Περσι τετοια νυχτα,

ξημερωμα,

ημουν σε ενα μπλακονι και σκεφτομουν αν το πεζοδρομιο ειναι αρκετα σκληρο για να δοθει ενα κερασακι "δραμα" στο γραντ φιασκο, που ειχε στηθει εις βαρος μου. Φευγαλεα η σκεψη αλλα υπηρξε. Η επομενη στιγμη, με συνεφερε. "Και σιγα που θα πεθανω εγω για ενα τιποτα! Βρε δεν παμε καλα!!!!"

Η χρονια που ακολουθησε ηταν η χειροτερη μεχρι τωρα.Εχασα την αθωοτητα μου και ειπα να την κηδεψω με ολες τις τιμες. Συνειδητοποιησα οτι οι περισσοτερες πραξεις αγαπης, που γινονται απο ολους μας ειναι στην ουσια, ταιστρες εγωισμου. Και πως συγκινουμαστε, ποσο προθυμα "πεφτουμε" σε αυτες τις βιτρινες ρομαντισμου!

Αλλα αποφασισα οτι δεν θα σκασω κιολας! Την υγεια μου την εχω, αγαπη πολλη χαιρομαι να δινω και να παιρνω, τα βιβλια περιμενουν να διαβαστουν, οι σημειωσεις τρεχουν και δεν περιμενουν, το κρασι δεν κινδυνευει απο την ανομβρια οπως το νερο, το φεγγαρι αρχιζει να γεμιζει καθε φορα που κινδυνευει να εξαφανιστει απο τον ουρανο...και τσααααααααααακ, το καλοκαιρι ξαναηρθε!

Φετος τετοια νυχτα,

τετοια ωρα,

ακουμπισμενη στη γεφυρα, στο κλαμπ, με τους 2 πιο αγαπημενους μου φιλους, για τα γενεθλεια του Γ. Να πεταξω. Να πεταξω απο ευτυχια! Αυτο ηθελα! 

Διοτι γιορταζα την επετειο της επιβιωσης! Χοροπηδουσα τραγουδωντας το "Χρονια Πολλα"στον Γ παρεα με τον Α να πεθαινει στα γελια και τον γκρινιαρη εορταζοντα να χαμογελαει οσο πιο πλατια μπορει. Περσι τετοια νυχτα, ειχα ξεχασει για πρωτη φορα σε 14 χρονια να του ευχηθω και ηταν τουλαχιστον σοκαριστικο για ολη την παρεα. Φετος, ξαναγυρισα στα παλια, αγαπημενα λημερια! Του χαχαχαχα και του τραλαλαλα δοσμενα απλοχερα απο τη φυση. 

Συνειδητοποιησα οτι ειμαι πολυ πολυ δυνατη, Obelix!!!(Ας ελπισουμε να μην αυτοματιαστηκαμε τωρα) Για αυτο και δεν προκειται να τσακιστω για τιποτα και για κανενα.Αγαπαω τη ζωη και σιχαινομαι τη μιζερια. Κι ας καμια φορα πατιναρουν τα γκριν γκριν και τα ουφουφουφ..Θα τσακιστω να κανω ευτυχισμενους οσους περισσοτερους ανθρωπους μπορω αλλα μαζι κι εμενα.

Τι να σας πω... σιγοτραγουδουσα ολο το απογευμα "Αγαπαω κι αδιαφορω", ενω το "Ροδες", αγαπημενο τραγουδι της εφηβειας πηγαινοερχοταν μονο σαν μελωδια. Για να δωσει τον σωστο ρυθμο, στον φοβερο στιχο του Ασιμου. 

Ειναι και η τελικη ευθεια βλεπεις...Του χρονου τετοια μερα...οχι, δεν το σκεφτομαι γιατι δεν ξερω. Κι αυτο ειναι περιφημο!!!

:))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Τελειο μας Σκυριακο!!!