Το δεύτερο αγαπημένο μου κομμάτι στις ταινίες James Bond ήταν εκείνος ο κακός αρχηγός της οργάνωσης Spectra, που καθόταν με τη γάτα στο χέρι, ένα διαμαντάκι στο μικρό δάχτυλο και όποιον δε του γουστάριζε πάταγε ένα κουμπάκι και τον έστελνε να κάνει μπάνιο με τους καρχαρίες ενώ στο δωμάτιο ακούγονταν υπέροχες μελωδίες του Μπαχ – το πρώτο φυσικά είναι όλες εκείνες οι απίθανες τύπισσες που ζέσταιναν το κρεβάτι του υπερ-πράκτορος και ήταν από ξανθές ρωσίδες έως και εβένινες αφρικανές, ΣΗΜΕΙΩΤΕΟΝ JAMES ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ Ο ΣΩΝ KAI ΕΤΕΡΟΣ ΟΥΔΕΙΣ.

Πολλές φορές και στιγμές ευχήθηκα να είχα ένα παρόμοιο κουμπάκι και να έστελνα κολατσιό σε καρχαρίες τους μύριους και όσους κόπανους που κατακλύζουν την καθημερινότητα μου, μακάρι και να έπαιζε και Θώδη αλλά πού; και μέχρι τώρα ευχόμουν εις μάτην, μέχρι που φυσικά μπήκε στη μέση η Νίτσα.

Δεν είχε περάσει ούτε μια μέρα από την αθέλητη συγκατοίκηση μας και 4 η ώρα το μεσημέρι ντριιιν-ντριιιιν και σκάσανε μύτη τα τσογλανοκωλόπαιδα του γείτονα ο Μιχάλης (που θέλει να τον φωνάζουνε Μάικ) και ο Μπάμπης ή αλλιώς η νησιώτικη μου Νέμεσις, δεν πρόκειται για απλά άτακτα, φωνακλάδικα και ζημιάρικα πιτσιρίκια αλλά για το είδος εκείνο των αυθαδέστατων, σπαστικότατων και ηλιθιοδέστατων γαβριάδων που μας κάνει όλους να σκεφτόμαστε πόσο αλήθεια παρεξηγημένη προσωπικότητα υπήρξε ο Ηρώδης. Αλλά βλέπεις ο γείτονας πρώτος ξάδερφος με το σπιτονοικοκύρη και τα σκυλιά δεμένα, αλλά η ώρα της εκδίκησης γαρ εγγύς, που λέει και ο Λιακόπουλος.

-Θείο θείο τι μάθαμε έχεις κουνάβι στο σπίτι σου;

-Θειάφι και λιβάνι ρε δε σας είπα μη με λέτε θείο; (Πάντως θαύμασα για ακόμη μια φορά πόσο αστραπιαία μεταδίδονται τα νέα στο νησί, α πα πα)

-Καλά θα μας το δείξεις το κουνάβι;

-Σιγά μην είναι και κάστορας, νυφίτσα είναι ρε μπούφοι και δεν δέχεται επισκέψεις αναρρώνει…και ενώ μιλούσα ακόμη αυτά με γράψανε κανονικά και χωθήκαν μέσα στο σπίτι…

-Μα κοίτα τι ωραία που είναι, κάνει να τη χαϊδέψω;

Εδώ κοίταξα τη νυφίτσα, η νυφίτσα κοίταξε εμένα και η κατανόηση υπήρξε αμοιβαία και στιγμιαία καθώς σκεφτήκαμε το ίδιο πράγμα.

-Βέβαια να τη χαϊδέψεις τι θα πει, τέτοιο γλυκό ζώο…

Αμέσως απλώσανε τις χερούκλες τους οι τσόγλανοι και τη θαύμασα πραγματικά τη Νίτσα καθώς σχεδόν αμέσως ακούστηκαν δίδυμες κραυγές-

-Ααααχ με δάγκωσε…μα καλά πότε τους πρόλαβε και τους δύο ταυτόχρονα; Και φύγανε κλαίγοντας και ελπίζω και για πάντα από το σπίτι μου.

Η Νίτσα στο μεταξύ γλειφόταν ικανοποιημένη και πριν προλάβω να σκεφτώ τίποτε άλλο μπουκάρει μέσα ο γείτονας μαζί με τη Λίτσα – η οποία παρεμπιπτόντως είναι και ανιψιά του,

-ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΦΕΡΝΕΙΣ ΤΕΤΟΙΑ ΒΡΩΜΟΖΩΑ ΣΠΙΤΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΔΑΓΚΩΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ!, ωρυόταν ο θείος ενώ η Λίτσα επίσης ωρυόταν αλλά σε άλλο τέμπο,

-ΤΙ ΕΠΑΘΕ Η ΝΥΦΙΤΣΑ ΔΕ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΕΒΛΑΨΑΝ!

Και εγώ κάπου στη μέση να λέω:

-Αμάν ρε παιδιά και με παίρνετε από τη μούρη, λοιπόν κύριε απαυτέ μου δε φταίω εγώ που τα παιδιά σας πήγαν να τη βουτήξουν και Λιτσάκι μου όχι δεν έπαθε τίποτα, οι νυφίτσες βλέπεις ξέρουν να φροντίζουν τους εαυτούς τους

-ΤΙ ΠΑΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΟΤΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ…άρχισε ο γείτονας αλλά το Λιτσάκι τον έκοψε στη μέση σα φρέσκια πάστα,

-ΩΧΟΥ ΘΕΙΕ ΔΕ ΣΤΑΜΑΤΑΣ ΜΕ ΤΑ ΚΑΜΑΡΙΑ ΣΟΥ ΑΝΤΕ ΜΗ ΠΩ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΟΤΙ…

-ΜΗΗΗ την έκοψε έντρομος ο γείτονας, καλά ντε (εδώ έπαψε να φωνάζει) τα παιδιά μου είναι λίγο ζωηρά αλλά δεν είναι λόγος αυτός για να…δηλαδή θέλω αν πω…ας τα πάω να τα δει και ο γιατρός και δε χάθηκε και ο κόσμος (τελείωσε αναψοκοκκινισμένος) και σηκώθηκε και έφυγε σα βρεγμένη γάτα.

Εδώ όμως με έπιασε και εμένα η περιέργεια και

-Τι εννοείς Λιτσάκι «άντε μη πω στη θεία ότι…»

-Δουλειά σου, μου είπε κόβοντας με και εμένα (αυτοί οι ζωόφιλοι φαίνεται ότι κρατάνε όλη την τρυφερότητα για τα ζώα τελικά), η νυφίτσα πώς είναι;

Η νυφίτσα ήταν μια χαρά, εγώ ακόμη καλύτερα καθότι απαλλαγμένος από τα παιδιά του γείτονα χάρη στη Νίτσα και από τον ίδιο τον γείτονα χάρη στη Λίτσα, αλλά εγώ και η Λίτσα γίναμε δυο τρομάρες γιατί λέει είμαι καταπιεστικός, αδιάφορος και δεν αγαπώ τη φύση…Αλλά δε βαριέσαι μετά από μια σαν τη Λίτσα αναθεώρησα πλήρως την αναγκαιότητα της αρμονικής συντροφικής συνύπαρξης, ωχ ρε αδερφέ άλλωστε καλοκαίρι είναι, τουρισμό έχουμε και τα ευκόλως εννοούμενα…

Όσο για τη Νίτσα μου, την επόμενη που γύρισα σπίτι, δεν τη βρήκα στο κουτί της (θεραπεύονται γρήγορα τα άτιμα βλέπεις), έψαξα εδώ, έψαξα εκεί και τέλος τη βρήκα γαντζωμένη στο παράθυρο να κοιτάει έξω με λαχτάρα, ε δεν ήθελε και πολύ σκέψη το πράγμα και έτσι ανοίγω το παράθυρο και βουρ έφυγε το άτιμο το θηλυκό χωρίς να ρίξει ούτε μια ματιά πίσω, σχεδόν όπως και η Λίτσα (αν και αυτή έφυγε από τη πόρτα).

Τελικά με τη Λίτσα απέτυχα, το ίδιο και με τη Νίτσα, αλλά ποιος ξέρει ίσως να είμαι πιο τυχερός στην επόμενη, εκτός και αν τη λένε…Πίτσα…