…Δεν ξέρω…   έρχονται πάλι…

Έρχονται, και με μελαγχολούν, και με κάνουν να νοιώθω ξεκομμένος…

            Δεν τις αντέχω τις γιορτές… από μικρό παιδί, ένοιωθα πάντα μια παράξενη

πικρή γεύση  όταν έβλεπα τα φωτάκια να γιορτάζουν μόνα τους…

            Έχω δει τα λαμπιόνια να κάνουν έρωτα με τις πολύχρωμες μπάλες   των

Χριστουγεννιάτικων δέντρων , στην άδεια κεντρική λεωφόρο, τρεις η ώρα την νύχτα… οι  ταμπέλες από Νέον  παραληρούσαν μόνες τους, στην κοσμάρα τους, διαφημίζοντας ένα τεράστιο τίποτα, ενώ οι κούκλες στις βιτρίνες χειροκροτούσαν

με άψογες μαριονετίστικες  κινήσεις….

            Με πάγωσε η εικόνα… με στοίχειωσε…

Δεν γουστάρω να μου λένε πότε πρέπει να νοιώθω χαρούμενος…

Δεν γουστάρω καθόλου – ΜΑ ΚΑΘΟΛΟΥ- να γιορτάζω εθιμοτυπικά.

Είναι τουλάχιστον θάψιμο για μένα, να μου λέει κάποιος πότε πρέπει να γιορτάζω για κάτι…  Άσε πια,  που όλη αυτή η δήθεν εορταστική ατμόσφαιρα μπάζει από δέκα πάντες… Μόνο για τα παιδιά το δέχομαι, επειδή το πιστεύω βαθειά μου, ότι τα βοηθά να συντηρήσουν εκείνη την πρωτογενή μαγεία που όλοι κάποτε είχαν, αλλά αναγκάστηκαν να απεμπολήσουν, για να γίνουν αποδεκτοί…

            Σε μια πόλη μοναχικών θανάτων, είναι τουλάχιστον αστείο να μου μιλάς

για γιορτές… θέλεις να εθελοτυφλώ… με θες τυφλό…

            Δεν ξέρω γιατί έχω αυτό το συναίσθημα …

Ξέρω όμως από πρώτο χέρι, ότι μπορώ να γιορτάζω όποτε είμαι και νοιώθω όμορφα…και ότι ΔΕΝ είναι ημερολογιακή η ευτυχία…IT’S JUST ANOTHER DAY…

            Βλέπω τις ημέρες να παίζουν μπιλιάρδο πάνω σε ανυποψίαστες  τσόχες,

που στον μικρόκοσμο του καθενός, γράφουν επάνω το όνομά του…

            Βρίσκω τις δικές μου γιορτές, μέσα στα μάτια του φίλου, στο χαμόγελο της αγαπημένης, στο δικαίωμα τού να έχω τις δικές μου  επιλογές…

            Πώς το είχε πει ;  A, ναι… το θυμήθηκα…

            «Ξεκινήστε την επανάσταση χωρίς εμένα»…

            Δεν θα το διαβάσει, όμως θα ήθελα να αφιερώσω έναν παλιό στίχο,

σε έναν φίλο που τον αφορά…

            «Πίσω από μια πόρτα κλειδωμένη,

             είναι ένα δωμάτιο γιορτινό…

             Με χρυσά μπαλόνια,

             με πολύχρωμα λαμπιόνια,

             με όλα εκείνα, που ποτέ δεν θα σου πω…

             Λάμπουν τα μπαλόνια,

             τα πολύχρωμα λαμπιόνια,

             μα κανείς,

             κανείς δεν μένει πια εδώ…

             μην φοβάσαι….

                 Μην φοβάσαι….»