Την ίδια μέρα που φτάσαμε στο Μπάρι,τραβήξαμε προς την νεκρόπολη της Πομπηίας.

Εκεί περιμέναμε τον κάπτεν-Τζίμ,να βγάλει τα εισιτήρια.Είχε εισιτήριο 11 ευρώ για να μπεις μέσα,περνάγαμε από ένα μηχάνημα και μας τα ακύρωνε.Περπάτημα που κάναμε!!Βάλαμε και στις τσέπες.Απέραντη έκταση.Εκεί όμως είχαμε ξεναγό.Ο κύριος Μίμης μαζί με τον οδηγό μείνανε έξω.Ο ξεναγός μας μίλαγε Ελληνικά άψογα,με Ιταλική προφορά μεν,δεν του ξέφευγε λέξη,δε.Ακόμα και ιδιωματισμούς ήξερε να πει και λέξεις που ούτε εμείς δεν τις ξέρουμε.Ο ξεναγός λεγόταν Φλάβιο,Ιταλός,κι αυτός γύρω στα 55-60,ψηλός,με μια πράσινη ομπρέλα,πήγαινε μπροστά και μας εξηγούσε τα πάντα.Τον ξεχωρίζαμε από την ομπρέλα,που πιστεύω ότι για αυτό το λόγο κράταγε,αλλά και γιατί είχε απίστευτη ζέστη,ήταν μεσημέρι.

Η Πομπηία ήταν ένας πολύ επιβλητικός χώρος,με κολώνες,ερείπια,αγάλματα,αλλά και χώρους με ψηφιδωτά,πιθάρια,βρύσες,συντριβανάκια.Απέραντος χώρος.

Εκεί είχαμε την πρώτη αναποδιά.Ήταν ένα ζευγάρι από την Κύπρο,πάνω-κάτω γύρω στα 60.Η γυναίκα γλίστρησε και έπεσε μέσα εκεί,γλίστραγε παντού πάρα πολύ.Φαίνεται ότι έπεσε άτσαλα και δεν μπορούσε να σηκωθεί καθόλου.Δεν την είδαμε να πέφτει,γιατί είχαμε μείνει πίσω.Σκέφτηκα ότι για να πάθει τόση ζημιά με ένα πέσιμο,οστεοπόρωση θα είχε,δεν εξηγείται.Φανταστήκαμε όλοι ότι θα ήταν ένα στραμπούληγμα.Ο ξεναγός συνεννοήθηκε με το γιατρό που υπήρχε στο χώρο,ο οποίος δεν μπορούσε να κάνει και πολλά,και τελικά ήρθε ασθενοφόρο.Εμείς δεν το είδαμε,προχωρήσαμε,έμεινε πίσω η γυναίκα,με τον άντρα της και δεν ξέρω ποιον άλλον.Κατεβήκαμε και πήγαμε απέναντι από τον αρχαιολογικό χώρο,και φάγαμε.Συνέχεια των παρατράγουδων.Ένα μαγαζί σκέτη καταστροφή.Ούτε στρώσανε τα τραπέζια,χαρτοπετσέτες δεν έφερε,πιάτα δεν έφερε,μας έφερε και μια πίτσα,εμείς νομίζαμε θα είναι μεγάλη και αυτή ήταν ατομική,την έφερε και ελαφρά ψημένη.Σκέτο γυφταριό.Ο ένας ο σερβιτόρος ή ήταν Έλληνας ή Ιταλός και μίλαγε άπταιστα.Μάλλον ήταν αυτός που το είχε το μαγαζί.Έβαλε και Ελληνικά τραγούδια.Για Έλληνας έμοιαζε,αλλά γενικά όλοι οι Ιταλοί μοιάζουν με Έλληνες.

Περιμέναμε να δούμε τι θα γίνει με την γυναίκα.

Τελικά δεν ήταν καλά τα νέα.Την πήγανε σε κέντρο υγείας.Σπάσιμο ήταν στο πόδι...

Την φέρανε με αυτοκίνητο,δεν ξέρω ποιος,ήρθε μαζί μας με το πούλμαν,μέχρι να φτάσουμε Ρώμη να δούνε οι άνθρωποι πως θα φέυγανε,γιατί πηγαίνανε και Κύπρο,δεν ήταν από Αθήνα.Τελικά την επόμενη μέρα φύγανε αεροπορικώς.Τι μεγάλη ατυχία οι άνθρωποι!Ήρθανε εκδρομή και να πάθει αυτό η γυναίκα την πρώτη μέρα...

Συνεχίσαμε μετά για Ρώμη.

Τελικά φτάσαμε στη Ρώμη,μετά από πολύ καθυστέρηση,γύρω στις 7.30 το απόγευμα.

Σε όλες τις μεγάλες πόλεις στην Ιταλία,έχουν το εξής:όλα τα πούλμαν περνάνε από ένα σημείο check point,όπου πληρώνουν,τάχα φόρος για την καθαριότητα,επειδή-λέμε τώρα-οι τουρίστες έρχονται και βρωμίζουν την πόλη.Δεν το βρίσκω και απίθανο οι τουρίστες να βρωμίζουν την πόλη,γιατί και στην Ελλάδα που έρχονται,οι περισσότεροι πετάνε σκουπίδια.Όταν δεν μένεις κάπου,δεν πονάς τον τόπο.Αλλά θεωρώ κλεψιά να πληρώνεις 100 και 200 ευρώ στην είσοδο της πόλης.Επίσης δήλωνε ο συνοδός και ποια μέρη θα επισκεπτούμε,μέχρι και από ποιούς δρόμους θα περάσουμε!Έλεος δηλαδή!Big brother is watching you!

Φτάσαμε γύρω στις 8 στο ξενοδοχείο,και στις 9 σερβίρανε δείπνο.Πάντα σε ώρα Ιταλιας αναφέρομαι.

Μέχρι να κανονίζουμε τα δωμάτια...Δεν προλάβαμε ούτε ρούχα να αλλάξουμε,όχι να κάνουμε μπάνιο.

Μόλις φτάσαμε,ο συνοδός μας είχε αφρίσει από τα νεύρα του!Ήταν ένας νεαρός και μια κοπέλα στη ρεσεψιόν και άλλα αντ'αλλων του λέγανε!Είχανε κάνει την εξής βλακεία:Δεν κοιτάξανε καν τα ονόματα που συμφωνούσαν,σε οικογένειες,και είχαν χωρίσει και είχαν βάλει τους γονείς στον πρώτο όροφο,και τα παιδιά στον τρίτο όροφο,είχαν ανακατέψει τις οικογένειες,είχαν βάλει ένα άτομο από τη μια,ένα από άλλη.Οι δυο υπάλληλοι στη ρεσεψιον κοιτάζαν τον κύριο Μίμη και είχαν ένα ύφος σαν να είδανε ούφο.Αν είχε προσγειωθεί ούφο στο πάρκινγκ,λιγότερη εντύπωση θα τους είχε κάνει.Το βλέμα της αγελάδας.Η ώρα περνούσε,ο κάπτεν εξοργιζόταν,αυτοί κοιτάζανε σαν χαζοί,όλοι έιμασταν πτώματα και τελικά μετά για να ανέβουμε κάναμε άλλη μισή ώρα,είχε δυο ασανσερ και είμασταν πάρα πολλοί και είχαμε όλοι έστω από μια τσάντα ή βαλίτσα.

Τελικά κατεβήκαμε για φαγητό 9 η ώρα.

Αλλά αυτά θα τα πω στο επόμενο post.Το εστιατόριο του Holiday Inn είχε μια ιδιαιτερότητα.Έναν απίστευτα γελαστό άνθρωπο,τον Μαξιμιλιάνο.Ένας Αργεντινός στην Ρώμη.Ενας υπέροχος άνθρωπος!!Μας έμεινε αξέχαστος!Σε όλους!Θα αναφερθώ στο επόμενο post.

(φωτογραφία:Πομπηία)