Τί έγραψα τις προάλλες; Για τα γραφτά και τα άγραφα; Ναι ναι...

Αυτό ήταν από τα γραφτά των άγράφων! Πρώτη φορά ένιωσα τόσο ούφο με ένα πλάσμα.

Σκοτεινός, μυστήριος, μελαχρινός, ψηλός. Τζιν. Μαύρη μπλούζα. 6ο δάκτυλο στο δεξί του χέρι, ένα τσιγάρο. Δυσανάγνωστο βλέμμα. Ίχνη αγαπημένης ανδρικής κολώνιας. Λιγομίλητος. Φαινόταν να έχει περισσότερα να πει με το ουίσκι του, παρά με κάποιον στην παρέα.Το όνομά του, σχεδόν σημαδιακό (για την ουφοποίηση).

Μας εξέτασε όλες από πάνω μέχρι κάτω. Ήμουν η μοναδική, που δεν είχε φτιάξει τέλεια τα μαλλιά της (μόλις που πρόλαβα να τα λούσω). Το λινό παντελόνι, δεν με έκανε να θυμίζω μπομπονιέρα(το συγκεκριμένο φόρεμα ήταν στα άπλυτα). Το ότι οι άλλοι με έβαζαν να τους μεταφράζω τις διάφορες μπίρες, του κίνησε την περιέργεια:

- Τόσο καλή γνώστις είσαι;

- Δεν πίνω μπίρα. Ενοχλεί με.

- Α...Οκ! (Το βλέμμα του καρφώθηκε στο ποτό μου)

Από τη δύναμη της συνήθειας και μόνο ξέχασα ότι είχα παραγγείλει μια μικρή μαύρη. (Διότι κερνούσε κάποιος στην παρέα, που δεν γνωρίζω καλά και η βότκα είναι πανάκριβη όταν την σκέφτεσαι σε ευρώ! )Αλλά σιγά που θα του εξηγούσα κιόλας!

Χαμογέλασε. Μου πρόσφερε τσιγάρο.

- Ευχαριστώ, δεν καπνίζω...

- Και πώς μας ανέχεσαι τόσην ώρα;

- εεεε...συνήθεια; Παθητική καπνίστρια 10 χρόνια;

Λίγα λεπτά αργότερα, ένα πούρο έκανε περίπατο ανάμεσα στον Α ,στον Κ κι εμένα. Τράβηξα-ήπια-έκανα (πώς το λέτε;) δυο ρουφηξιές. Αυτός ζάβωσε κι έμεινε να χάσκει.

- Ενόμιζα ότι εν καπνίζεις;

- ΕΝ καπνίζω λέμε! (Τώρα πραγματικά υπάρχει σύγκριση;)

-οκ... (ευχάριστη έκπληξη η παντελής έλλειψη ειρωνίας)

Είπαμε να βγούμε την επομένη για καφέ να γνωριστούμε καλύτερα. Δεν ξέρω τί σκεφτόταν αλλά ο καφές κύλησε υπέροχα. Στο κλαμπ σοκαρίστηκε (στον καφέ έμαθε ότι αυτή η μπομπονιέρα που θυμόταν από τις μέρες της Τ (παλιό μεταλ κλαμπ στη Λευκωσία) ήμουν εγώ) γιατί έβλεπε να χορεύουμε με τις άλλες ό,τι τραγούδι ερχόταν στο μυαλό του ατάλαντου dj, ακόμα και τσιφτετέλι.

Στο αντίο, αποφάσισε ότι θα με ακολουθούσε με το αυτοκίνητό του μέχρι το σπίτι μου για να είναι σίγουρος ότι θα φτάσω σώα. Και ως συνήθως μου βγήκε σε αντίδραση και έκανα τον πιο μεγάλο γύρο της Λευκωσίας για να βαρεθεί, να με βρίσει και να φύγει. Δεν το έκανε. Περάσαμε μέσα από όλους τους δήμους της πόλης, μέσα από τους περισσότερους μονόδρομους για να με χάσει. Τίποτα. Αυτός ακόμα εκεί, να μην χάνεται, να μην βρίζει, να μην φεύγει! Σταμάτησα σε ένα περίπτερο. Διψούσα τρομερά. Του αγόρασα κι αυτού ένα μπουκαλάκι νερό και του το έδωσα.

- Είσαι πολλά αντιδραστική. Δεν θέλω να σου επιβληθώ απλά θέλω να ξέρω ότι θα πάεις καλά στο σπίτι σου.

- Θα πάω. Τωρά, θα μπεις εσύ στο αυτοκίνητό σου, εγώ στο δικό μου. Και ο καθένας θα πάει ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ! Εκατάλαβες;

Φυσικά και δεν εκατάλαβε αλλά ήμουν πολύ ζαλισμένη κι αποκαμωμένη για να επιμείνω με άλλη 1 ώρα άσκοπο οδήγημα. Αποφάσισα ότι δεν θέλω να τον ξαναδώ γιατί μου πάει πολύ κόντρα και αν γνωριστούμε καλά, θα φάει κλωτσιά!

Δεν πρόλαβα να ξαπλώσω, άρχισαν τα μηνύματα. 1,2,3,4 κανεί! Στο 4ο ριπλάι δεν μου απάντησε. Δεν ξέρω καν αν τον προσέβαλα γιατί το έγραφα και ήμουν στο 5ο όνειρο!

Σήμερα ήρθε το πακέτο από μόνο του "Πολύ ζόρικη μας βγήκες! Εγώ νόμισα ότι είχα να κάμω με ένα ήσυχο κοριτσάκι. Τωρά έμαθα ότι είσαι Λιονταρίνα!" Βρήκα το περιεχόμενο και την εικόνα ενός μεταλλά να διαβάζει( και να πιστεύει στα )ζώδια, πολύ αστεία! Δεν του απάντησα.

Αρκετά απότομη, ανόητη, αρνητική ήμουν μαζί του. Δεν αξίζει τέτοια συμπεριφορά. Βαριέμαι κιόλας να εξηγώ γιατί επιμένω να κάνω το Γιώτα Άλφα ώστε το Κλικ να ακούγεται Κλακ!

Εξάλλου, όπου να΄σαι φεύγω.