Tα σιγανά ποτάμια - Παύλος Σιδηρόπουλος (ΜΕΤΡΟ 1989)

Οι στίχοι: 

Βρ’ ας ήτανε τη μοίρα μου για λίγο να γελούσα
και του Χριστού τους πειρασμούς εγώ να τους περνούσα.
Διωγμένος με το διάολο στην έρημο χαμένος
και σου 'λεγα μετά εγώ ποιος θα 'ταν κερδισμένος.

Θα άναβα έναν ναργιλέ να μαστουριάζαν όλοι,
δαιμόνια, καλικάτζαροι μαζί κι αρχιδιαβόλοι.
Και θα 'χε πέντε γκόμενες καθένας μας παρέα,
να φτιάχνουνε χορεύοντας του συναφιού τα σέα.
 
Θα φώναζα να 'ρχόντουσαν κι όλα τα φιλαράκια,
για να μην ενοχλούμε πια της πόλης τα παιδάκια.
Γυναίκες να γουστάρουνε του άντρα τα τερτίπια
και στο τσαρδί του σατανά θα στήναμε ξενύχτια.
 
Μετάξια από κινέζικα παλάτια θα φορούσα,
με φούντα καλαματιανή και μαύρο από την Προύσσα.
Και θα 'χα και τα όργανα στη διαπασών να παίζουν,
του κόσμου όλοι οι αμαρτωλοί τι χάνουνε να ξέρουν.
 
 

Σιγανά πο-τα-μά-κια.... χα! Παλιόπαιδα....