Στην παλιά μας γειτονιά, έξω βρέχει ένα χρόνο πάνω σύννεφα βαριά, ξεφυλλίζουνε τον πόνο μέσα κάνει παγωνιά, τι κι αν φτάνει καλοκαίρι αν δεν πιάνει εν’ αγόρι το κορίτσι του απ’ το χέρι
κι έτσι άρχισε να τρέχει ο καιρός, σαν ακροβάτης ένας γνώριμος σακάτης, που τον έλουσε το φως κι από ‘κει που ‘ταν τυφλός γεννημένος απ’ τη στάχτη μ’ ένα σάλτο πάλι χόρεψε, στου πάθους το χορό
νέα μέρα έτσι αρχίζει, τα παλιά παραμερίζει κι ο,τι άφησαν, στης μνήμης τα ντουλάπια, οι ενοχές έρχεται ‘να αεράκι, στο μικρό μας μπαλκονάκι και φυσάνε με μανία, της αγάπης οι πνοές
φου και φου, παλιά ιστορία, πως την έλεγαν, Μαρία Παναγιώτα, Δεσποινάκι, Γιώτα, Μαίρη ή Μαράκι; έρχεται ‘να αεράκι, στο μικρό παραθυράκι και ξεχύνονται απ’ τη σκόνη, αχ του έρωτα οι φωνές
στην παλιά μας γειτονιά, έξω βρέχει ένα χρόνο πάνω σύννεφα βαριά, ξεφυλλίζουνε τον πόνο μέσα κάνει παγωνιά, τι κι αν φτάνει καλοκαίρι αν δεν πιάνει εν’ αγόρι το κορίτσι του απ’ το χέρι.