Του Παπά Ηλία- Υφαντή

"Επισκέπτομαι κάπου -κάπου κάποιον γέροντα ασκητή, για να συζητάω μαζί του διάφορα θέματα.

Αυτή τη φορά συζητήσαμε το θέμα των κουκουλοφόρων:

-Ποια γνώμη, ρώτησα, έχετε για τους κουκουλοφόρους;

-Ποιους απ' όλους; Με αντιρώτησε με ένα αινιγματικό χαμόγελο.

-Ας αρχίσουμε-είπα- απ' αυτούς, που μπαίνουν στα διάφορα σούπερ-μάρκετ και παίρνουν διάφορα εμπορεύματα, που τα μοιράζουν στους περαστικούς ή και σ' αυτούς, που περιμένουν στις λαϊκές αγορές, να πάρουν όσα πετούν οι μανάβηδες, γιατί δεν έχουν να αγοράσουν..

-Είναι φανερό πώς πρόκειται για πολύ θλιβερές ιστορίες. Θλιβερές για το κοινωνικό καθεστώς, μέσα στο οποίο ζούμε. Κατά τη γνώμη μου αυτό, που κάνουν οι κουκουλοφόροι θα 'πρεπε να το είχαν κάνει από μόνοι τους οι σουπερ-μαρκετίστες. Και πριν απ' αυτό θα 'πρεπε να μην εκμεταλλεύονταν το λαό. Πράγμα, που ισχύει και για όλους τους... άλλους, που έχουν για δόγμα τους το "ο θάνατός σου, όχι απλά ζωή μου, αλλά κραιπάλη μου και ασωτεία μου". Βιομήχανοι τραπεζίτες, κλπ. Που βυθίζουν χιλιάδες νοικοκυριά στην έσχατη ένδεια και απόγνωση.

-Τι όμως θα μπορούσαμε να πούμε και για τους άλλους κουκουλοφόρους, που καίνε και καταστρέφουν καταστήματα, αυτοκίνητα, κλπ.

-Εδώ έχουμε τη διαλεκτική της βίας. Το φαύλο κύκλο της βίας...

-Ποιας βίας;

-Της παράνομης και της νόμιμης.

-Μπορούμε όμως να μιλάμε για νόμιμη βία;

-Όχι απλά να μιλάμε, αλλά και να παραμιλάμε με τα φοβερά και απάνθρωπα, που συμβαίνουν γύρω μας.

-Σαν ποια;

-Σαν όλα αυτά, που δημιουργούν το τεράστιο χάσμα ανάμεσα στον πλούτο και τη φτώχεια. Και που στο μεγαλύτερο ποσοστό τους είναι δημιουργήματα της νομιμότητας. Της νομιμότητας, που κάποιοι τη χρησιμοποιούν ως κουκούλα. Κάτω απ' την οποία κρύβουν τους δαυλούς των πολυποίκιλων και ακατάσχετων αδικιών με τις οποίες πυρπολούν την κοινωνία. Και δίνουν έτσι τον ρυθμό και τον παλμό και σε όλους τους άλλους, για να τους συναγωνίζονται στο όργιο της αδικίας, της νόμιμης και της παράνομης...

-Έχει ευθύνη η Εκκλησία για όλη αυτή την κατάσταση;

-Τεράστια μάλιστα. Διάβαζα αυτές τις μέρες σε κάποια εφημερίδα το εξής περιστατικό: Στην Καμπότζη, λέει, το καθεστώς, υποχρέωσε, σε κάποιο ναό, τους χριστιανούς, με την απειλή των όπλων, να φτύσουν την εικόνα του Χριστού. Και όλοι, εκτός από μια κοπελίτσα, υπέκυψαν στην απειλή. Εκείνη καθάρισε την εικόνα του Χριστού απ' τα φτυσίματα των άλλων και την ασπάστηκε. Με αποτέλεσμα να την τουφεκίσουν...

-Δεν καταλαβαίνω πού το πάτε...

-Ο καθένας άνθρωπος είναι εικόνα του Θεού. Κι εκατομμύρια τέτοιες εικόνες εξευτελίζονται και εξοντώνονται ποικιλοτρόπως. Με το όργιο της αδικίας, που κρύβεται κάτω απ' τις κουκούλες της νομιμότητας. Και οι χριστιανοί και προπάντων οι κληρικοί τι κάνουν; Αντί να συμπαρασταθούν στους ανθρώπους αυτούς, υποστηρίζουν το κοινωνικό καθεστώς, που κακουργεί ασύστολα σε βάρος τους. Φορώντας πάντοτε βέβαια την κουκούλα ενός ά-Χριστου χριστιανισμού. "Κατ' εικόνα και ομοίωση" δική τους....