ένα ωραιοποιημένο ψέμα.Δεν τους κατηγορώ.Τους κατανοώ.Πάντα κατανοώ και πάντα μπαίνω στη θέση του άλλου.Δεν είναι δύσκολο.Σκέφτομαι πως θα ένιωθα σε αντίστοιχη περίπτωση και δεν κάνω αυτό που θα με πείραζε.Ενταξει,βέβαια,όλοι κάνουμε λάθη.Έχω κάνει...Αμέτρητα.
Καμιά φορά γυρίζω πίσω το βλέμμα μου.Χαίρομαι που έχω καταφέρει αρκετά τον τελευταίο καιρό.Αλλαγές.Μου αρέσουν οι αλλαγές.Βαριέμαι εύκολα.Ρουτινιάζω ακόμα περισσότερο.Αλλά κάποτε κι αυτό αλλάζει.Όταν βρεθούν οι κατάλληλες συνθήκες.
Δεν βάζω πια συρματοπλέγματα γύρω μου...Γιατί ξέρω ότι όποιος τα βάζει για να αφήσει έξω ό,τι πληγώνει,στο τέλος πληγώνεται ο ίδιος,από το χρυσό κλουβί που χτίζει...
Η ζωή δεν είναι γυάλα προστατευμένη.Κάποτε θα πληγωθείς,κάποτε θα πονέσεις,κάποτε θα κλάψεις,κάποτε θα νομίζεις ότι δεν μπορείς να αντέξεις μια απώλεια.
Αλλά δεν είναι αλήθεια.Φυσικά και μπορείς να αντέξεις.Τα πάντα αντέχει ο άνθρωπος,απλά δεν το ξέρει.Κι αυτό το λέει ένας άνθρωπος πόυ έχει φτάσει και ξεπεράσει τα όρια του,που έχει ακροβατήσει σε τεντωμένα σκοινιά χωρίς δίχτυ προστασίας...'Ενα στραβό βήμα,και μετά...Κενό.Κι όμως.Βρίσκεις τα ίσια βήματα.Υπάρχουν μέσα σου.Αν τα ψάξεις τα βρίσκεις.
Υπάρχει τίποτα καλύτερο από στιγμές ξεγνοιασιάς,με μουσική,τραγούδι,δίπλα στη θάλασσα,παρέα με φίλους;Αν υπάρχει κάτι καλύτερο...Τι να πω...Τότε μάλλον εγώ στραβά αρμενίζω και όλοι οι υπόλοιποι που κοιτάνε να γίνουν εκατομμυριούχοι,αρμενίζουν σωστά...
Τι κενά είναι όλα αυτά...Ανούσιο κυνήγι χρήματος,δόξας,καριέρας,περιουσίας...
Γιαυτό μετά ο Οδυσσέας εμπρηστής,ο Προμηθέας νταβατζής κι ο Ερωτόκριτος υπάλληλος του ΙΚΑ, καταντάνε...Γιατί ξεπουλάνε τις ιδέες τους.Κάτι που δεν θα έκανα ποτέ.Το μόνο πράγμα που λέω με σιγουριά.Για όλα τα υπόλοιπα,αμφιβάλλω.
Ως συνήθως,άλλα ξεκινώ να πω και άλλα λέω.Κλασικά.
Στα ρουθούνια μου θαλασσινός αέρας.
Γύρω μου μεγάλη παρέα.
Πόσο μ'αρέσει η θάλασσα...
Είναι ωραία η θάλασσα γιατί μ'εσένα μοιάζει...
Θέλω να πω ευχαριστώ σε κάποια παιδιά...Εκείνοι ξέρουν.Για την όμορφη παρέα.Για κάποια όμορφα νέα.Για τις όμορφες νότες.Γιατί είναι πάντα εκεί.Γιατί είναι ο εαυτός τους.Και για πολλούς λόγους.
Τα νέα ευχάριστα.Μια φωνή απ'τα παλιά.Πόσο χαρούμενη έγινα...Να'σαι καλά,κοπέλα μου...Καλή αντάμωση...Κάποια στιγμή.Τόσα χρόνια...Πότε ήμουνα 18 χρονών και πότε πέρασα τα πρώτα -άντα.Αλλά γιατί τώρα νιώθω πιο μικρή από τότε;Πιο πολλές σκέψεις και ευαισθησίες είχα.Πιο ανέμελα βλέπω τα πράγματα τώρα.Μάλλον ανάποδα βαδίζω στα χρόνια.Την γλώσσα τους βγάζω κοροιδευτικά.
Αλλά κάποιοι άνθρωποι...Είχαν βάλει σφραγίδα στα μετεφηβικά μου χρόνια.Πολλές ιστορίες...Όλο λέω πως θα τις διηγηθώ κι όλο δεν βρίσκω λόγια.Είναι πολλά που δεν ξέρω αν έχω λόγια να πω ή τα στέρεψε ο καιρός.Αλλά τόσες αναμνήσεις...
Χρωστάω ένα post σε αυτούς τους ανθρώπους.Πολλά χρωστάω,αλλά εντάξει...Η αγάπη μου είναι δεδομένη.Το ξέρουν.Αλλά κι εγώ πήρα αγάπη.Όταν ήταν το μόνο που ήθελα και είχα ανάγκη.Τέλος πάντων.Κάποια πράγματα είναι πολύ βαθιά θαμμένα...Μυστικά που δεν θα φανερωθούν.Ποτέ.Ή σχεδόν ποτέ.
Τότε γνωριζόμασταν ούτε λίγο ούτε πολύ όσο γνωρίζομαι εγώ με τους περισσότερους εδώ μέσα.Και να που περάσαν 14 χρόνια...
Δεν είναι πάντα απαραίτητο να βρεις φίλους στα σημαντικά γεγονότα της ζωής σου.Στα παιδικά χρόνια,στο σχολείο,στο πανεπιστήμιο,στη δουλειά.Φίλος μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος που γνώρισες εντελώς τυχαία.Έχω φίλους που νομίζω ότι δεν θα γινόταν να μην έχουμε γνωριστεί,σαν να τους χτύπησα την πόρτα.Ακόμα κι αν χανόμαστε,ξέρω θα ξαναβρεθούμε και θα είμαστε όπως πριν.Οπως με τον Αντώνη.Τι άλλο ήταν η γνωριμία μου και η φιλία με έναν άνθρωπο τόσο αταίριαστο φαινομενικά άλλα τόσο κοντά στη σκέψη μου;Είναι το γούρι μου.Ο μικρός μου αδελφός,έτσι τον λέω.Κεραυνοβόλος φιλία.Χαχαχα!!Νέα δική μου έκφραση.Όταν δυο άνθρωποι ξέρουν από το πρώτο δευτερόλεπτο ότι ο ένας είναι το κομμάτι του παζλ που συμπληρώνει τον άλλο.Η γυναικεία πλευρά του εγώ,η ανδρική μου αυτός.
Τώρα που είπα γούρι...Στους άλλους φέρνω τύχη και στον εαυτό μου ατυχία.Όποτε πάω σε ένα μαγαζί,μπορεί να ''σκοτώνει μύγες" όταν μπω και σε 5 λεπτά να μην προλαβαίνουν να εξυπηρετήσουν τον κόσμο.Μου έχει τύχει πάρα πολλές φορές,για να είναι σύμπτωση.Όπως μου έλεγε ο Γιώργος,το ένα από τα δυο ποδηλατάκια κίτρινου χρώματος,είσαι το γούρι μας. Τώρα όμως που το "γούρι" δεν πηγαίνει συχνά...Με λύπη βλέπω να ακυρώνονται στο παρα πέντε συναυλίες...Όσο ήμουνα εκεί...Το αδιαχώρητο...Τι να πω κι εγώ η καημένη...
Παρά το ότι ήθελα εχθές να δω την ανατολή να ρίχνει στη θάλασσα τα χρώματά της...Τελικά την είδα πάνω στη γέφυρα της φωτογραφίας.
Πόσο παράξενο θέαμα πρέπει να ήμουνα,6 η ώρα,πρωι Κυριακής,με την τσάντα μου,την κιθάρα στην πλάτη με δυο μπίρες να φουσκώνουν στα τσεπάκια και ένα ξεχασμένο καρεκλάκι στα χέρια...Γέλαγα με την ίδια μου την εικόνα.Για να περάσω από το γέλιο στο βρισίδι.Του ΟΑΣΑ.Το λεωφορείο που θα με πήγαινε σπίτι είχε πρώτο δρομολόγιο 7.05!!!!!!!!!!!!!!!!Όχι απλά απαράδεκτοι.Αυτά συμβαίνουν στην απαίσια περιοχή που μένω.Μπλιάξ στο τετράγωνο υψωμένο.Είχα μια ολόκληρη ώρα.Πήρα μετρό μέχρι Ευαγγελισμό.Όταν έφτασε Μεγαρο μουσικής σκέφτηκα να κατέβω Ευαγγελισμό.Για τόσο πρωί,πολύ σωστά λειτουργούσε το μυαλό μου.Έτσι πήρα το λεωφορείο από εκεί χωρίς να περπατήσω καθόλου,βέβαια περίμενα 25 λεπτά,αλλά εντάξει,λεπτομέρειες,έχω συνηθίσει.
Σήμερα αν και τόσο κουρασμένη είχα μια απίστευτη ενέργεια.
Ξεσήκωσα και έφτιαξα όλο το σπίτι.Γυάλισα και με overlay την κιθαρούλα μου και είναι σαν να την αγόρασα εχθές.
Ισως επειδή το φάρμακο για όλα είναι μια κεφάτη παρέα,όμορφα τραγούδια,και μια απέραντη θάλασσα...Πηγή ζωής.Μου λείπει η θάλασσα.Αν και καλοκαίρι,την βλέπω ελάχιστα.Κι ας μου λένε ορισμένοι με διάθεση κακίας,όλο ταξιδάκια είσαι. Όταν ακούω τέτοια...Οχι απλά νευριάζω,κάτι παραπάνω.Αλλά δεν μπορώ να τσακώνομαι συνέχεια,αφού δεν μπορεί να καταλάβει ο εγκεφαλός τους κάποια πράγματα...Δεν τα επαναλαμβάνω,να μην με λέτε παραπονιάρα.Εφόσον ξέρω πως έχουν τα πράγματα,δεν με πειράζει.
Χάρηκα πολύ εχθές.Γιαυτό ζουζούνιζα γύρω-γύρω.Ελπίζω να μην ήμουνα ενοχλητική ή αδιάκριτη,κι αν κάποιον ενόχλησα,ζητώ συγνώμη.Ζητώ συγνώμη και εκ μέρους του κολλητού μου για όσες βλακείες είπε ή έκανε.Αλλά αν μιλάει το ποτό...Την κατσάδα δεν την γλίτωσε.Σιγά.Χαρίζομαι εγώ;
Γενικά αν κάποιον συμπαθήσω ή αγαπήσω(όχι με την έννοια του έρωτα),γίνομαι πολύ προστατευτική,πολύ "μαμά".Αν κάποιος πειράξει κάποιον που αγαπώ...Νύχια βγάζω.Κάποιοι άνθρωποι που είναι υπο την προστασία μου,δεν τους πειράζει κανείς,γιατί δαγκώνω...Χαχα!!Λίγο υπερβολικά το λέω,αλλά προσέχω τους ανθρώπους που αγαπώ.Κάποιους ανθρώπους τους ξεχωρίζω στο πλήθος.Κι ας μην το ξέρουν.Το πλήθος,με την ευρύτερη έννοια.
Δεν θα πω άλλα.Κάποια πράγματα είναι φτωχά τα λόγια να τα περιγράψουν.Απλά τα νιώθεις.
Όσο για την ταλαίπωρη κιθάρα μου που άλλαξε αγκαλιές πολλές εχθές...Νιώθω απίστευτα "μυρμήγκι" μπροστά σε τόσο ταλαντούχους ανθρώπους...Κι ας τους νιώθω φίλους.Σιχαμένος κιθαρίστας είμαι...Όπως έλεγε κάποτε ο Μπάμπης και γέλαγα,χωρίς να ξέρω ότι θα την πω κι εγώ αυτή τη φράση για μένα,15 χρόνια μετά από την πρώτη φορά που άγγιξα κιθάρα,και ξεκίνησε ο έρωτας μαζί της.Σχέση απόλυτης αγάπης.Ποτέ δεν με πρόδωσε.Έχω μάθει να παίζω μόνη 15 χρόνια.Αρχικά κλασική κιθάρα,αλλά εγκαταλείποντας γρήγορα την ψευδαισθηση ότι θα γίνω κλασική κιθαρίστρια.Δεν μου πάει.Αλλά πάντα μοναχικός ταξιδιώτης στις πέντε γραμμές του πενταγράμμου.Ανασφαλής ταξιδιώτης που αν δεν έχει σκονάκι νιώθει πως το διαγώνισμα θα αποτύχει.Αν δεν έχω μπροστά παρτιτούρα,νομίζω ότι θα κάνω λάθος.Δεν κάνω,αλλά έτσι νομίζω.Βλακείες δικές μου.Ακόμα κι αν κάνω όμως...Όταν παίζω,η καρδιά μου παίζει πρώτα,κι ύστερα τα δάχτυλα.
Γιαυτό λέω δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά...
Υποκλίνομαι στα ταλέντα μας.Είμαστε μια χαρισματική παρέα.
Κι η λέξη κλειδί είναι αυτή...
Παρέα.
Πάνω από όλα και πρώτα από όλα.
Παρέα.
8 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
αγάπη ελπίδα ζωή ταξίδι αλλαγή αναμνήσεις σκέψεις γνώσεις παράξενα σοφίες δημιουργία διάφορα στιγμές ευχές χαρά χαμόγελο όνειρο ιδέες νοσταλγία συμπεράσματα συνταγές συνταγή ανέκδοτα φιλία θυμός μοναξιά ιστορία λιμάνι ψυχή λέξεις Μουσική παραμύθι περι ζωής μουσικής φιλίας έρωτα χαμόγελου ποιήμα σιωπή πιστεύω συμπέρασμα χιούμορ χιουμορ ζωγραφική συμβουλές τραγούδια ταινία ταινίες γάμος μετακόμιση παρέα ευτυχία χρήσιμα site ψηφιδωτό στιγμες