Θα αναρωτιέστε τι σημαίνουν οι αλλόκοτες εξισώσεις του τίτλου.Θα εξηγήσω αμέσως.

Σήμερα 22.50 ώρα Ελλάδας,προσγειώθηκε στο Ελ.Βενιζέλος πτήση από Μιλάνο που έφερε τους 3 Ιταλούς φίλους του πατέρα μου,τη Ντονάτα(την οποία την ξέρει η μητέρα μου)και τους Μικαέλο και Άλφιο,τους οποίους κι η μητέρα μου έβλεπε πρώτη φορά.Θα μείνουν απόψε σε ξενοδοχείο απέναντι από το αεροδρόμιο και αύριο φεύγουν αεροπορικώς για Μήλο.Τέλεια!

Έτσι είμασταν 3 Ελληνες και 3 Ιταλοί.Κάτι σαν ανέκδοτο δηλαδή του στύλ ήταν ένας Ελληνας ένας Ιταλός κι ένας...Ο ένας,ο Μικαέλο,πολύ πλάκα!!Μιλάει πολύ και μιλάει και Ελληνικά,αρκετά καλά θα έλεγα,για κάποιον που έρχεται μόνο λίγες μέρες τον Αύγουστο στην Ελλάδα.Βέβαια έρχονται πολλά χρόνια.Ο Μικαέλο κι ο Άλφιο είναι καθηγητές λυκείου στο Μιλάνο.Δεν ξέρω βέβαια αν εκεί το λένε λύκειο,πάντως διδάσκουν σε σχολείο.

Ετσι έγινε μια συνενόηση σε Ελληνικά,Ιταλικά και Αγγλικά.Ευκαιρία να ξεσκονίσω τα Αγγλικά μου.Η Ντονάτα και ο Μικαέλο μιλάνε Αγγλικά και καταλαβαίνουν αρκετά καλά και τα Ελληνικά.Ο Αλφιο μιλάει μόνο Ιταλικά και γενικά είναι πιο λιγομίλητος από τον φίλο του.Πολυβόλο σκέτο ο άλλος!Πολύ πλάκα!!

Περάσαμε 2 ώρες ευχάριστα με κουβεντούλα και αστεία.Το χρειάζεται κι η κοπέλα,πάλι έκλαιγε σήμερα το πρωί...Θυμάται ότι κάθε καλοκαίρι ερχόταν με τον Ρομπέρτο στην Ελλάδα και τώρα...Ευτυχώς είναι οι φίλοι της.Πάντως Νάξο δεν ξαναπάνε.Ούτε ο πατέρας μου ξαναπήγε εδώ και δυο χρόνια.

Έλεγα πόσο πολύ μου άρεσε η Ιταλία και ότι θα ξαναπάω.Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Τους αποχαιρετήσαμε λίγο μετά τις 12.30πμ,γιατί ήταν κουρασμένοι και αύριο έχουν άλλο ταξίδι.

Πόσο κοντά μπορεί να νιώσεις ανθρώπους που μέχρι εχθές δεν ήξερες...Η Ντονάτα...Τι γλυκειά...Και οι δυο φίλοι της...Μες την καρδιά μου τους έβαλα.Πολύ καλοί!!Με το χαμόγελο συνέχεια.Μοντέρνοι και εξω καρδιά.Πρέπει να είναι γύρω στα 50 κι η Ντονάτα γύρω στα 45.

Ασχετο,αλλά η Αττική οδός μου θύμισε έντονα Ιταλία,με τη λογική της autostrada είναι φτιαγμένη,διόδια,δρόμος ταχείας κυκλοφορίας,δίπλα μετρό και προστατευτικά για τον θόρυβο.

Πέρασε στο γυρισμό μια μηχανή δίπλα μας,έτρεχε πάνω από 200,λίγο λέω 200.Δεν προλάβαμε κάν να την δούμε...

Με ενοχλεί πολύ η νοοτροπία που έχουμε σαν λαός.Στο αεροδρόμιο έπεφτε σύννεφο το κουτσομπολιό και η κοροιδία.Στεκόταν ο άλλος ο ηλίθιος δίπλα στο σκουπιδοτενεκέ,πάει να πετάξει ένα χαρτάκι η μάνα μου και γέλαγε σαν ηλίθιος.Η μάνα μου τα πήρε,πήγε να τον βρίσει.Μα τόση γελοιότητα πια;Λες και δεν έχουν ξαναδεί άνθρωπο.Κοιτάζουν λες και βλέπουν φαινόμενο.Πάσχουμε από νεοπλουτισμό,από εκεί που πεινάγαμε ήρθαν όλα τα καλά μαζεμένα,και μας βρήκαν απροετοίμαστους.Από εκεί που δεν είχαν δεύτερο ζευγάρι παπούτσια,βρεθήκαν με αυτοκίνητο,σπίτι,εξοχικό,κινητό,πιστωτική κάρτα και όλο αυτό δεν μπορούν να το δαχειριστούν και έχουν πάθει κόμπλεξ.Σαν τις δυο τύπισσες με το καμπριολέ,που κοιτάζαν να δούνε αν τις βλέπουμε ότι οδηγούν τέτοιο αμάξι.Εγώ αυτά τα αποκαλώ κομπλεξικές συμπεριφορές και δεν με νοιάζει κι αν με πείτε παράξενη.Προσκυνάνε τα χαρτονομίσματα,τα μάτια τους έχουν κάνει μέσα το σημάδι του ευρώ,δεν έχουν μάτια...

Τέλος πάντων...Τι να πω...Όλοι για μια φιγούρα και μια επίδειξη ζούνε...Σαν να λέμε θέλει η π&*^%^α να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει...Ένα τέτοιο πράγμα.

Μέρος αυτής της πραγματικότητας είμαι κι εγώ.Δυστυχώς.Γιαυτό όλο και περισσότερο απομονωμένη νιώθω γιατί είμαι τελειώς άλλης φιλοσοφίας.Δεν με ενδιαφέρει αν με λένε παλιομοδίτισσα ή γραφική ή παράξενη ή όπως θέλουν.Είμαι ο εαυτός μου και δεν προσκυνώ το χρήμα,αλλά την αγάπη,τη φιλία,τα αισθήματα,την παρέα,τη συντροφικότητα,τον έρωτα,την ομορφιά όλων των ειδών,την τέχνη.Αυτός είναι ο δικός μου κόσμος και το είσιτήριο για να τον ανοίξω είναι ένα χαμόγελο.

(φωτογραφία:Βενετία.Αν κατάλαβα καλά,αυτό είναι συνεργείο για γόνδολες;)