Δυο-τρία πράγματα ακόμα που δεν είπα και θα φύγω απ’ τη ζωή σου. Που δε τα μίλησα ποτέ, μήτε με γράμματα τα διάβασες, μήτε άκουσες ποτέ σε ξένο στόμα. Δυο-τρία γράμματα με κόκκινο από αίμα και του έρωτα μελάνι, με τα πολύχρωμα στιλάκια που μου έγραφες κι εσύ. Τα φύλαγα προσεχτικά εν’ άλλο Καλοκαίρι, σε μια κόκκινη καρδιά που ράγισε έναν Αύγουστο και που ήλπιζα μαζί, πως θα προλάβουμε του Αυγούστου το φεγγάρι. Ήταν γιατί, ήσουν εσύ η πρώτη μου αγάπη, εσύ που με ταξίδεψες σε τόπο μακρινό. Μα δεν κρατώ κακία για όσα πρόσφερες απλόχερα με το ‘να σου το χάδι, μα ευχή μου αυτή η συμφορά μακριά κι από εχθρό. Ήταν γιατί, πόσο σε έκλαψα ποτέ δε θα το μάθεις, γιατί εσύ μου είπες πρώτη εν’ “Αντίο, σ’ αγαπώ”. Φόρεσα έτσι ένα ψεύτικο χαμόγελο στην πιο στερνή συνάντηση και είπα για καλό σου, μείνε έτσι μην αλλάξεις. Μα ήρθε και χαιρέτησα τα μάτια σου, τ’ απόβραδο, με πήρε πίσω απ’ το κατόπι ο εφιάλτης. Κρύβοντας έντεχνα τα μάτια μου απ’ το κλάμα, να μη με δεις πόσο λυπήθηκα για σένα κι ο,τι είπες, να μη σκεφτείς καθόλου πως χάνοντας εσένα, έχασα κι όλη τη ζωή. Αυτή την ψεύτικη ή την κάλπικη που φτιάχναμε σα θάλασσα γαλάζια και ρίξαμε τα όνειρα, καράβια να πνιγούνε. Σε έχασα και έμαθα πόσο στοιχίζει η αγάπη, πόσο κοστίζει ο έρωτας που κόπηκε στα δυο. Έμαθα πως στα ψέματα στηρίζεται το χάδι, για να ‘χει ο καθένας μας απλά μια συντροφιά. Γι’ αυτό κοντά σου τώρα, μη ζητάς πάλι να έρθω. Το παρελθόν είναι σκληρό γι’ αυτούς που το θυμούνται κι όσο γυρίζει πίσω η σκέψη στον καιρό, πικραίνονται σαν πρώτα. Μπήκα στ’ αμάξι κι έκλεισα την πόρτα, με τα παράθυρα κλειστά κι αμπαρωμένα. Τα δάκρυα δε νοιάστηκα κι αν βρέχανε τα χέρια, γλιστρούσαν στο τιμόνι με σβηστή τη μηχανή. Ήτανε βλέπεις πάντοτε που αναζητούσα εμένα, σε κάποια δίδυμη ψυχή τριγύρω απ’ τη ζωή μου. Ήθελα βλέπεις να τη μοιραστεί μαζί μου. Το ξέρω, τη μοιράστηκες. Τον πόνο στην ψυχή; Σου είχα πει, ας ζήσουμε αυτό που μας συμβαίνει, γιατί ίσως δεν προλάβουμε να δούμε την αυγή. Στο σπίτι σύρθηκα αργά, είχε νυχτώσει, τα μάτια καθώς κλαίγανε και βάδιζα σκυφτά, να μη με δει ανθρώπου άλλου μάτι, να μη με νιώσει, να μη με λυπηθεί, γι’ αυτά που κλαίει η αγάπη. Γονάτισα στα τέσσερα και βρόντηξα την πόρτα, δε μ’ ένοιαζε κι αν πρόβαλλε θλιμμένο το φεγγάρι, μονάχα που με πρόδωσε η πρώτη μου αγάπη, δε μ’ ένοιαζε πια τίποτα κι αν φύγω απ’ τη ζωή. Και πλάνταξα και έκλαιγα στα τέσσερα για ώρες, τα μάτια μου πρηστήκανε, μαυρίσαν απ’ το κλάμα. Θυμάμαι τηλεφώνησε η θεία μου η Ντολόρες, με ρώτησε τι έπαθα, “έχασα στα χαρτιά”. Ποτέ δε το περίμενα έτσι να’ ναι η αγάπη, να ‘χει βουλιάξει ολότελα στην πίκρα και στο κλάμα. Τι να το κάνω δυο βραδιές κι αν πλάγιασα μαζί σου; Εκείνο που μου έμεινε, μια πίκρα μοναχά. Ρωτάς λοιπόν και σήμερα γιατί δε σ’ απαντάω; Σε έψαξα, σε έψαχνα βδομάδες με τ’ Αντίο. Που ήσουν και κρυβόσουνα γλυκό μου εσύ θηρίο; Σου έγραφα για μένα τις αλήθειες που ‘χα πει. Κι εσύ με ένα αντάλλαγμα με έκοψες στα δύο, πιο μακριά από μένα να ζητάς γλυκό φιλί.