Είναι το 4ο κείμενο που προσπαθώ να γράψω - δεν μου πολυβγαίνει , δεν ξέρω γιατί - και αδυνατώ να βρω μία έστω μία λεξούλαα που να κρύβει μέσα της αυτό που νιώθω τώρα ...

Ακούω κλασσικά Παπαμιχάλη - είναι 00.30 - και μόλις τώρα έβαλε ένα τραγούδι που εμπεριέχει τον στίχο που χρησιμοποίησα για τίτλο ... ''Πάρε με στο όνειρο'' , λέγεται το τραγούδι αυτό .

Μα τι ευχή και αυτή !

Κάπου είχα διαβάσει οτι τα όνειρα αποτελούν έκφραση του υποσυνείδητού μας στο οποίο - λέει - εδράζει η αλήθεια του καθενός μας . ’ρα πως να μην θες , πως να αντισταθείς στον πειρασμό να βρεθείς εκεί που ούτε ο άλλος - ο ''στόχος'' σου - μπορεί να φτάσει ...

Καποιες φορές μοιάζουν τα πάντα δύσκολα , κερδισμένα ...

Κάποιες άλλες πάλι όλα δείχνουν ξεκάθαρα ...

Και εσύ που βρίσκεσαι ; Ποιά η θέση σου ;

Προχθές έκλεισα τα 19 μου και συνειδητοποίησα πως από τα 10 μου περίπου κατάλαβα πως απαντήσεις δεν έχω να μου δώσω για σχεδόν καμία ερώτηση .. Σε αντίθεση με εμένα λοιπόν , στα τραγούδια βρίσκονται τα πάντα : ο πόνος , η χαρά , ο έρωτας , ο θάνατος , η απώλεια , η αγάπη , το ανέκφραστο , το ανείπωτο ...

Στην λογοτεχνία , στην μουσική αλλά και στο πάντρεμα αυτών των δύο : στο τραγούδι , δηλαδή στον μελοποιημένο στίχο ή αλλιώς στον σημαίνοντα ήχο κρύβονται οι γιατρειές των πληγών μας ...

Δεν ξέρω αν αυτό το κείμενο έχει συγκεκριμένο θέμα .

Δεν ξέρω αν κάτι πραγματεύεται .

Σκόρπιες λέξεις έχω μονάχα να προσφέρω .

Λέω όσες ξέρω και όποιος διαβάζει έχει την ευκαιρία να φτιάξει την δική του πρόταση , το δικό του νόημα.

Ο τίτλος του συγκεκριμένου κειμένου αναφέρεται σε κάτι που νιώθω και σκέφτομαι πολύ έντονα μα δεν μπορώ να μιλήσω για αυτό , δεν μπορώ να μεταφράσω την σκέψη σε λέξεις , δεν μπορώ να εκφραστώ ...

Ας συνεχίσουν τα τραγούδια να βρίσκουν τρόπους και δρόμους αντί για εμένα.

Ας μείνει έτσι .