Πάλι πίσω...Πάλι εδώ...Να νιώθω φυλακισμένη...Να νιώθω μόνη...Να νιώθω μισή...

Υπάρχει σωτηρία άραγε;

Θα μείνω με τον εαυτό μου,για να καταλάβω τι θέλω να κάνω στη ζωή μου.Που θέλω να πάω.Που βρίσκεται η δική μου Ιθάκη.Νόμιζα ότι ήταν στη Νάξο.Ακόμα το νομίζω.Αλλά δεν το λέω με τη σιγουριά που το έλεγα παλιά.Αν παώ εκεί,το να γυρίζω πίσω θα είναι δύσκολο και αν δεν είναι μαζί και οι γονείς μου...Δεν θα μπορούσα να ρίξω μαύρη πέτρα και να μην γυρίζω.Αν ήταν μαζί μου άλλαζε το πράγμα.Αλλά ο πατέρας μου έχει σχεδόν μια δεκαετία για να συνταξιοδοτηθεί.Οπότε.χλωμό.Πάντως,δεν μπορώ να είμαι άλλο στην Αθήνα.Σήμερα κατέβηκα κέντρο και δεν ήθελα να βλέπω και να ακούω τίποτα.Μου φαινόταν ακόμα πιο μίζερη η πόλη που γεννήθηκα.Άσχημη πόλη.Άναρχη.Αφιλόξενη.Όλα τα "α"-στερητικό έχει.Σε λίγα χρόνια θα μας στερεί το οξυγόνο.Δεν θα μπορούμε να αναπνεύσουμε.Με το ρυθμό που καίγονται τα δάση...

Έχω σκεφτεί πολλές εκδοχές γιατί συμβαίνουν όλα αυτά.Πάντως όποια και να ισχύει...Δεν θέλω να μείνω σε έναν έρημο τόπο...Κρανίου τόπος...Καταραμένος...Ούτε χορταράκι δεν θα φυτρώνει σε λίγο.Θα μαραίνεται.

Σήμερα έβηχα περισσότερο από όλες τις μέρες.Από το καυσαέριο.Στο σπίτι είναι κάπως ελεγχόμενη η κατάσταση.Φέτος είμαι συνέχεια άρρωστη.Δεν τολμώ να σκεφτώ πως θα είμαι τον χειμώνα που έρχεται...Ως τώρα έχω κάνει μόνο 3 μπάνια.

Κάθε μέρα με απογοητεύει όλο και πιο πολύ η κατάσταση αυτή.Με πληγώνουν οι άνθρωποι.Αυτοί που νόμιζα δικοί μου και όλο και πιο μακριά είναι,δεν νοιάζονται.Κατέληξα ότι τελικά έχω 1-2 μετρημένους στα δάκτυλα,φίλους.Οι άλλοι...Απλά υπάρχουν,περιστασιακά,στη ζωή μου.

Όλα μου φωνάζουν "φύγε".Αν κάτι ήταν ικανό να με κρατήσει,θα μπορούσα να μείνω...

Και η ψυχή μου μοιάζει όλο και πιο πολύ με τον συννεφιασμένο ουρανό,μετά την καταιγίδα,όπου ο Δίας έριχνε τους κεραυνούς του στην Ιταλική επαρχία και χαμογελούσαμε,γιατί μας έβγαζε ο Θεός φωτογραφίες...