Οι διακοπές μου τελειώνουν και επίσημα σε δεκαπέντε ώρες, που θα επιστρέψω στην χώρα του φρίζζζμπι(ρας).

Ο Ιούλιος ήταν περίφημος, ανανεωτικός και διδακτικός:

• οι κολλητοί μου πείστηκαν ότι με το κινητό δεν έχω πολλά πολλά για αυτό πρέπει να μου τηλεφωνούν αντί να μου στέλλουν γραπτά μηνύματα; στέλλω μηνύματα και πάνε όπου θέλουν, τηλεφωνώ και μιλώ σε λάθος ανθρώπους αλλά συνεννοούμαι (το εκπληκτικό ήταν η φορά που συνεννοήθηκα με τον Αλ για το λαπτοπ στο σπίτι, νομιζόμενη ότι μιλώ με τον μικρό μου αδερφό κι αν δεν μου το έλεγε μετά από κάποιες ώρες, δεν θα το ήξερα ποτέ). Έτσι, πήρα την απόφαση να μη γράφω μηνύματα ενώ οδηγώ/κάνω ντους/παίζω με τον Μάγκνουμ/είμαι αφηρημένη για άσχετους λόγους.
• Μπορείς να επιβιώσεις σε αυτοκίνητο με δύο γυναίκες στην εμμηνόπαυση. Ο ήλιος του Ιούλη μαζί με τις εξάψεις τους, είναι σαν ατομική βόμβα από νεύρα.Κλεισμένη και σε ένα αυτοκίνητο. Αλλά επιβιώνεις.Ακόμα και όταν διαφωνέις κάθετα μαζί τους. Μυστικά όπλα η δική σου ψυχραιμία, ένα μπουκαλάκι με παγωμένο νερό σε μορφή υγρού ή αερίου (η δεύτερη προτιμάται διότι τους το ψεκάζεις σε πρόσωπο και ώμους) και πολλή πολλή υπομονή.
• Βρήκα ότι μπορώ να ξεπεράσω τον Γκρινιάρη της παρέας. Φτάνει να με στριμώξεις σε ένα κλαμπ χωρίς οξυγόνο, με 600 άτομα αντί για 250 και μουσική σβουν.Επί μία ώρα δήλωνα γκρινιάζοντας πως " Εγώ φεύγω ΤΩΡΑ!" αλλά δεν έβρισκα δίοδο σωτηρίας μέσα σε ένα σωρό μαννοκυπραίους με τρόπους μουλαριών, που σε πατούσαν, σε κλωτσούσαν, σε έσπρωχναν θεωρώντας ότι είσαι ένα με το πάτωμα. Εν τέλει, χρειάστηκε λίγη ψυχραιμία και σε ακόμα μισή ώρα, άρχισε να επανέρχεται το οξυγόνο στον χώρο. Η αγανάκτιση μου όμως με τους ιδιοκτήτες κλαμπς που μας έπεισαν ότι είναι πολύ κουλ/ωραίο/πολυτέλεια το να στριμωχτείς σε ένα υπόγειο με άλλους εκατοντάδες χαζούς,και να το ακριβοπληρώσεις κιόλας, εεεεεεε όχι! Δεν έχει ΤΕΛΟΣ!
• Ανακάλυψα πως στην αίτηση για δότης οργάνων, σε ρωτάνε αν έχεις προτίμηση σε κάποια όργανα...Στραβοκοίταξα την υπεύθυνη, φιρμένη στα γέλια. Ευτυχώς, το γέλιο ήταν μεταδοτικό. Οι περισσότεροι δεν θέλουνε να δωρίσουν την καρδιά τους. Μάλλον έχει να κάνει με την θρησκεία ή την εμμονή μας πως η ψυχή βρίσκεται εκεί, παγιδευμένη. Αντιφατικές εμμονές, δηλαδή.
• Τα βραχιολάκια για αλλεργίες, έχουν μόνο ροζ και κόκκινα σύμβολα. Τί μανία μας έπιασε σε αυτό το νησί με την εξάλειψη του μπλε, δεν μπορώ να καταλάβω. Και εννοείται ότι πήρα ροζ! Ε, μα έλεος! Ντροπή!
• Σε παραλιακούς, ελληνιστικούς/ρωμαϊκούς τάφους, η εγκατάλειψη είναι περισσότερο από εμφανής. Ένα νεκρό φίδι και μια σαύρα λιαστή, είναι τα μόνα "σκουπίδια" της φύσης. Όλα τα υπόλοιπα, δικά μας. Ντροπή!
• Ο Ρομπέρτο Καβάλι έφτιαξε βότκα!
• Για άλλη μια φορά, διαπίστωσα ότι μπορεί οι ώμοι και το πρόσωπο να θυμίζουν σμούθι φράουλας αλλά τα πόδια να επιμένουν κλασσικά, σε παγωτό βανίλιας! Μόνο αν είναι να γίνεις καραμέλα ή σοκολάτα, μπορεί να σωθείς από την διχρωμία!
• Σαν την Λευκωσία, πουθενά αλλού!!!

Φιλάκια;

Πολλά πολλά πολλά!!!

:))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))