Σας έπαιζα μουσική.

Ερχόσασταν με την παρέα και σας διασκέδαζα. Επιλέγατε τι να παίξω. Περνούσαμε όμορφα.

Τα χρόνια όμως πέρασαν.

Τα πλήκτρα μου χάλασαν. Το ίδιο οι χορδές, το ξύλο.

Όταν η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο, μου αφαίρεσαν τα πλήκτρα.

Τότε νόμιζα ότι θα πέθαινα.

Αντ'αυτού, μου έβαλαν στη θέση τους μια όμορφη τζαμαρία να φιλοξενώ φαγητά.

Δε σας προσελκύω όπως παλιά, αλλά κι αυτό κάτι είναι.

Είμαι έξω από ένα εστιατόριο πρωί βράδυ, σε μια δεύτερη δουλειά της καριέρας μου.

Είμαι ευγνώμων γιατί είδα άλλους φίλους μου στα σκουπίδια, σε σπίτια κλειδωμένα κι ανήλιαγα.

Ποτέ δεν περίμενα ότι η ζωή μου θα εξελισσόταν κάπως έτσι.

Αλλά η ζωή μας επιφυλάσσει πάντα εκπλήξεις.